Getuigenis: An Sheela steunde haar ongeneselijke vriendin door dik en dun
Dat een vriendschap door dik en dun gaat, weet je pas echt als het noodlot toeslaat. Door een ongeneselijke ziekte werden deze hartsvriendinnen meer dan ooit een onvoorwaardelijke steun en toeverlaat.
An Sheela (42) zette zich in om haar zieke vriendin nog zoveel mogelijk te laten genieten van het leven. Anne-Michele werd 43 jaar.
“We wisten vanaf het begin dat Anne-Michele ongeneeslijk ziek was. Maar dat woord heb ik bewust niet veel gebruikt. Ik vond het niet nodig om haar iedere keer met de neus op de feiten te drukken. Haar ziekte zelf wilden we niet verstoppen, integendeel. Als ik haar opzocht – om de twee weken hadden we afgesproken – dan sloten we onze ontmoeting vaak af met een selfie die we op sociale media postten, om te laten zien dat we elkaar weer een boost hadden gegeven en er weer even tegen konden. Tijdens die momenten deed ik er alles aan om haar te laten genieten van onze vriendschap. En van alle andere dingen in het leven waar ze zo van hield. Haar twee zonen van 11 en 13 waar ze zich zo’n zorgen om maakte. Haar nieuwe levenspartner. Teksten, kaartjes, bloemen. We lachten en huilden samen, we spraken over alles. Onze angsten, onzekerheden. De toekomst en dus ook de dood.”
We spraken over alles. Onze angsten, onzekerheden. De toekomst, en dus ook de dood
“In 2020 kreeg ze te horen dat ze long- en darmkanker had. Ze was 42 jaar en stond volop in het leven. Anne-Michele was gescheiden en had daar zwaar van afgezien, maar ze was er weer bovenop geraakt. Ze leefde voor haar twee zonen, haar nieuwe vriend en haar werk als leerkracht Engels op de middelbare school. Zo heb ik haar leren kennen, toen ik in 2003 naar Wallonië verhuisde waar ik begon als leerkracht voor Franstaligen. Tijdens de opendeurdag van de school ontving ze me met open armen. Het klikte meteen. We werden beste vriendinnen, ook buiten het werk.”
“Toen bekend werd dat ze kanker had en maximaal drie jaar te leven had, stortte ik letterlijk in. Ik kon en wilde het niet geloven. Maar ik besloot algauw dat ik niet in het verdriet wilde verdrinken, niet voor mezelf en niet voor haar. We spraken samen af dat ik het engagement zou aangaan om de tijd die haar restte zo aangenaam mogelijk te maken. Ik wilde er 100 procent voor haar zijn, maar twijfelde constant of ik wel genoeg deed. Gelukkig konden we daarover praten. Ze stelde me altijd gerust, gaf me altijd vertrouwen. Intussen mobiliseerde ik de collega’s, zodat Anne-Michele elke dag steun kreeg in de vorm van kaartjes, bloemen en videoboodschappen. Het maakte dat ik me nuttig voelde en zij vond dat prima; als ik dit nodig had om het te verwerken, was het goed voor haar, zei ze.”
“De laatste keer dat ik haar thuis zag, zat ze aan de zuurstof en kon ze maar twee stappen zetten of ze was buiten adem. Haar longen begaven het. Toen ze later naar het ziekenhuis ging, hebben we elke dag via video gebeld. Er golden nog altijd coronaregels, we mochten elkaar niet opzoeken. Dat ik niet in mijn verdriet moest blijven hangen als ze er straks niet meer was, maar moest gaan voor mijn missies, zei ze. Voor de dingen waar ik in geloofde. Ik ben geadopteerd uit India en zou eindelijk de reis maken om mijn roots te vinden. Ze wist hoe belangrijk dat voor me was en ze wilde niet dat ik de reis uitstelde, omdat zij misschien zou sterven. Mijn leven ging door, het hare stopte, zei ze. Drie weken later stierf ze, op 20 februari van dit jaar.”
“Ik heb heel mijn leven een groot gebrek aan zelfvertrouwen gehad. Dankzij Anne-Michele ben ik eindelijk in mezelf gaan geloven. Daar zal ik haar altijd dankbaar voor blijven. Ik voel de kracht van haar woorden nog altijd: ‘Stay strong. Make them wonder how you are still smiling. You can’t kill the spirit of the lionhearted’.”
Auteur: Eva Vlonk
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier