Getuigenis: Jyoti laat haar baarmoeder verwijderen na een traumatische bevalling

Soms kan een mirakel anders uitpakken dan je had verwacht. Wanneer Jyoti (43) op haar 39 jaar onverwacht zwanger werd, was ze in shock. “Ik gebruikte geen anticonceptie omdat ik volgens dokters onvruchtbaar was. Ik zag de twee streepjes op de test en geloofde niet dat het waar was, het kon gewoon niet. Het was een heel mooi ongelukje. Maar met mij ging het eigenlijk niet zo goed.“

Onverklaarbaar

“Met mijn voormalige vriend probeerde ik tevergeefs zwanger te worden. Hij en ik waren allebei gezond, maar toch lukte het niet. Tien IUI-inseminaties (bevruchting in de baarmoeder, red.), een IVF-traject én een ICSI-behandeling draaiden op niets uit. ‘U bent onverklaarbaar onvruchtbaar’, kreeg ik te horen“, vertelt Jyoti. “Dat was best hard. Ik ben zelf geadopteerd en heb fijne adoptieouders gehad, maar het was voor mij belangrijk iets van mezelf te hebben. Iets van mijn eigen vlees en bloed.” Jyoti zag het niet zitten nog jaren in de medische molen gevangen te zitten en koos de weg van acceptatie. “En dat is zo goed en zo kwaad mogelijk gelukt.”

Haar relatie strandde en Jyoti verloor in die periode eveneens haar vader. “Mijn moeder overleed al toen ik 14 jaar. Mijn vader was mijn beste vriend en mijn veilige haven. Zijn verlies was dus verschrikkelijk zwaar.” En net dan kwam een nieuwe man in haar leven. “Het was een verwarrende periode, maar we zijn er uiteindelijk volledig voor gegaan”, vertelt Jyoti. Een dik halfjaar later voelde de Nederlandse zich niet al te wel. “Ik was moe en voelde me echt niet lekker in mijn vel. Naweeën van mijn vaders overlijden, dacht ik. Iets in mij zei me een zwangerschapstest te doen.” Jyoti’s intuïtie bleek er niet naast te zitten: er verschenen twee streepjes op het testschermpje. “Ik deed nog een test en dan nog een test”, zegt Jyoti. “Dit kon helemaal niet. Ik voelde me ook veel te oud. Ik was helemaal in shock.”

“Nu vind ik het lastig om te zeggen, maar ik was helemaal niet gelukkig tijdens de zwangerschap.”

Het heuglijke nieuws werd niet door iedereen in Jyoti’s omgeving even warm ontvangen en met de toekomstige mama ging het snel bergafwaarts. “Door de initiële weerstand van enkele mensen rondom mij voelde ik me best eenzaam. Ik kon er ook niet bij mijn eigen ouders mee terecht.” Jyoti belandde in een prenatale depressie. “Daardoor kreeg ik ook lichamelijke klachten, zoals een te lage bloeddruk. Ik kon niet meer nadenken. Nu vind ik het lastig om te zeggen, maar ik was helemaal niet gelukkig. Op aanraden van mijn verloskundige startte ik met psychotherapie. Ik zou geen zorgen of stress mogen hebben. Ik zou al mijn energie nog nodig hebben voor de bevalling.”

Te vroeg

Tijdens haar 25ste week zwangerschap ging Jyoti ’s nachts plassen. “Ik ging terug in bed liggen en het voelde alsof ik nog steeds aan het plassen was. Vreemd. Ik wou niet geloven dat mijn vliezen gebroken waren en ben de hond in de ochtend nog gaan uitlaten”, herinnert ze zich. “Terug thuis aangekomen brak alles los. ‘Foute boel’, dacht ik.” Na een snel telefoontje stonden Jyoti’s verloskundigen in een handomdraai bij haar. “‘Het is begonnen’, zeiden zij. Mijn vliezen waren gebroken en ik moest meteen naar het ziekenhuis. ‘Zie je wel’, dacht ik nog. ‘Ik heb te veel gehoopt en nu gaat alles fout. Dit wordt het begin van het einde.'”

“Als ze echt geen schijn van kans maakte, wilden we haar op een zo comfortabele manier laten gaan.”

Aangekomen in het ziekenhuis kreeg Jyoti meteen weeënremmers en longrijpprikjes toegediend. En dan een gesprek met de arts: “Wat wil je dat we doen in geval van nood?” “Da’s een heel rare conversatie die je dan hebt”, zegt Jyoti. “Alles in je zegt dat je baby moet blijven. Maar mijn man en ik besloten dat als ze echt geen schijn van kans maakte, we haar zo comfortabel mogelijk zouden willen laten gaan.” En toch bleef Jyoti’s baby mooi waar ze was. “En dan nog en dag en dan nog een dag. Ze bleef zitten en het leek goed met haar te gaan. Maar ik ging achteruit.”

Complicaties

Na drie weken volhouden, was het dan toch tijd. “Ik voelde me slecht en mijn buik deed zo veel pijn. Ik kreeg terug weeën. De navelstreng lag in de weg voor de geboorte dus ik moest sowieso een keizersnede ondergaan. Elk uur ging ik achteruit: mijn hartslag vertraagde en mijn bloeddruk daalde. Het was nog steeds te vroeg voor de geboorte, maar ik voelde het leven uit mij wegebben. Ik hield het niet meer vol. En dus hebben de dokters besloten dat ik moest bevallen. Anders zou mijn kind geen moeder meer hebben. Ik was opgelucht. We moesten nu alleen vertrouwen hebben in de dokters.”

De dag erop werd Jyoti klaargemaakt voor de keizersnede. Haar dochter, Jane, werd gezond geboren, maar er traden verdere complicaties op. “Mijn placenta was vastgegroeid met mijn buikwand en die kregen ze dus niet los. Ik verloor almaar bloed en ben met spoed geopereerd.” Ondertussen deed Jane het wel erg goed en later die avond mocht Jyoti eindelijk haar dochter ontmoeten. “Onderweg naar de afdeling hoorde ik een baby huilen en ik wist meteen dat het Jane was. Ze was zo klein en er kwamen allerhande infuusjes en slangetjes uit haar. Maar ze was zo ontzettend mooi.“

Wel een baby, geen roze wolk

“Jane was zo sterk maar mijn lichaam was helemaal gebroken. Na een week mocht ik richting huis. Ik wist dat ik beter zou opknappen in mijn eigen omgeving, dus besloten mijn man en ik om thuis te slapen en Jane elke dag te bezoeken. Het was vreselijk om zonder haar naar huis te gaan. Gelukkig kreeg ik al snel vertrouwen in de dokters en verpleegkundigen. Ik mocht dag en nacht naar het ziekenhuis bellen en er hing een cameraatje boven Jane’s bed. Zo kon ik haar altijd zien. De goede zorgen van het ziekenhuispersoneel hebben Jane erdoorheen gesleept. En zij heeft mij erdoorheen gesleept, eerlijk gezegd.“

“Het was nog veel steeds te vroeg voor de geboorte, maar ik voelde het leven uit mij wegebben.”

Na veertien weken mochten Jane’s ouders hun dochter eindelijk mee naar huis nemen. “Ze is eigenlijk twee keer geboren: de dag van haar geboorte en de dag dat ze thuis kwam. Dan pas konden we met een gerust hart zeggen dat ze er was en dat ze zou blijven. En dan pas hebben wij de geboortekaartjes verstuurd.” Veel sprake van een roze wolk was er bij Jyoti en haar man dus niet. “Je moet proberen sterk zijn want instorten kan gewoonweg niet. Je bent voortdurend gespannen: een enorme uitputtingsslag voor je geest en lichaam. Wanneer ze één jaar werd kon ik eindelijk die spanning gedeeltelijk loslaten.”

Bloedingen

Jyoti en haar gezin waren door het oog van de naald gekropen. En dan kreeg de Nederlandse haar persoonlijke fysieke rekening nog gepresenteerd. “Ik was helemaal over mijn grenzen gegaan. Ik kreeg steeds meer bloedingen die lang aanhielden. Om de twee weken wordt ik nu een soort van ongesteld. Mijn gynaecoloog zei dat mijn lichaam een zware klap had gehad van de bevalling en ontdekte dat ik polliepen had op mijn baarmoeder. In de eerste instantie wilde zij er niet te veel aan doen. Ze raadde me aan om terug aan de pil te gaan.”

Maar Jyoti’s gevoel zei iets anders. “Mijn baarmoeder zit in de weg, ik voel het de hele tijd zitten, als een blauwe plek in mijn buik. De aanhoudende zeurende pijn en de bloedingen komen ook mijn intieme leven niet ten goede, het beperkt je. Er moest iets gebeuren want het voelde fout.” Uiteindelijk werd besloten om de polliepen op haar baarmoeder weg te halen en haar baarmoederslijmvlies weg te branden. “Niets veranderde jammer genoeg. Alles bleef hetzelfde”, zegt Jyoti.

Laatste redmiddel

“Overal verstop ik maandverband want het kan maar eens zijn dat de bloedingen plots beginnen”, aldus Jyoti. “Om het uur moet ik gaan verschonen en soms lijkt het alsof ik bloed plas. Door het bloedverlies heb ik ook weinig energie, en dat met een kindje van drie jaar. Het neemt je leven over.” Naast levenslang medicijnen slikken, was Jyoti’s laatste redmiddel een baarmoederverwijdering. “Mijn eerste gevoel was meteen dat ik het wou doen. Wat veel zegt: de last en de pijn van de bloedingen zijn te erg.”

“Naar mijn gevoel heeft mijn baarmoeder me in de steek gelaten. Mijn dochter werd te vroeg geboren, tijdens de bevalling was er die vergroeiing en nu ondervind ik nog steeds zo veel problemen.”

“Het is je baarmoeder, het is hetgeen je uniek maakt als vrouw. Maar voor mij heeft het z’n werk gedaan: ik heb een kindje gekregen. Daarnaast heeft mijn baarmoeder me naar mijn gevoel ook in de steek gelaten. Mijn dochter werd te vroeg geboren, tijdens de bevalling was er die vergroeiing en nu heb ik nog steeds zo veel problemen. Mijn baarmoeder heeft geen meerwaarde meer, het beperkt me alleen maar in mijn leven. En ik ben nog jong, ik wil nog een kwaliteitsvol leven lijden, dus de verwijdering lijkt me de beste keuze.”

Jyoti’s man staat eveneens achter de beslissing voor de operatie. “Net zoals hij mij in alles steunt”, aldus Jyoti. “Ook bij mijn lieve schoonfamilie en goede vrienden heb ik altijd troost en houvast kunnen vinden. Maar toch voel je je vaak eenzaam. Jij bent namelijk de enige die het op die bepaalde manier doormaakt. Jane heeft in mijn buik gezeten, ik ben van haar bevallen en ik ondervind er nu de nare gevolgen van. Alles is veranderd. Hoe ik in het leven sta is ook helemaal anders dan vroeger. Je bent plotsklaps verantwoordelijk voor een kindje. Je voelt je kwetsbaar en het is zo eng. Maar het belangrijkste is dat het samen, als gezin, fysiek en emotioneel weer goed gaat. Zo kunnen we er zo lang en zo goed mogelijk voor Jane zijn.”

Meer getuigenissen:

• Clara leeft met hypochondrie: “Als ik ging slapen, was ik bang dat ik niet meer wakker zou worden”
• Flair-columniste Laura hoopt wetgeving rond post-mortembevruchting te veranderen via #babyzonderdeadline
• Getuigenis: Enkele maanden na de geboorte van hun zoon, kwam Ella te weten dat haar vriend al een tijd een affaire had