Getuigenis: “Hoe leef je met gescheiden ouders die elkaars bloed kunnen drinken?”

Feeling Redactie

04 mrt 2019

Na een (v)echtscheiding rest vaak een mijnenveld van gekwetste gevoelens, en daarbij vallen altijd slachtoffers. Zélfs wanneer de ouders ervan overtuigd zijn dat ze alles zo goed mogelijk hebben aangepakt.

Nu hoeft het ook niet meer

Scheidingsexpert en relatiebemiddelaar Eric De Corte krijgt in zijn praktijk weleens te maken met vechtscheidingen en blogt hier ook over. “Dat lijkt reactie uit te lokken. ‘Die meneer ga ik contacteren’, lijken mensen te denken. Ik krijg veel mails en brieven. Het is haast therapeutisch schrijven.” Onderstaande brief kwam anoniem in zijn bus terecht, en verwoordt perfect wat een conflictueuze echtscheiding betekent voor een kind, zelfs al denken de ouders goed met de situatie te zijn omgegaan.

Anonieme brief

“Lieve papa, lieve mama. Ja, dat zien jullie goed. Er staat niet lieve papa én mama boven deze brief. Jullie in één adem noemen, druist te veel in tegen mijn gevoelens. Want jullie zijn niet samen en wat mij betreft, zijn jullie dat nooit geweest. Ik was zes toen jullie scheidden, ondertussen 38 jaar geleden. Ik kan me niet eens herinneren dat jullie ooit een stel waren. Ik kan het me ook niet voorstellen. Jullie zijn zulke twee verschillende mensen. Het lijkt me schier onmogelijk dat jullie ooit van elkaar gehouden hebben. Maar goed, dat was ook niet zo, als ik papa moet geloven. Ik heb het hem vaak genoeg horen zeggen: ‘Van jouw moeder heb ik nooit echt gehouden’. Oké, bedankt papa. Dus ik ben niet eens in liefde verwekt en uit liefde geboren. Fijn om dat te weten.

Het was natuurlijk een andere tijd, 38 jaar geleden. Niemand scheidde. ‘We hoeven de vuile was niet buiten te hangen’, zei mama. Ze zei wel meer dingen: dat mijn vader haar toch echt wel heel slecht behandeld had bijvoorbeeld. Dat vertelden mijn tantes me ook regelmatig: ‘Wat jouw vader je moeder heeft aangedaan toen hij er met die sloerie vandoor ging…’ En papa was aan de andere kant van de lijn ook niet onverdeeld positief over mama. ‘Ze was altijd ontevreden’, zei hij dan. ‘Niks was ooit goed genoeg. Al dat gezeur, ik kon er niet meer tegen’. Ik ben jullie. Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie afwijzen. Die jullie mijn hele jeugd verloochend hebben. Weet je hoe dat voelt? Als mijn man tegen mijn dochter zegt: ‘Wat lijk je toch op je moeder’, dan is dat positief. Als papa dat vroeger tegen me zei, kon ik wel door de grond zakken. Bij papa was ik te veel mama, bij mama te veel papa. Het is nog een meevaller dat ik er niet schizofreen van ben geworden.

Ik ben half-papa, half-mama. Er is een helft van mij die jullie allebei afwijzen. Weet je hoe dat voelt?

‘Eigenlijk heb je nooit veel last van onze scheiding gehad’, beweren jullie af en toe. Pardon? Ik ben nooit met de vader van mijn kinderen getrouwd. Niet omdat ik het niet durfde, maar omdat ik niet wist hoe ik dat zou moeten regelen, zo’n bruiloft met een moeder en vader die elkaars bloed wel kunnen drinken. Ik lag te zweten in het kraambed uit angst dat jullie elkaar per ongeluk tegen het lijf zouden lopen. Kinderfeestjes, verjaardagen, we vieren alles zonder opa en oma. Want jullie samen in een kamer, dat gaat echt niet. En nu zijn jullie allebei begin zeventig. Binnenkort doet mijn oudste dochter eindexamen. ‘Ik wil er graag bij zijn’, zei de trotse opa. ‘Eva vindt het fijn als ik kom’, verkondigde oma. En jullie beweerden ook nog eens dat het na 38 jaar best kon, samen in één kamer. ‘Gezellig toch?’ Nee! Nee, dat vind ik dus niet gezellig. Dat vind ik hypocriet! 38 jaar geleden hadden jullie het ‘gezellig’ moeten regelen. Nu is het te laat. Het hoeft niet meer. Liefs, A.”