Getuigenis: “De alcoholverslaving van mijn vader verpestte mijn jeugd”
“Een verlsaving is pas een verslaving wanneer het je dagelijkse leven en dat van de mensen rond je heen schaadt”, hoor je weleens zeggen. In het geval van de vader van Hélène kan er bij wijze van die definitie over een verslaving gesproken worden. De jeugd van Hélène werd beheerst door de alcoholverslaving van haar vader. Zij deelt haar verhaal met ons.
“Drankflessen leeggieten. Mijn emoties onder woorden brengen. Doordachte redeneringen en argumenten bedenken. Flyers voor AA-samenkomsten laten rondslingeren. Je probeert alles en nog wat, maar niets werkt. De kracht van een verslaving is onvoorstelbaar. Ik geloof dat mijn vader ermee wou stoppen. Ik ben er ook van overtuigd dat hij ons echt graag zag, maar de drang naar drank was altijd sterker. Toen we kinderen waren, gebeurden er veel dingen die we niet zagen. Vandaag, wanneer ik terugkijk op mijn kindertijd, was er elk familiefeest wel een moment waarop hij een excuus vond om alcohol te drinken. Net zoals elke wandeling die we maakten zonder fout eindigde in een café.”
Moeilijke jeugd
“Pas na de echtscheiding – ik was 11 jaar en mijn zus 9 jaar -, en doordat we vaker alleen met hem waren, begonnen we te beseffen dat onze vader echt een probleem had. Hoewel ik veel kwaadheid voor hem voelde, bleef ik mijn hem zien. Het is ten slotte je vader, je hebt er maar eentje. Hij was dronken en depressief. Voordat hij in slaap viel, moest ik naar trieste verhalen over zijn jeugd luisteren. Hij kwam in het midden van de nacht met veel kabaal thuis. Hij viel wel tien keer op de grond voordat hij in zijn bed plofte – als dat al lukte. Ik bleef steeds wakker totdat ik zijn sleutel in het slot hoorde draaien.
“Ik ben ervan overtuigd dat mijn vader ons echt graag zag, maar de drang naar drank was altijd sterker.”
Bij mijn vader thuis was het niet echt gezellig. Hij had nooit eten in huis, niets was ooit proper en ikzelf moest de boodschappen doen terwijl ik me bezighield met mijn kleine zus. Ik zette de wekker van mijn vader en maakte het ontbijt klaar. Als hij in de ochtend de trap afdaalde, leek er geen vuiltje aan de lucht terwijl ik op van de stress was. Als ik nu iets zou kunnen zeggen tegen de tiener die ik toen was, zo het zijn om ook aan mezelf te denken. Ik zei meestal nee tegen verjaardagsfeestjes, slaappartijtjes, samen avondeten met vrienden of op stap gaan. Het voelde alsof mijn papa en mijn zusje niet zouden overleven zonder mij.
En zo zijn de jaren verstreken, jaren die we voor altijd kwijt zijn. Ik heb nooit het contact met mijn vader verbroken, maar er bestaat geen echte band tussen ons. Met mijn moeder was het anders, zij was er wel voor ons. Misschien had ze wel kunnen ingrijpen, maar zij had haar eigen problemen na de scheiding. Mijn school was mijn toevluchtsoord. Ik was een goede student en ik werd er gewaardeerd.”
Lange weg
“Ik heb niemand ooit verteld dat mijn vader een alcoholist is, want het zou niets veranderd hebben. Daarnaast hadden buitenstaanders ons misschien als ‘marginaal’ bestempeld, terwijl we dat helemaal niet waren. Alcohol wordt grotendeels getolereerd in onze cultuur en daar heb ik het best wel moeilijk mee. Cafébazen blijven maar al te graag de glazen van hun klanten bijvullen, zelfs al stappen die klanten erna dronken in hun auto met de kinderen op de achterbank – want ja, wij zaten vanachter ingegespt.
“Cafébazen blijven maar al te graag de glazen van hun klanten bijvullen, zelfs al stappen die klanten erna dronken in hun auto met de kinderen op de achterbank.”
Wanneer ik 18 jaar was, gaf de nieuwe vriendin van mijn vader hem een ultimatum. En ook zijn werkgever gaf hem een allerlaatste kans. Toen is hij gestopt met drinken. Da’s ondertussen al tien jaar geleden, maar de weg van herstel is lang. Hij kruipt altijd in de rol van het slachtoffer: ‘Mijn vader dronk, je hebt geen idee wat het is om te leven met iemand zoals hij.’ ‘Echt waar?!’, denk ik dan. Ik weet juist exact wat het betekent om met een verslaafde samen te wonen. Het is vreemd dat hij die link zelf niet legt, dat hij niet beseft dat hij ons hetzelfde heeft aangedaan. En door black-outs herinnert hij zich ook veel zaken niet meer. Ik denk niet dat mijn vader gelukkig is en weet niet of hij het ooit zal zijn. Wel gaat hij naar een therapeut. Ik hoop dat hij rust en balans zal vinden.
Door naar praatgroepen te gaan, vond ik uiteindelijk lotgenoten. Met hen praten doet me enorm veel deugd. Na al een heel proces te hebben doorgemaakt, kan ik nu ook de positieve aspecten van mijn verleden inzien. Ik heb een groot empathisch vermogen en ik voel heel goed aan wat mensen in mijn omgeving nodig hebben. Ik heb geleerd sterk en goed georganiseerd te zijn en kan om met tegenvallers en ellende. De verloren tijd zal ik nooit kunnen inhalen. Ik kan niet teruggaan in de tijd en mijn jeugd herbeleven. Maar ik ben heel tevreden met het hier en nu.“
Meer lezen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier