Getuigenis: Olga en haar zoon ontvluchtten hun land en kwamen terecht bij een gastgezin

Feeling Redactie

22 dec 2022

Toen de Russische troepen zich met man, macht en geweld een weg naar haar stad baanden, besloot de Oekraïense Olga (39) samen met haar zoon Ivan (15) het land te ontvluchten. Na een korte tussenstop in Polen kwamen ze bij een Belgisch gezin terecht. Voor Olga en Ivan wordt het een kerst als nooit tevoren.

Onze eerste kerst in België

“Toen Rusland met militair geweld mijn land binnenviel, ben ik niet onmiddellijk gevlucht. Je thuis en dus je hart achterlaten, doe je niet zomaar. Uit veiligheidsoverweging woonde ik wel een tijdlang in kelders. In de nacht van 14 maart 2022 werd de situatie zo acuut, dat ik halsoverkop toch besloot om te vertrekken. Russische militaire troepen zetten koers naar Zaporizhzhia, de stad waar ik woon. Tegen die tijd was het duidelijk dat Rusland het niet enkel op militaire doelwitten gemunt had, maar opzettelijk ook gewone huizen en burgers raakte. Toen de sirenes stopten met jammeren, ben ik rechtgesprongen, heb ik mijn zoon vastgegrepen en liet ik mijn man en moeder verstaan dat ik nú met hem zou vertrekken. Nog geen halfuur later waren we op weg naar het station.”

“Zonder vrienden of kennissen in Europa – en zonder plan – ging ik ervandoor om het leven van mijn kind veilig te stellen. Het voelde als het enige alternatief voor een gruwelijke realiteit. Een dag later staken we de grens met Polen over, waar ik bij wijze van godsgeschenk twee lieve mensen tegen het lijf liep die ons opvingen. Via hen ontmoette ik de Poolse Karolina bij wie ik een nacht verbleef. Zij postte mijn verhaal op Facebook en zo kwam ik bij het Belgische gezin van Herwig terecht, bij wie we nu verblijven. Hij bood me onmiddellijk onderdak én een job aan – in Oekraïne werk ik als psychologe en logopediste met kinderen met een beperking. Hier werk ik als leerkracht wiskunde en online ook als logopediste. Al het geld dat ik daarmee verdien, stuur ik naar vrijwilligers om ons leger uit te rusten. Een vrijwilligerswagen bracht ons naar België. Op 20 maart om halftwee ’s nachts kwamen Ivan en ik bij Herwig en Annick aan: uitgeput en overmand door emotie, maar zo dankbaar dat we het tot hier hadden gered en voor alle warme mensen die ons daarbij hielpen.”

“Zonder plan ging ik ervandoor om het leven van mijn kind veilig te stellen”

“Het moeilijkst aan de situatie, vind ik de voortdurende angst en onzekerheid voor het leven van de mensen die achterbleven: zowel mijn man als mijn ouders en broer zijn wel nog in Oekraïne. Vooral de complete onvoorspelbaarheid waarmee de Russische troepen te werk gaan, boezemt angst in: hun acties zijn extreem wreed – zelfs kinderen, scholen en publieke gebouwen worden niet gespaard en hun strategie is verstoken van elke vorm van logica. Dat maakt het moeilijk deze vijand te bevechten: je weet nooit wat de volgende zet gaat zijn. Dat veel Oekraïners er desondanks voor kiezen om te blijven, lijkt surreëel. Maar velen zitten niet in de positie om te vluchten: ze zijn er te oud of niet mobiel genoeg voor. Anderen blijven omdat ze hun ouders en grootouders niet willen achterlaten, nog anderen – zoals mijn grootmoeder – uit puur idealisme. Ze is zevenentachtig en maakte Nazi-Duitsland nog mee. Ze is er rotsvast van overtuigd na de fascisten ook de ‘Ruscisten’ te overleven en is geenszins van plan zich in die strijd door hen uit huis te laten jagen.”

“De eindejaarsperiode ingaan zo ver van mijn man, familie en vrienden is zwaar. Maar we warmen ons hart aan de fijne mensen die ons opvingen. Het gezin van Herwig is intussen een beetje als familie voor ons geworden. Ze zorgden ervoor dat Ivan en ik in een vreemd land en in een vreemde taal ons leven toch relatief snel weer op de rails kregen. Mijn zoon gaat intussen elk weekend met Lennert, de zoon van Herwig, mee naar de manege. Soms voelt het alsof hij van zaterdag tot zaterdag leeft. Het contact met de dieren doet hem deugd. Ook gesprekken met andere Oekraïners in België geven steun.”

“Mijn grootste kerstwens? Dat de situatie in ons land zo snel mogelijk stabiliseert, dat Oekraïne er met de hulp van de VS en Europa in slaagt Rusland terug te dringen en dat mijn zoon en ik zo snel mogelijk terug naar huis kunnen.”