Ann (44) lijdt aan megalofobie: “In grote gebouwen voel ik me zo klein dat de ruimte me dreigt te verpletteren”
Vlinders, E.T. of open ruimtes: een grote fobie kan soms verscholen zitten in een klein hoekje. En ook dan zit je ermee. Wij namen de schijnbaar lachwekkende vrees van drie angsthazen au sérieux en lieten hen vertellen over het taboe dat erop rust. Vandaag: Ann (44) over haar angst voor grote gebouwen.
Ann kent het gerechtsgebouw in Antwerpen op haar duimpje. Niet omdat ze het architecturale hoogstandje bewondert, maar omdat het haar angst aanjaagt. Want Ann lijdt aan megalofobie: “In het gerechtsgebouw in Antwerpen zit in de gang naar het toilet een spleet tussen de schuine muur en de vloer. Ik weet dat omdat ik daar tijdens een paniekaanval naartoe gevlucht ben. De toiletten zijn oké, die zijn recht. Maar die gang… Die is even slecht als de rest van het gebouw.
Ik weet niet waar mijn angst vandaan komt. Ik herinner me een middeleeuws paadje dat ik met mijn ouders af en toe moest doen op vakantie in Spanje. Een grindpad, zonder leuning. De kriebel die ik toen voelde, is nu duizenden keren erger geworden.”
Verpletterende vrees
“Het gerechtsgebouw van Antwerpen maakt me doodsbang. Die grote open trap, de houten vloeren in combinatie met de grote glaspartijen, de schuine muren. Van zodra ik er een voet binnenzet – en voor mijn job als woonbegeleider moet ik dat af en toe doen –, begint mijn hart sneller te kloppen, breekt het zweet me uit en voel ik een paniekaanval opkomen.
Het heeft volgens mij met begrenzing te maken: in grote architecturale gebouwen voel ik me zo klein dat de ruimte me dreigt te verpletteren
Ook in het Sportpaleis ben ik al eens van mijn stokje gegaan. De grote structuren, het balkon waar ik over kon vallen, de steile trap: ze hebben me naar buiten moeten escorteren. Zo gênant. In kerken overvalt de megalofobie me soms en het MAS in Antwerpen heb ik alleen kunnen bezoeken met de steun van mijn twaalfjarige zoon. Het heeft volgens mij met begrenzing te maken: in grote architecturale gebouwen voel ik me zo klein dat de ruimte me dreigt te verpletteren.”
Liefde doet lijden
“Ik werk zelf in de psychiatrie en ken dus de oefeningen die je moet doen om van angst af te geraken, of die toch te beheersen. Ik hou van cultuur, dus ik dwing mezelf om naar het MAS te gaan. In de haven van Antwerpen jagen de grote schepen me dezelfde angst aan als grote gebouwen. Daar ga ik bewust naartoe om te oefenen en mijn angst te beleven.
Mijn angst bepaalt mijn leven niet, al zal ik nooit naar New York gaan, met al die wolkenkrabbers. Ik begrijp gewoon niet dat mensen een gebouw zo schuin of zo groot willen maken. Recht is toch ook oké?”
Tekst: Lisa Gabriëls. Beeld: Joris Casaer.
Meer verhalen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier