Joke beviel prematuur van haar eeneiige drieling: “Elke week in mijn buik, was een overwinning”

Feeling Redactie

27 mrt 2024

Iedereen droomt van de perfecte bevalling op het juiste moment. Helaas loopt het soms ook anders. Joke (28) werd zwanger van een eeneiige drieling en wist op voorhand dat het een premature bevalling zou worden. “’Drie gaan het nooit halen’, was het eerste verdict.”

“Een tweeling, daar had ik altijd op gehoopt. Tot de dokter ‘oei’ zei tijdens de echo. Er bleken drie hartjes in mijn buik te kloppen. Een eeneiige drieling: de dokters hadden het nog nooit meegemaakt. Niemand weet waarom ik er één kreeg. ‘Drie gaan het nooit halen’, was hun verdict en het enige wat ik kon zeggen was: red er alsjeblieft één. Na die echo barstte corona uit en mocht mijn man niet meer mee naar de volgende consultaties. Het nieuws werd er niet beter op: één baby weghalen, betekende waarschijnlijk het einde van alle drie.

Lees ook: Als kinderen krijgen niet (zomaar) lukt: “Wie het zelf niet meemaakt zal nooit begrijpen hoe groot de leegte is”

Na dat gesprek hebben mijn man en ik de knop omgedraaid. Zolang er geen complicaties waren, zouden we voor onze drie dochters vechten. Vanaf dan maakte ik de klik. Ik wist dat ik met een drieling prematuur ging bevallen, in het beste geval. Elke week dat ze in mijn buik bleven, was een overwinning. Ik was verschrikkelijk misselijk en rond 26 weken was mijn lichaam zo opgezwollen dat ik enkel nog met een rolstoel op uitstap kon. Maar ze zaten er nog, en ze deden het alle drie goed.

Eén keer ben ik naar spoed geweest, op 24 weken, omdat ik zoveel pijn had dat ik vreesde dat het fout aan het gaan was. Maar het bleken groeipijnen. Op 28 weken ben ik binnen gegaan en kregen de baby’s longrijping. Ik was eigenlijk euforisch dat ik die periode gehaald had. Terwijl ik omringd werd door ouders die totaal onverwacht op de intensieve zorgen van de materniteit terechtkwamen en door de grootste angsten gingen.

Eén baby weghalen, betekende waarschijnlijk het einde van alle drie

Het was heel dubbel: ik lag daar in mijn luxekamer te wachten op mijn groot geluk en zag elke dag wel ergens een vlindertje verschijnen aan een deur, het teken dat er een sterrenkindje geboren was. Na enkele weken platliggen mochten we zelf de datum kiezen voor de bevalling. Ik koos de dag dat mijn man en ik 5 jaar samen zouden zijn. “Een goeie dag om een gezin van 5 te worden”, lachte de gynaecoloog. Door de prematuriteit van mijn eeneiige drieling zou ik ze niet mogen vasthouden vlak na de bevalling. Die gedachte vond ik vreselijk, al besefte ik dat het voor hun bestwil was. Maar Billie woog bijna 1,5 kilo en deed het zo goed dat ik haar toch 2 uur heb mogen kangoeroeën (je kind op je huid laten liggen, red.). Dat was hemels.

Van 21 augustus tot 8 oktober lagen Anna, Billie en Lexi in de couveuse. Honderden regeltjes waren er, duizenden kabeltjes en nog meer piepende geluidjes. Pas midden september heb ik ze alle drie voor het eerst samen in mijn armen kunnen houden. Door hun kabeltjes was dat eerder niet mogelijk. De drie meisjes op mijn schoot, zoals het hoorde. En op 8 oktober, hun coming home day, droegen ze voor het eerst een outfit dat ik hen gekocht had. Maatje 50 en véél te groot, maar ik vond het prachtig.”

Tekst: Lisa Gabriëls.