Een bijzondere kerst: Alix verloor haar papa en nam intrek in zijn appartement

Feeling Redactie

24 dec 2022

Alix (28) verloor begin dit jaar haar papa Daniel aan longkanker na een korte, maar intense strijd. Samen met haar vriend Simon (29) nam ze haar intrek in het prachtige appartement waar hij als interieurarchitect zijn levenswerk van had gemaakt. Voor Alix wordt het een kerst als nooit tevoren: anders dan anders, en daarom des te bijzonder.

Mijn eerste kerst in papa’s levenswerk

Alix: “Papa’s ziekte is snel gegaan: begin december vorig jaar kreeg hij z’n diagnose. Eerst spraken de dokters nog van jaren, maar al snel bleek dat het veeleer maanden zouden zijn. Toen hij echt zwaar ziek werd, moesten mijn zus en ik nadenken over wat we zouden doen met zijn appartement in Antwerpen. Eerst dachten we aan verkopen, maar omdat het zo’n karakteristiek pand is waar hij zoveel van zichzelf in had gestoken, kregen we dat moeilijk over ons hart. Hoewel mijn vriend en ik al sinds onze studies in Gent woonden, voelde ik op een nacht toch duidelijk dat dit de plek was waar ik wilde wonen als hij er niet meer zou zijn.”

Simon: “Voor de inrichting gaf Alix’ papa zichzelf compleet carte blanche. Daardoor is het een heel persoonlijke en warme plek geworden: de slimme lange tafel in de living en de inbouwkasten zijn heel typisch voor zijn stijl. Het ruwe houten binnenwerk is dan weer veeleer atypisch en gedurfd.”

“We houden een stukje van wie papa was op een abstracte manier toch dichtbij”

Alix: “Die aparte combinatie maakt de aanwezigheid van papa, ook nu we van de plek een beetje ons eigen ding gemaakt hebben, nog heel voelbaar. Vooral als we koken - papa was een echte bourgondiër: lekker eten in fijn gezelschap met een goed glas wijn erbij was voor hem heel belangrijk. Een traditie die wij absoluut van hem hebben overgenomen.(lacht) Ik heb weleens het gevoel dat hij elk moment de hoek om kan komen en mee aan tafel kan schuiven. Dat maakt het soms moeilijk, maar ook mooi. Fijner nog dan in dit huis kunnen wonen, vind ik het stukje van z’n leven dat we daardoor hebben overgenomen. We eten weleens bij dezelfde buren, schuiven aan bij de kassa van dezelfde winkels en lopen door dezelfde gangen en straten. Zo houden we een stukje van wie hij was op een abstracte manier toch dichtbij.”

Simon: “Het moeilijkst om aan toe te geven, waren misschien nog wel de aanpassingen die we als koppel maakten om er naast zijn, ook ónze thuis van te maken - hoewel Alix’ papa altijd benadrukte dat dat was hoe hij het wilde. Naast interieurarchitect en meubelontwerper was hij ook kunstenaar. Het hele huis lag dan ook dik bezaaid met tekeningen en schetsen. Die hebben we verzameld en als een soort van compleet oeuvre gestockeerd. Samen met een buurvrouw was hij trouwens net begonnen zijn favoriete stukken in een boek te verwerken. Een project dat wij postuum graag voor hem willen afmaken.”

Alix: “Aan de muren van de woonkamer hingen zo’n zeventig schilderijen van een tante. Ook die haalden we weg, maar niet zonder eerst elk hoekje nauwgezet op beeld vast te leggen. Op die momenten mis ik papa misschien nog wel het meest: hij heeft mij zoveel geleerd op het vlak van esthetiek en kunst. Telkens ik ergens aan twijfelde – of dat nu in huis of bij een van mijn projecten (Alix is fotografe, red.) was – belde ik hem. Omdat onze artistieke visies zo dicht bij elkaar aanleunden, kon hij me in een mum van tijd helpen knopen doorhakken. Erop vertrouwen dat wat ik van hem leerde diep genoeg in mij verankerd zit om zulke beslissingen ook zelf te nemen, is een leerproces.”

Simon: “Met de eindejaarsperiode voor de deur wordt het verlies onvermijdelijk opnieuw extra voelbaar. Vieren zullen we kerst en nieuw vermoedelijk zoals vorig jaar doen. Toen trokken we met oudjaar voor het laatst met de papa van Alix – en met haar zus, schoonbroer en petekind – naar zijn stacaravan in Nederland. Kerst vierden we in dezelfde intieme kring op dit appartement.”

Alix: “Dit jaar vieren we het eindejaar met nog een kleinkind van papa erbij: mijn zus Trixie beviel in oktober van een tweede kindje. We plannen er een terugkerende traditie van te maken: we koken precies hetzelfde eten dat papa altijd voor ons maakte en klinken op het volle leven waar hij zo goed in was.