Getuigenis: Kelly liet de lijfspreuk van haar vader op haar arm tatoeëren

Feeling Redactie

20 aug 2019

Het afscheid van een geliefde brengt vele families dichter bij elkaar. Ook bij Kelly was dit het geval. In de maanden voor de dood van haar vader, liet Kelly een tattoo ter ere van hem zetten, als aandenken aan zijn doorzettersmentaliteit en vermogen om on the bright side of life te zien.

“‘Alles komt goed’. Dat was de reactie van papa toen hij hoorde dat hij terminale kanker had. Tijdens zijn hele ziekteproces is hij dat zinnetje blijven herhalen. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waar hij de kracht vandaan haalde om zo positief te blijven, terwijl hij wist dat hij niet lang meer te leven had. Mijn vader is altijd een doorzetter geweest. En hij was heel gelovig. Hij was niet bang voor de dood, maar dankbaar voor het leven dat hij gekregen had, al vond hij het nog veel te vroeg om te gaan.

Papa is gestorven op zijn vijfenzestigste. Een halfjaar na zijn pensioen is hij ziek geworden. Na een echografie bleek de kanker al te hard uitgezaaid om nog te genezen. Het verdict was hard, maar hij bleef zijn optimistische zelf. De avond nadat de dokters hem vertelden dat hij niet lang meer zou leven, heeft hij één keer geweend, daarna heb ik hem nooit nog een traan zien laten. ‘Sommige mensen worden 100 jaar en zijn niet zo gelukkig als ik’, zei hij dan. Die uitspraak typeert hem helemaal.

Alles komt goed

De laatste maanden van zijn leven zal ik nooit vergeten. We zijn altijd een hechte familie geweest, maar zijn ziekte heeft ons nog dichter bij elkaar gebracht. We vonden het evident om papa zo vaak mogelijk te bezoeken in het ziekenhuis en hem te verwennen met een glas champagne of het eten waar hij zin in had. Alle clichés over het afscheid van een geliefde zijn waar, al is het erg dat er zoiets verschrikkelijks moet gebeuren om te beseffen hoe belangrijk je familie is. Alles wat mijn mama, mijn broers en ik in die periode deden, stond in het teken van papa. Elk vrij moment spendeerden we samen met de kleinkinderen bij hem, en heel die tijd bleef hij de zotte, vrolijke Vake die hij altijd was geweest. Hij drukte ons op het hart om te genieten van de kleine dingen en niet te lang te treuren. Hij wilde dat we verder gingen met ons leven.

‘Twintig jaar geleden zou papa mij gek hebben verklaard als ik zoiets had gedaan, maar hij was heel trots op mijn tatoeage’

Enkele weken voor hij stierf, heb ik papa gevraagd om zijn lijfspreuk Alles komt goed op een briefje te schrijven, en die boodschap heb ik op mijn arm laten tatoeëren. Ik ben van nature nogal een doemdenker, en papa is altijd degene geweest die mij opbeurde wanneer ik het moeilijk had. De moedige manier waarop hij met zijn ziekte is omgegaan, heeft mij enorm geïnspireerd. Nu kan ik op lastige momenten naar zijn handschrift op mijn arm kijken. Daar haal ik ongelooflijk veel kracht uit. Papa was heel trots op mijn tatoeage. Twintig jaar geleden zou hij mij gek hebben verklaard als ik zoiets gedaan had, maar nu begreep hij de emotionele waarde van mijn eerbetoon aan hem.

Verdergaan

Als ik er nu op terugkijk, kan ik alleen maar concluderen dat de laatste maanden met mijn vader een hele warme, mooie periode zijn geweest. De hele familie was bij hem toen hij stierf, en in al zijn lelijkheid was dat eigenlijk een prachtig moment. Ik weet dat papa heel trots op ons was. De dokter heeft mij nadien verteld dat zij ervan overtuigd was dat mijn vader gerust kon sterven, omdat hij wist dat wij voor elkaar zouden zorgen. En dat doen we ook.

Mijn ouders waren na hun pensioen naar de Ardennen verhuisd. Het is verschrikkelijk jammer dat ze maar enkele maanden hebben kunnen genieten van het huis waar papa zo hard aan gewerkt had. Maar nu moet mama verder met haar eigen leven, net zoals papa het zou hebben gewild. Zijn positieve karakter geeft ons de kracht om door te gaan, en elke dag herinnert mijn tatoeage mij aan zijn mooie persoonlijkheid en zijn doorzettingsvermogen.”