Al heel haar leven loopt Kelly (40) tegen dingen aan die niet of moeilijk lukken. Toch stelt niemand zich daar vragen bij. Ook Kelly zelf niet. Pas drie jaar geleden begon ze te vermoeden dat ze wel eens ADHD zou kunnen hebben.
“Ik las toevallig een Facebookpost van Mel Robbins, een Amerikaanse schrijfster. Zij vertelde dat ze op haar 47ste een ADD-diagnose gekregen had en ze linkte meteen ook naar een artikel over een generatie vrouwen die nooit of pas laat een diagnose krijgen, omdat ADD en ADHD bij vrouwen anders tot uiting komen dan bij mannen. Jongens zetten vaak te klas op stelten, terwijl meisjes naar binnen keren en innerlijk onrustig worden. Dat valt helemaal niet op.”
“Toen ik dat artikel las, zijn er een paar belletjes afgegaan, maar toch niet voldoende om verder te kijken. Het is pas wanneer mijn zoontje van tien het op school moeilijk kreeg met focussen, dat de bal aan het rollen is gegaan. In eerste instantie bezocht ik een therapeute om hulp te zoeken voor hem. Tijdens die gesprekken besefte ik plots: ik heb dat ook! Ik heb alleen allerhande systemen bedacht om ermee om te gaan en om het te maskeren. Al heel mijn leven zoek ik naar oplossingen om het leefbaar te houden. Ik probeer altijd en overal structuur te creëren, maar ik dacht dat iedereen dat deed. Het gekke is dat ik het ook andere mensen heb aangeleerd door een cursus over timemanagement te maken.”
Sinds Kelly via haar sociale media en nieuwbrief haar verhaal deelde, wordt ze overspoeld door berichten van andere vrouwen. “Het is onwaarschijnlijk hoeveel berichten ik krijg. Van vrouwen die hetzelfde vermoeden maar zich niet durven laten testen, van vrouwen die het weten maar het aan niemand durven zeggen of van vrouwen die lotgenoten zoeken. Ik heb intussen geleerd dat heel wat mensen er niet over durven praten, maar zo houden we de problematiek natuurlijk in stand.”
“Voor mij is die diagnose een opluchting. Ik snap nu beter waarom bepaalde dingen mij minder goed lukken, waardoor ik het beter kan aanvaarden. Het voelt alsof ik kan stoppen met tegen mijn natuur in te gaan. Ik heb mij als kind vaak heel anders gevoeld dan mijn klasgenootjes. Een vroegere diagnose had dat misschien wat kunnen verzachten. Nu vallen de puzzelstukken eindelijk in elkaar. Als kind leer je al snel dat iedereen binnen hetzelfde malletje moet passen. Wie dat niet doet, moet veranderen. Maar ik kan zeggen dat mijn ADHD mij ook al heel ver gebracht heeft. Op mijn werk kreeg ik al vaak complimenten omdat ik de zaken vanuit een andere, meer creatieve hoek, bekijk. Het is dus zeker niet alleen kommer en kwel. Integendeel.”
Meer getuigenissen:
Tekst: Johanna Laurent, openingsbeeld: stockbeeld
