Droomdate: “Hij drukte zijn lippen zachtjes tegen de mijne en liet me beloven dat ik hem niet zou vergeten”
Luchtige jurkjes, frisse cocktails en zwoele avonden: hét recept voor een geslaagde zomer of een opwindende date. Tijdens de zonnigste maanden lees je bij Feeling elke vrijdag het verhaal van een moedige sprong in het dating-diepe. Of het afspraakje als droomdate of dramadate de boeken ingaat, is aan jou om te bepalen. Na een scheiding en een pijnlijke break-up trok Nadine (toen 30) naar Corfu om te ontspannen en te vergeten. Little did she know dat ze daar meer zou vinden dan zon, zee en strand.
No problema
“Het was de zomer van 1984. Na een scheiding en een daaropvolgende relatiebreuk, vond mijn beste vriendin Alice het tijd dat ik wat ontspanning zocht. Ze sleurde mij en mijn gebroken hart mee naar Corfu, waar we zouden genieten van zon en zee, we op Vespa’s gingen rondtoeren en met overzetbootjes de nabijgelegen eilandjes zouden ontdekken. Het Griekse eiland én Alice dwongen mij om te relaxen en mijn zorgen thuis te laten. ’s Avonds dansten we de dag van ons af in de plaatstelijke discotheken en genoten we van de mannelijke aandacht. Want twee blonde vrouwen in Griekenland; da’s een succesformule.”
Relaties die voortgroeien uit een coup de foudre? Velen onder ons moeten eerst langs heel wat date-stations passeren voor ze de liefde vinden. De pittigste datingverhalen lees je in het dramadate of droomdate-dossier.
“Op een avond belandden Alice en ik, samen met enkele Amerikanen, in een afgelegen club, bovenop een berg. Op de dansvloer voelde ik een paar ogen in mijn rug. Ik zocht en vond de eigenaar ervan; een knappe, donkerharige man die enkele ogenblikken later op me afstapte. Verlegen begon hij een gesprek in het Italiaans, veinzend verrast te zijn dat ik geen Italiaanse was. Het ijs was meteen gebroken.”
“Andrea (toen 28) was leerkracht lichamelijke opvoeding en basket- en zwemcoach. De Adriatische kust was zijn thuis, die hij tijdelijk had ingewisseld voor een vakantie met vrienden. Onze connectie was instant en we praatten de nacht vol tot het tijd was te vertrekken. Ik wou graag met Andrea en zijn vrienden de berg afdalen, en trok mijn stoute schoenen aan om te vragen of er toevallig nog twee zitplekjes vrij waren in hun auto. ‘Niet echt’, klonk het, ‘Maar no problema, we vinden wel een oplossing.’ Met zes in één kleine auto gepropt – armen tegen elkaar schurend – zakten we af richting de bewoonde wereld.“
Belofte
“De volgende avond spraken we opnieuw met het groepje Italianen af, ditmaal ruilden we de berg in voor een dansclub vlakbij de zee. Terwijl we op adem kwamen van al het dansen, vleiden Andrea en ik ons neer op een strandmuurtje. Hij leunde naar me toe en drukte zachtjes zijn lippen op de mijne. Het was teder en romantisch. Er zouden nog heel wat zoenen volgen. Overdag werkte ik mijn reisplanning met Alice af en wanneer de avond viel, spraken Andrea en ik af. De laatste dag brachten we samen met Alice en Andrea’s vrienden door op het strand. Gestolen blikken, korte aanrakingen en vluchtige kusjes inclusief. Diezelfde avond gaf Andrea ons een lift naar de luchthaven voor het onherroepelijke afscheid. Net voor ik de tarmac opging, fluisterde hij zacht ‘Wil je me beloven dat je af en toe aan mij zal denken?’ Alleen thuiskomen was me nog nooit zo zwaar gevallen.”
Mijn scheiding zat nog te vers in mijn geheugen. Ik was te bang voor waartoe één tripje Italië-België zou kunnen leiden en ik durfde de sprong niet te wagen
“Enkele dagen na ons hartverscheurend afscheid vond ik een kaartje in mijn brievenbus. Afzender: Andrea, vanuit Corfu. Net voor hij het eiland had verlaten, was hij in zijn pen gekropen. Dat het zijn mooiste vakantie ooit was geweest en dat dit enkel aan mij te danken was. Het was het begin van een eindeloze uitwisseling van brieven en kaartjes. We voelden allebei dat dit niet zomaar een vakantieliefde was, en hij liet enkele keren doorschijnen dat hij een tripje naar België wel zou zien zitten. Maar ik hield de boot af. Mijn scheiding zat nog te vers in mijn geheugen. Ik was bang voor waartoe één tripje Italië-België zou kunnen leiden en de uitdagingen van een lange afstandsrelatie boezemden mij angst in. Ik durfde de sprong niet te wagen.”
Semplice saluto
“Een paar maanden later leerde ik mijn huidige man kennen, maar ik hoorde nog regelmatig van Andrea. We stuurden ansichtkaartjes wanneer we op vakantie waren en elk jaar rond de kerstperiode belde hij me op en vertelden we wat er gaande was in ons leven. We stuurden elkaar wanneer we gingen trouwen, wisselden geboortekaartjes van onze kinderen uit en deelden geluk en verdriet met elkaar, zij het op een veilige afstand. De vlinders in mijn buik hadden plaatsgemaakt voor een warme, oprechte vriendschap.”
“Twintig jaar van brievenverkeer, twee zwangerschappen en wat lachlijntjes later, liet Andrea me weten dat hij naar België zou komen voor zijn werk. Of we konden afspreken? Een etentje in Brussel? ‘Ja, tuurlijk!’, schreef ik terug. Maar mijn antwoord ging gepaard met angst: zou hij me nog herkennen? Een persoon verandert wel wat op twintig jaar en zó goed kenden we elkaar tenslotte ook niet. Met een klein, bang en onzeker hart trok ik richting de luchthaven, waar ik hem zou oppikken. Mijn zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon wanneer ik hem zag, want alles voelde meteen spontaan en ongedwongen. Er volgde een gezellige avond. Ik liet hem Brussel zien, waarna we samen aten en bijpraatten, maar ook terugblikten op die onvergetelijke zomerdagen op dat Grieks eiland.”
Hoewel we beiden ons gelukkig familieleven leiden op 1.500 km van elkaar, weet ik dat er in Italië iemand is die er altijd voor mij zal zijn
“Hij vroeg me na zijn terugkeer naar een Italiaans liedje te luisteren; ‘Scrivimi’, wat betekent ‘schrijf mij’. De tekst komt hierop neer: ‘Schrijf me wanneer je een vriend nodig hebt, en ik zal er zijn voor jou. Zelfs al hebben we elk ons leven en onze liefdes. Schrijf me wanneer je verliefd wordt. Ik zal altijd blij zijn met een ‘semplice saluto’ (gewoon een groet) van jou.’ Hij bekende dat dat lied doorheen al die jaren voor hem symbool had blijven staan voor onze relatie. En ook na onze eenmalige ontmoeting bleven we af en toe schrijven naar elkaar.”
Special friends
“De brieven werden mails en later Whatsapp-berichtjes. Wanneer ik nu in Italië ben, laat ik van me horen en wisselen we tips uit over restaurantjes en bezienswaardigheden. Bij de terreuraanslagen in 2016 in België, ontving ik meteen een berichtje van hem: of alles oké was met mij en mijn gezin? En ik stuurde gelukwensen wanneer Italië de kwartfinale tegen het Belgische elftal won in het EK voetbal van 2021.”
“We hebben geen direct contact meer, maar blijven wel in elkaars leven. Die dagen onder de Griekse zon hebben mij toen meer dan ontspanning gebracht; ik heb er een dierbare vriend aan overgehouden. En hoewel we beiden ons gelukkig familieleven leiden op 1.500 km van elkaar, weet ik dat er in Italië iemand is die er altijd voor mij zal zijn. Omgekeerd heeft hij ook in België iemand op wij hij altijd zal kunnen rekenen. Andrea zelf noemt ons nog steeds ‘special friends’, en dat is zowat de nagel op de kop.”
Heb jij nog een onvergetelijk datingverhaal op de plank staan dat je graag (anoniem) met ons wilt delen? Stuur een mail naar cleo.decoster@feeling.be en wie weet staat jouw drama- of droomdate binnenkort te lezen op onze website.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier