Diepvriespizza, een geheim dagboek of eenzaamheid: hierover voelen onze lezers zich schuldig

Feeling Redactie

23 feb 2021

Deze maand lees je in Feeling alles over schuldgevoelens. Uit een kleine rondvraag bij onze lezers, bleek ook dat er bij jullie van een duveltje op de schouder zit. Enkele getuigenissen.

Uit de biecht...

Anne (43):

“Ik voel me schuldig omdat ik mijn grootvader niet vaker bezoek. Hij is tweeënnegentig en woont alleen. Ik weet dat hij eenzaam is, maar toch voelt het telkens als een opdracht om er langs te gaan. Hoe langer ik wacht, hoe moeilijker het wordt, en hoe harder het schuldgevoel groeit.”

Sylvia (36):

“Ik voel me schuldig wanneer ik mijn kinderen ’s morgens om acht uur in de voorbewaking afzet, en weet dat het minstens tien uur zal duren voor ze mij terugzien. Het schuldgevoel wordt nog vergroot door het feit dat ik geniet van mijn job en het leven als huisvrouw totaal niet mis.”

Lauranne (40):

“Ik heb de laatste jaren echt vliegschaamte ontwikkeld. Mijn beste vriendin heeft beslist om nog maar één keer per jaar het vliegtuig te nemen, en ze houdt zich daar consequent aan. Ik durf het haar niet meer te vertellen wanneer ik een citytrip heb geboekt naar Milaan of Barcelona. Ik voel me schuldig omwille van de impact op het klimaat, maar maak mezelf telkens wijs dat die vlucht toch zou doorgaan, en dat het geen verschil maakt of ik nu wel of niet in die vliegtuigstoel zit.”

Jasper (39):

“Wij proberen onze kinderen heel gezond op te voeden. Soms ga ik stiekem in de kelder chips of chocolade eten, zonder dat mijn vrouw het weet. Ik wil het goede voorbeeld geven aan de kinderen, maar ik kan de drang om te snoepen niet laten, terwijl zij zich wel voorbeeldig aan de afspraken houdt.”

Jessy (33):

“Ik voel me twee jaar na onze breuk nog altijd schuldig tegenover mijn ex, omdat hij nog wilde vechten voor onze relatie, en ik niet meer. Zeker nu ik een nieuwe vriend heb en mijn ex nog steeds alleen is, knaagt het schuldgevoel harder dan ooit.”

Ina (60):

“Sinds de kinderen het huis uit zijn, hebben mijn man en ik een zee van ruimte over. Soms voel ik mij schuldig omdat we die kamers niet aanbieden aan vluchtelingen of gezinnen in nood. Ik sus mijn geweten door maandelijks te storten aan goede doelen.”

Tina (45):

“Ik voel me schuldig als ik uit gemakzucht diepvriespizza voor de kinderen opwarm, terwijl ik eigenlijk van plan was een gezonde schotel met biogroenten klaar te maken.”

Ruben (46):

“Ik weet dat ik geen goede vriend ben. Ik neem vaak de telefoon niet op wanneer vrienden mij opbellen, en vergeet altijd hun verjaardagen. Ik neem mij altijd voor om attenter te zijn, maar het zit gewoon niet in mijn karakter.”

Helene (30):

“Ik kan het niet laten om te shoppen bij websites als bol.com en Zalando, ook al weet ik dat het ecologisch en maatschappelijk eigenlijk niet verantwoord is. Telkens opnieuw duw ik mijn schuldgevoel weg wanneer ik iets in mijn virtuele winkelkarretje laad. De kick is kortstondig, maar ik kan er niet aan weerstaan.”

Annick (54):

“Ik hou al mijn hele leven een geheim dagboek bij. Ik voel me soms schuldig tegenover mijn man en mijn naasten over de dingen die ik over hen schrijf. In mijn dagboek schrijven werkt therapeutisch, maar ik ben als de dood dat iemand de inhoud ooit te weten komt. Het voelt als verraad om mijn gedachten over hen aan het papier toe te vertrouwen.”