Ella (34) koos voor abortus omdat een derde kind niet haalbaar was: “Ik had het gevoel dat ik tekort zou schieten”
Ook al kwam er rond abortus de afgelopen jaren steeds meer openheid, toch blijft erover spreken nog redelijk taboe. Ella (34) koos voor een abortus omdat ze een derde kind niet zag zitten: “Ik had het gevoel dat ik zou tekortschieten als moeder, als partner en als collega.”
“Omdat ik zoveel klachten ondervond van de pil en van een spiraal had mijn man besloten zich te laten steriliseren. Tussen het weghalen van het een en de afspraak voor het ander, zijn we erin geslaagd om zwanger te worden. Ondanks condooms, temperatuurmetingen en vruchtbaarheidsapps.” Mijn eerste gevoel was: dit kan ik niet aan. Ik kan niet nog een kind krijgen. Ik had al een dochter van 6 en eentje van 3. Van twee naar drie kinderen leek een gigantische stap, net nu we alles onder controle hadden. Mijn man dacht er hetzelfde over. Kinderen, werk, relatie... We hadden een leefbaar evenwicht gevonden en nu zouden we weer in de slapeloze nachten terechtkomen. Die eerste dagen werd ik heen en weer geslingerd. Je staat jezelf toe om wat te dromen: stel dat... Maar ook idee van een abortus speelde op.”
“De huisarts heeft me uitstekend geholpen. Hij zei: ‘Neem je tijd, maar als je een zwangerschapsonderbreking wilt, zijn dit de kanalen’. Ik kon vrij snel bij Luna terecht. Dat gesprek was geruststellend: ik ben nog goed op tijd, abortus is een optie. De zes dagen bedenktijd waren emotioneel verscheurend, maar ook welkom. Ik had het nodig om na te denken, hoe moeilijk dat ook was. Ik wilde vooral geen impulsieve beslissing nemen. Uiteindelijk overheerste bij mij het gevoel dat de balans zou overslaan. Dat ik zou tekortschieten als moeder, als partner en als collega. Dat mijn gezin er niet gelukkig van zou worden.”
Geen plaats voor verdriet
“Omdat ik nog geen 9 weken zwanger was, was een pilabortus mogelijk. Dat is niet te onderschatten, voor mij leek het een kleine bevalling. Ik was ook bang van de curettage, meer dan van de krampen en het bloedverlies. Aan dat contact heb ik geen goede herinneringen. Misschien wordt het bewust onpersoonlijk gehouden om de emotie niet nog wat aan te zwengelen, maar het was wel erg koel. Ik kreeg een pilletje, met de mededeling ‘kop op’, en fietste compleet van de kaart naar huis. Voor mij was dit een belangrijk moment, maar het werd behandeld alsof ik een aspirientje had geslikt.”
Dat heeft me nog het meest gekwetst: er is geen plaats voor je verdriet, want ‘je hebt er toch zelf voor gekozen’
“Na de abortus heb ik de vzw Fara gecontacteerd omdat ik nood had aan een lotgenotencontact. Die gesprekken hebben deugd gedaan. Mijn eigen ervaring heeft me aangespoord om ritueelbegeleiding meer bekendheid te geven. Want dat heeft me nog het meest gekwetst: er is geen plaats voor je verdriet, want ‘je hebt er toch zelf voor gekozen’. Laat ik duidelijk zijn. Ik sta nog steeds achter mijn beslissing, maar ik vind het jammer dat ik ze heb moeten nemen. Ik draag een portie boosheid en verdriet met me mee waar de maatschappij geen oog voor heeft. Dat maakt me strijdvaardig. Het verdriet van vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen, een miskraam hebben gehad of een baby hebben verloren, is verschrikkelijk. Maar dat betekent niet dat mijn pijn niet echt is. Ik vind het belangrijk dat mijn verdriet een plaats krijgt. Ik heb geen spijt, maar ik wil wel kunnen rouwen.”
*Het openingsbeeld is een stockbeeld via Getty Images
