Getuigenis: Ellen voelt zich nog steeds schuldig omdat ze jaren geleden een abortus liet doen

Feeling Redactie

22 jul 2022

We kennen het allemaal: dat plagende stemmetje in ons hoofd dat zegt dat we schuldig zijn. Soms op fluistertoon. Soms oorverdovend. Ook Ellen (44), die op haar tweeëndertigste abortus liet doen, kampt sinds ze geen kinderen meer kan krijgen met een hevig schuldgevoel.

Vrije vogel

“Op mijn tweeëndertigste heb ik een abortus laten doen. Het is gebeurd in een periode dat ik veel feestte en zo vrij was als een vogel. Bovendien was de vader van mijn kind bijlange niet de ideale partner, hij had problemen met allerlei ex-vriendinnen en ik besefte dat hij niet de ware was voor mij. Kortom: ik was niet bezig met bouwen aan mijn toekomst op dat moment, ik leefde van dag tot dag en zou wel zien wat er op mijn pad kwam. Tot die zwangerschap. Die was niet gepland en kwam totaal onverwacht. Omdat ik mezelf niet in staat achtte om de verantwoordelijkheid voor een kind op me te nemen, besloot ik de baby niet te houden. Een abortus is een heel zware stap en hoewel ik wist dat ik de juiste beslissing had genomen, heb ik het er heel moeilijk mee gehad.

Niet lang daarna wilde ik orde op zaken stellen in mijn leven. Ik begon te sparen en kocht een huisje. Want ik wilde alsnog graag een kind en besefte dat ik het anders moest aanpakken. Een paar jaar later kwam ik Jan tegen, mijn huidige partner. Hij wilde ook graag een kind. Maar helaas zijn we al jaren aan het proberen en lukt het niet om zwanger te worden. Ik heb zeven fertiliteitsbehandelingen gehad, maar het is nooit tot een zwangerschap gekomen. Vanaf toen is het schuldgevoel beginnen te knagen. Ik verweet mezelf dat het door die abortus kwam. Omdat ik het kindje had laten weghalen, werd ik nu gestraft. Ik was er veel te licht over gegaan, als een verwend nest. Dat haalde ik mezelf in mijn hoofd.

Mijn hoofd weet dat ik juist gehandeld heb met die abortus. Maar mijn hart zegt me dat ik iets verkeerds heb gedaan

Spijt

De gedachten lieten me niet meer los, ze begonnen mijn hele leven te beheersen. Mijn hoofd weet dat ik juist gehandeld heb met de abortus. Maar mijn hart zegt me dat ik iets verkeerds heb gedaan. Ik had sterker moeten zijn, ik had het kind wel moeten houden. Maar ik was zo bang. Mijn eigen jeugd was allesbehalve fijn, dat speelde een grote rol in mijn beslissing.

Het schuldgevoel is zo groot dat ik er chronische pijnen aan lijk over te houden, in mijn spieren en wervels. Of die pijn ook echt door die schuldgevoelens is ontstaan, weet ik niet, maar hij begon na mijn abortus en is nooit meer gestopt. Ik ga naar een fysiotherapeut, misschien kom ik er op die manier achter. Intussen weegt het als lood.

Eigenlijk wilde ik mijn hele leven lang graag kinderen. Maar toen het zo ver was, kon ik het niet. Dat blijf ik mezelf kwalijk nemen, al weet ik dat het zinloos is.

Mijn vrienden zeggen nog altijd dat ik destijds juist gehandeld heb, maar dat besef helpt weinig. Inmiddels zijn we jaren verder en al probeer ik mijn schuldgevoelens te ontkennen, ze zijn nog steeds springlevend. Ik zal nooit mama worden. Had ik die abortus maar niet laten doen. Had ik maar…”

*Ellen is een schuilnaam. Haar echte naam is bij de redactie bekend.
Openingsbeeld: stockbeeld.