Getuigenis: “De dokters vergisten zich niet, ik had eierstokkanker”

Cleo Decoster

22 jun 2023

Twee jaar geleden werd er bij Lieve (55 jaar) eierstokkanker vastgesteld. Een beangstigende diagnose, aangezien deze onvergeeflijke kanker in de meeste gevallen laat ontdekt wordt en de prognose vaker niet dan wel positief is. Na chemotherapie en een chirurgische ingreep kan Lieve zich echter als genezen beschouwen. “Ik kijk er nu positief tegenaan omdat mijn verhaal een goed verloop kende, maar op de dagen na de chemobehandelingen kon ik amper rechtstaan om mijn tanden poetsen.”

De zoektocht naar een juiste diagnose bleek er eentje van lange adem in Lieves gevak. “Twee jaar geleden, tijdens een coronawinter, verhuisde mijn zoon naar Finland. De stress die ik toen door mijn lichaam voelde gieren was ongelooflijk. Ik ging mee naar Finland om hem te helpen installeren en had de hele trip last van mijn darmen, een opgeblazen gevoel zeg maar. Op dat moment was ik juist in mijn menopauze gekomen en ook door de stressvolle situatie van toen dacht ik niet verder na over die ongemakken.” Enkele maanden voor haar eerste klachten was Lieve nog op onderzoek bij de gynaecoloog geweest en die bevestigde dat alles in orde was. “Kanker was in mijn hoofd dus helemaal geen mogelijkheid”, vertelt Lieve.

Geen minuut te vroeg

De klachten bleven, maar enkele maanden later kreeg Lieve een hevige pijnscheut ter hoogte van haar longen. “Ik was bij vrienden en wist niet of ik nog met de auto veilig thuis zou geraken, zo veel pijn had ik.” Via een RX ontdekten de dokters dat er vocht rond haar longen zat. Medicatie werd voorgeschreven, maar twee weken later bleek de vochtophoping enkel te zijn toegenomen. “Via mijn huisarts kwam ik terecht bij een longspecialist, die meteen sprak over een PET-scan.” Voor de resultaten van deze scan bekend waren, belandde Lieve op de spoedafdeling waar, pas na enkele andere onderzoeken, een gynaecoloog haar kwam onderzoeken. “Die arts zag meteen dat er iets niet pluis was. Maar ik mocht toch terug naar huis, waar mijn man voortdurend bij mij moest blijven omdat ik zo bang was om alleen te zijn.”

“Een paar dagen erna belandde ik op de spoedafdeling van het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen en daar geraakte alles plots in een stroomverstelling. Na een laparoscopie zagen ze dat het kanker was, met uitzaaiingen tot in mijn buikholte. Ik dacht dat ze zich wel moesten vergissen. Maar helaas bleek dat niet zo te zijn.”

Ik kon bijna niet meer stappen met al dat vocht in mijn buik en benen en moest een looprekje gebruiken.

Lieve

Haar afspraak met gynaecologisch oncoloog, prof. Altintas, kwam geen minuut te vroeg, want Lieve bleek al even rond te lopen met 10 kilo extra aan vocht in haar lichaam. “Ik kon bijna niet meer stappen met al dat vocht in mijn buik en benen en moest een looprekje gebruiken. Mijn gewone kleren kreeg ik niet meer aan, want mijn buik was zo hard opgezwollen.” Er was geen twijfel meer mogelijk; Lieves behandeling kon niet meer op zich laten wachten. “De dag na mijn eerste consultatie bij prof. Altintas kreeg ik mijn eerste chemococktail toegediend. Een week later was ik 10 kilo lichter; al het vocht was op een schijnbaar miraculeuze wijze verdwenen.”

“Je moet erdoor”

Lieve zou eerst enkele chemobehandelingen krijgen, dan werden de kankergezwellen en uitzaaiingen operatief verwijderd, gevolgd door nog twee keer chemo. Ook bleek dat Lieve drager is van de BRCA 1-genmutatie, waardoor ze een grotere kans loopt op onder andere borst- en eierstokkanker en de kanker dus genetisch bepaald is. De behandeling hakte in op Lieves leven, maar volgens haar had ze wel ‘een streepje voor’. “Een twintigtal jaar geleden werd er bij mij CVS vastgesteld. De extreme vermoeidheid die ook bij chemotherapie komt kijken, kon ik dus grotendeels al de baas. Daarnaast ben ik al sinds vele jaren in therapie bij een kPNI-therapeut en vul ik aan met een gezonde levensstijl. Dat ik dus zo goed heb gereageerd op de chemokuur, kan best wel iets te maken hebben met die factoren.”

“De eerste dagen na een chemobehandeling kan je niets meer. Dat ellendig gevoel valt met niets te vergelijken”, herinnert Lieve zich. “Maar na een tijdje, kon ik terug gaan wandelen en ging ik al eens met de elektrische fiets boodschappen doen. Ik moest nooit veel laten en bleef actief doorheen de behandelingen. Eigenlijk kon ik relatief goed mijn leven voortzetten. Daarnaast ben ik ook iemand die de koe bij de hoorns vat; hoe ernstig het probleem ook, je weet nooit hoe het gaat uitdraaien en je moet erdoor. Dat is mijn groot geluk geweest doorheen die maanden.”

Gedragen worden

Dergelijke uitdaging ga je liefst ook niet alleen aan. “Mijn man is een ongelooflijke steun geweest, hoe moeilijk het ook werd. Ook in Het Majin Huis, voor mensen met kanker, vond ik steun, begrip en een luisterend oor. En de ondersteuning die ik van mijn gehele sociale netwerk kreeg is met geen woorden te beschrijven. Vrienden die het aandurfden om bij mij te waken op de dagen dat ik me het slechtste voelde, kaartjes in de bus.. Ik voelde mij gedragen door wat ik voor anderen betekende. Ik heb dan ook altijd duidelijk gecommuniceerd naar iedereen die belangrijk voor me was. Vanaf ik de diagnose kreeg, maakte ik een Whatsapp-groepje aan waar iedereen de updates van mijn behandeling kon volgen.”

Vandaag is Lieve al een tijd in complete remissie. Ze wordt wel nauwgezet opgevolgd en als BRCA 1-patiënt moet ze haar leven lang medicatie innemen, wat ervoor kan zorgen dat borst- of eierstokkanker zelfs nooit meer zal terugkomen. En toch ben je nooit zeker. “De kanker kan terugkomen, maar ook dan weet je niet wanneer. Dus ik probeer het los te laten, wat me meestal wel lukt. Om de vier maanden ga ik op controle, en dan steekt die angst wel opnieuw de kop op. Maar zelfs als er opnieuw kanker bij mij zou worden vastgesteld, ook dan betekent het niet het einde.”