Dierenliefde: Carines hond week niet van haar zijde toen ze een aanval kreeg

Feeling Redactie

11 nov 2017

Onze trouwe viervoeters zijn echte schatjes én ze zijn er voor ons als we het moeilijk hebben. Dat ondervond ook Carine: toen zij een lichte aanval van MS kreeg, week hond Westie geen moment van haar zijde.

Lees hier ook alles over spin-therapie en waarom je kat je beter kan doen voelen

Carine (55): “Ik was op reis in Frankrijk om de dood van mijn vorige hond te verwerken. Milou was dertien jaar geworden, hij was mijn beste vriend. In Frankrijk kwam
ik in een hotel een West Highland white terriër tegen, een westie zoals ze zeggen. Een leuk hondje dat er wel stoer uitzag en me rustig benaderde om me wat te troosten. Toevallig had ik van de dierenarts gehoord dat er een westie van tien jaar oud in het asiel zat. De eigenares was na een slepende ziekte gestorven, ze had drie honden achtergelaten. Westie was de oudste. Blijkbaar te oud, want de andere twee honden waren al weg uit het asiel. Westie zat er nog steeds. Hij had het laatste stukje van zijn thuis zien verdwijnen. Als gevolg sloot hij zich op in zichzelf en kwijnde langzaam weg... voor hem hoefde het allemaal niet meer.

“Westie moest hoe dan ook niets van me hebben. Hij gromde als ik hem benaderde, liet zich niet strelen. Als ik met hem wandelde, ging hij zomaar mee met andere mensen die we toevallig tegenkwamen en die hem wel aanstonden”

Ik heb hem toch meegenomen naar huis. Ik had zo’n medelijden met het beestje. Hij zag er zo kwetsbaar en verdrietig uit. Ik noemde hem Westie omdat ik zijn oorspronkelijke
naam te truttig vond. Westie moest hoe dan ook niets van me hebben. Hij gromde
als ik hem benaderde, liet zich niet strelen. Als ik met hem wandelde, ging hij zomaar mee met andere mensen die we toevallig tegenkwamen en die hem wel aanstonden. Kortom; hij wilde zich niet meer opnieuw hechten, we hadden geen band.

Tot ik op een dag een lichte aanval van MS kreeg. Ik viel op de grond in het bos, vlak bij mijn huis. Ik voelde me heel kwetsbaar. Op dat moment gebeurde er een klein wonder.
Westie kreeg plots een klik. Hij vlijde zich dicht tegen me aan en bleef liggen. Vanaf dat moment week hij niet meer van mijn zijde. Vrienden hebben me naar huis gedragen – in een kruiwagen nota bene – en in bed gelegd. Sindsdien zijn Westie en ik dikke maatjes, onafscheidelijk. Hij begrijpt dat ik hem nodig heb en hij is er voor me, elke dag. Hij heeft zich opgeworpen als mijn beschermer. Overal waar ik ga, volgt hij me op de voet. Blijkbaar vinden westies het belangrijk om nodig te zijn, zich nuttig te voelen. Dat zit in het ras. Mijn westie is inmiddels veertien jaar. Een vriendin vertelde dat haar westiehondje zeventien geworden was. Best oud. Ik hoop dat mijn maatje het ook zo lang volhoudt, ik wil er nog niet aan denken hem ooit te moeten missen.”