Getuigenis: Justine en Friedel verloren hun zus tijdens een terroristische aanslag in New York

Feeling Redactie

09 aug 2022

Voor zussen Justine (30) en Friedel (35) draaide een vakantie in Amerika uit op een nachtmerrie. De twee waren met hun zus Ann-Laure en hun mama op citytrip in New York toen een terrorist hen met zijn pick-up van het fietspad maaide. Ann-Laure overleefde de aanslag niet.

Hoe de citytrip van hun dromen veranderde in een nachtmerrie

Friedel: “Het was iets wat we al lang wilden doen: een citytrip naar New York met ‘de meisjes’ – mama en haar drie dochters. In 2017 kwam het er eindelijk van. We overwogen nog om te wachten tot de lente, vooral omdat Ann-Laure (toen 31, red.) niet lang ervoor was bevallen. Maar je hoort vaak dat Central Park zo mooi is in het najaar. Dus gingen we uiteindelijk toch voor de herfstvakantie. Die dag was het stralend weer. We maakten een fietstocht rond Manhattan. Het plan was om in een lus te rijden, maar de fietsverhuurder zei dat de terugtocht nogal gevaarlijk was en raadde ons aan om dezelfde weg terug te nemen. We twijfelden, we wilden dat andere stuk eigenlijk ook graag zien. Maar we kozen voor de veiligheid. Een half uur later raasde die pick-up over het fietspad.”

Justine: “Hij raakte mijn pedaal, ik viel op de grond. Ik hoorde mensen gillen. Toen zag ik Ann-Laure. De eerste seconden hoopte ik nog: de hulpdiensten zijn onderweg, ze gaan haar redden. Je klampt je daaraan vast. Maar diep vanbinnen wist ik toen al: dit is niet goed. Teruggaan naar huis was ondraaglijk zwaar. Vooral mama wilde Ann-Laure niet achterlaten, maar het consulaat raadde ons aan om toch te vertrekken. Het kon een tijdje duren voor haar lichaam mocht overgebracht worden, en dat zou emotioneel te zwaar zijn, zeiden ze.”

“De eerste seconden hoopte ik nog: de hulpdiensten zijn onderweg, ze gaan haar redden. Maar diep vanbinnen wist ik dat het te laat was.”

Friedel: “De maanden nadien probeerden we rechtop te blijven. We zochten en vonden veel steun bij elkaar. Dat is ons geluk: we zijn heel hecht. Ik zie die band nu ook tussen mijn kinderen en de kinderen van Ann-Laure. Ze zijn veel meer dan neefjes en nichtjes.”

Justine: “In oktober is de aanslag vijf jaar geleden. ‘Denk je er nog elke dag aan?’, vroeg iemand me onlangs. Ik was bijna verbaasd door die vraag. Het is een beetje zoals aan een moeder vragen of ze elke dag aan haar kind denkt. Wij dragen dat trauma mee, het is een deel van ons geworden.”

Friedel: “De eerste jaren na de aanslag raakte ik snel in paniek, als de kindjes bijvoorbeeld koorts hadden of zich verslikten. Ik ben nog steeds sneller overprikkeld of angstig dan vroeger. Ik weet dat het posttraumatische stress is. Ik ga er niet meer van uit dat alles altijd wel goed komt.”

Justine: “Waar we het heel moeilijk mee hebben, is dat er nog steeds geen proces is geweest. Al zeker vijf keer kregen we een datum, elke keer werd die weer uitgesteld. Nu vernamen we van het Amerikaanse gerecht dat er een ‘plea deal’ op tafel ligt. Dat is een soort schikking: de dader pleit schuldig en krijgt meteen levenslang in plaats van de doodstraf. Zonder proces. Maar dat willen wij niet: wij willen net wél dat er een proces komt.”

Friedel: “Niet om de doodstraf te eisen, dat hoeft niet voor ons. Maar we hebben nog zoveel vragen. Waar is hij het fietspad opgereden? Ik zag, minuten voor de aanslag, iemand een paaltje omverrijden. Was hij dat? Het zou onnoemlijk zwaar zijn om de getuigenissen te horen, om die man te horen vertellen wat hij heeft gedaan, maar tegelijk zou het ons zoveel antwoorden kunnen geven. We zullen nooit meer diezelfde mensen zijn van voor de aanslag, maar een proces zou helpen bij de verwerking ervan. Hopelijk heeft het Amerikaanse gerecht daar binnenkort toch oren naar.”