Evelien combineert het moederschap met studeren en een freelance job

Goele Tielens

12 mei 2019

12 mei is Moederdag: hét moment om alle mama’s, oma’s én overgrootmoeders in de
bloemetjes te zetten. Dit viergeslacht vertelt over wat ze van elkaar leerden, waarin ze verschillen en vooral: waarom ze elkaar zo graag zien.

Yvonne (90), Elly (54), Evelien (30), Bes (2) en Do (1)

In hun DNA: zingen & zorgen voor

Evelien: “Toen ik op mijn achttiende een musicalopleiding wilde volgen in Tilburg, stond mama daar niet voor te springen. Ik heb altijd graag gezongen en gedanst, en droomde van een plaatsje bij het ballet van Samson & Gert, maar dat was te ver rijden. En hier in de buurt had je enkel de muziekschool.”

Elly: “Ik bracht haar met plezier naar haar hobby’s, maar haar beroep daarvan maken…Evelien studeerde Latijn-Wiskunde in het middelbaar en ze was een goede studente. Ik had dus andere verwachtingen.”

Yvonne: “Evelien heeft die interesse van mij, denk ik. Vóór ik trouwde en kinderen kreeg, zong ik bij een koor. Eenmaal getrouwd, stopte dat. Studeren was in mijn tijd geen optie, maar ik heb dat nooit gemist. Ik zorgde voor het huishouden en mijn vier dochters, en ik poetste in de schrijnwerkerij van mijn man.”

“Ik was 52 toen Bes geboren werd en voelde me opeens heel oud. Na die shock kwam gelukkig de blijdschap.”

Elly: “Ik heb niet verder gestudeerd. In juni stopte ik met school, in juli was ik al bij de lokale notaris aan het werk. Dat doe ik nu al vijfendertig jaar. Ik werk viervijfde, maar nu ik kleinkinderen heb, zou ik graag nog minder werken om voor hen te kunnen zorgen.”

Evelien: “Je was nochtans serieus in shock toen ik mijn eerste zwangerschap aankondigde. Je had dat totaal niet verwacht.”

Elly: “Dat is waar. Ik was 52 toen Bes geboren werd en voelde me opeens heel oud. Na die shock kwam gelukkig de blijdschap.”

Yvette: “Dat is toch schoon, grootmoeder worden. Zelf was ik dertig toen ik voor de eerste keer beviel. Ik had eerst een relatie met een andere jongen, maar toen die naar Congo verhuisde, besloot ik niet te volgen. Daarna heb ik Dré leren kennen, twee jaar later zijn we getrouwd en toen volgden de kindjes.”

Evelien: “Allez, dat wist ik helemaal niet. Ik zou sowieso wel zijn meegegaan naar het buitenland, zo spannend.”

“Ik speelde altijd volleybal, maar ben gestopt toen de kinderen er waren. Mijn man Tom ging wel nog, toen waren er nog rolpatronen.”

Elly: “Ik ook! Mijn man Tom is Nederlander. Op het moment dat ik hem leerde kennen, werkte ik al. Hij had nog geen job, dus besloten we in België te komen wonen.”

Yvette: “Ik ben daar blij mee. Elly komt toch zeker zo’n drie keer per week op bezoek. Dat is belangrijk voor mij.”

Evelien: “Zelf ben ik zo’n vijftig kilometer verder gaan wonen. Toch zorgt mama vaak voor Bes en Do. Dat is handig, want ik heb heel wisselende uren. Ik zing bij Scala en doe mee in dans- en theatervoorstellingen. Bovendien volg ik momenteel een lerarenopleiding. Die combi maakt het soms druk, maar ik hoop die artistieke dingen altijd te kunnen blijven doen. Toen Do drie weken oud was, had ik een repetitie in Mechelen, maar ze weigerde een flesje. Mama is toen meegegaan om voor haar te zorgen: als Do honger had, belde mama me en nam ik pauze om borstvoeding te geven. Dat klinkt zot, maar het lukte wel.”

Elly: “Ik speelde altijd volleybal, maar ben gestopt toen de kinderen er waren. Mijn man Tom ging wel nog, toen waren er nog rolpatronen. Al heb ik dat nooit erg gevonden. Ik was graag op mijn gemak thuis bij Evelien en haar broer Jasper. Ik merk dat Evelien veel meer nevenactiviteiten doet en dat merk je ook, het is allemaal wat chaotischer.”

Yvonne: “Zo zijn er nog wel wat generatieverschillen. Uitgaan bijvoorbeeld. Ik mocht pas op mijn achttiende uitgaan en we moesten altijd op tijd thuis zijn.”

“Toen Do drie weken oud was, had ik een repetitie in Mechelen. Mama is toen meegegaan om voor haar te zorgen: als Do honger had, belde mama me en nam ik pauze om borstvoeding te geven.”

Elly: “Ik mocht toch niet veel vroeger gaan, hoor. Vooral mijn vader was heel streng. Gelukkig kon ik met mijn oudere zus Ingrid mee. Wij waren met vier thuis, maar ik wilde zelf bewust maar twee kinderen. Al was dat in mijn tijd ook gemakkelijker hè. Wij hadden de pil. Al werd daar niet over gepraat toen ik jong was. Ik herinner mij nog hoe ik helemaal alleen naar de dokter ging als achttienjarig meisje. Doodsbang was ik, dat onderwerp was nog totaal taboe.”

Yvonne: “In mijn tijd was dat er zelfs nog niet. Van de pil had ik nog nooit gehoord. Er bestonden wel condooms, maar daar werd lacherig over gedaan. We probeerden zelf de tijd een beetje in het oog te houden, maar als er een kindje kwam, dan kwam dat er.”

Evelien: “Dat kan ik me nu heel moeilijk voorstellen. Wij hebben heel bewust voor kinderen gekozen. Ik heb eerst nog even getwijfeld, omdat ik graag wilde blijven dansen. Maar op een gegeven moment waren mijn vriend en ik er klaar voor. We zouden het twee keer proberen, maar het was al van de eerste keer prijs (lacht).”