De lichtpuntjes van 2022 voor de Feeling-redactie
Dat het een jaar was met veel schaduwkanten, valt niet te ontkennen. Maar elke wolk heeft haar zilveren aflijning. Van klein geluk tot grote opluchting: dit zijn onze lichtpunten.
Het lichtpuntje van eindredacteur Annelore De Donder: geboekte overwinningen
Tegen de stroom in, blijven drijven als het grimmig wordt. Wat mezelf betreft, en vrij letterlijk: leren kitesurfen. Zonder meer een hachelijke onderneming - met wind weet je nooit – waarvan ik nooit had gedacht dat ik ze zou aandurven. En hoewel ik mezelf nog verre van kitesurfer zou noemen: ik ben met board en zeil de zee opgegaan, telkens weer, ondanks liters ingeslikt zout water, knopen in de lijnen en ongewild de lucht in gerukt worden. Geen zorgen, intussen gaat het beter.
‘Lula heeft de hele planeet aarde van een hoopvol lichtpunt voorzien’
Wat de wereld betreft: Zelensky die niet toegeeft aan Poetin. De Iraanse vrouwen die blijven protesteren. Lula da Silva die het haalt van Bolsonaro – en die zo overigens de hele planeet aarde van een hoopvol lichtpunt heeft voorzien. Om het met de woorden van @leonardodicaprio te zeggen: ‘The outcome of the Brazilian election presents an opportunity to change the course of history, not just for Brazil & the Amazon, but for the world’. Waar Bolsonaro het Braziliaanse Amazonewoud helaas zag – en behandelde – als massaal te ontbossen gebied voor landbouw, mijnbouw en ander economisch, milieunefast gewin, ziet Lula het voor wat het is: een onmisbare, prachtige schakel in de watercycli, de weerpatronen en de klimaatregulatie wereldwijd. Dat hij mag blijven surfen op die gedachte, voor we met z’n allen de verdrinking tegemoet gaan.
Het lichtpuntje van chef-reizen Evy Van Elsacker: samen tai-chiën
Dit jaar kon ik eindelijk terug naar mijn tai-chiles. De rustgevende oefeningen, met precisie geïnstrueerd door lerares Caro, zijn belangrijk voor mijn mentaal welzijn. Ze bieden me in de hectiek van werk, gezin, energiecrisis, oorlog en na mijn vader verloren te hebben, rust en stabiliteit. Zowel fysiek als mentaal blijf ik beter in balans, als ik omringd ben door soulmates en traag de tai-chifiguren uitvoer. Ik ben dan letterlijk én figuurlijk minder snel uit mijn lood te slaan. Wat doet het goed om dat weer ten volle te kunnen beleven, mijn evenwichtspunt te zoeken en weer te vinden, en ook een vangnet te hebben om over belevenissen en problemen te spreken.
‘De rustgevende oefeningen zijn belangrijk voor mijn mentaal welzijn’
Na de les lunchen we samen; we zijn inmiddels een vast nababbelgroepje van verschillende leeftijden, met Anne, de twee Ria’s, Lydia en ik. De ene keer gaat het over ouder worden, de andere keer over grappige dingen die we meemaken, maar ook over onze ongerustheid of over onze reizen. Na elke sessie tai chi voelen we ons sterker in onze schoenen staan en is onze band ook verstevigd.
Het lichtpuntje van chef-human interest en cultuur Cara Brems: The Bear
The Bear, ook onze serie van het jaar (zie p. 120), is te zien op Disney+.
Het was al van Succession geleden dat een televisiereeks nog zoveel teweegbracht bij mij, maar met The Bear was het weer raak. Geheel toevallig gaat ook deze serie over familieperikelen naar aanleiding van een bedrijfsopvolging, alleen is de setting hier geen mediaconglomeraat maar een restaurant. En dat is zoveel smakelijker. Het acht afleveringen tellende The Bear vertelt in een beukend tempo het verhaal van Carmen – Carmy voor vrienden en familie – Berzatto (Jeremy Allen White), die de licht aftandse maar niettemin mythische broodjeszaak van zijn overleden broer in Chicago overneemt. Alleen: Carmy is eigenlijk een prijswinnende topchef die het gewend is te werken in sterren-resto’s à la Noma.
‘The Bear speelt zich af in een keuken waar de hitte soms letterlijk niet te verdragen is, en geeft onderweg allerlei lessen over lief, leed en lekkers mee’
We volgen hem in zijn queeste om van The Original Beef of Chicagoland - zoals de zaak heet – een succesverhaal te maken. Al moet hij daarvoor niet enkel zijn potten en pannen, maar ook zijn eigenzinnige team in de hand weten te houden. Terwijl knauwt er een joekel van een trauma aan de jonge chef, dat in zijn dromen de gedaante van een brullende beer aanneemt. The Bear speelt zich af in een keuken waar de hitte soms letterlijk niet te verdragen is, en weet onderweg allerlei lessen over lief, leed en lekkers mee te geven. En dat alles met dadrock-deuntjes van David Byrne en Radiohead op de achtergrond. Het tweede seizoen komt eraan, dus het televisionele lichtpunt voor 2023 is ook al bepaald. Yes, Chef!
Het lichtpuntje van chef-online Isaline Put: het belang van de eerste 1.000 dagen
Het afgelopen jaar ging mijn mama met pensioen na een loopbaan van maar liefst 42 jaar in een kinderdagverblijf. Een job die ze gedurende haar hele leven met heel veel passie heeft gedaan. Maar de laatste jaren van haar carrière waren allesbehalve rooskleurig. Zo was ze, net als de rest van haar collega’s in Vlaanderen, elke dag verantwoordelijk voor 8 tot 9 kinderen – dat doet wat met een mens. Terwijl ze vroeger enthousiast vertelde over knutselprojecten met de kinderen of op welke manier ze haar afdeling weer mooi had versierd, hoorde ik haar nu enkel nog praten over hoe overwerkt zij en haar collega’s waren. Dat is niet alleen heel erg jammer voor al die gepassioneerde mensen die in de kinderopvang werken, maar ook voor alle jonge kinderen die elke dag naar de opvang gaan.
‘Onze samenleving lijkt wakker te zijn geschoten’
Het voorbije jaar kwam er eindelijk meer aandacht voor het belang van de eerste 1.000 dagen in een kinderleven. Deze cruciale ontwikkelingsperiode speelt zich voor veel kindjes af in de crèche. Ze brengen er hun dag door in een groep van 16 kinderen tussen 0 en 2,5 jaar, met slechts twee verzorgers. Iedereen die ooit al voor een jong kind heeft gezorgd, weet dat daar geen ruimte meer is voor rust, liefde, aandacht en knuffels. Toch ben ik optimistisch, want onze samenleving lijkt eindelijk wakker te zijn geschoten. Deze quote van kinderpsychiater Binu Singh vat het voor mij mooi samen: ‘Alle verandering begint met een gedeelde bewustwording van een probleem. We zijn er dit jaar in geslaagd dat de opvangsector, ouders en politici samen zijn gaan inzien dat er iets niet klopt in de zorg van onze kinderen’. Laten we in 2023 eindelijk een stap verdergaan en komen tot een oplossing.
Het lichtpuntje van chef-lifestyle en onlineredacteur Nathalie Balsing: aandacht voor endometriose
Op de Feeling-redactie durft een gesprek na een vergadering al eens de persoonlijke kant uit te gaan. Zo deelde collega Maaike begin dit jaar dat ze op haar dertiende haar regels kreeg, wat behoorlijk pijn deed, maar haar moeder stelde haar gerust: dat was normaal. Toen Maaike echter geregeld dagenlang in bed moest blijven omdat de pijn niet te harden was, gingen ze naar de huisarts. Die schreef zonder onderzoek de pil voor – die zou alles oplossen. Jaren sukkelde Maaike verder.
‘Soms gebeuren kleine wonderen wel’
Pas toen ze zwanger wilde worden, werd de ware oorzaak ontdekt: Maaike had endometriose. Ze zou daardoor ook nooit op natuurlijke wijze zwanger kunnen worden. Het nieuws sloeg in als een bom, maar na de eerste schok besloten Maaike en haar vriend om de stap naar ivf te zetten. Maaike deelde haar verhaal op feeling.be, omdat ze graag meer begrip en aandacht voor endometriose wilde helpen creëren, wat zeker het geval was, want we kregen enorm veel clicks en reacties op het artikel. Maar het mooiste nieuws kwam enkele weken geleden: Maaike is zwanger. Er is helaas nog veel dat de medische wetenschap niet kan oplossen, en nog een hele weg te gaan voor ‘typische vrouwenziekten’ de aandacht krijgen die ze verdienen, maar soms gebeuren kleine wonderen wel. Een hoopvolle boodschap waar ik me graag aan warm.
Het lichtpuntje van moderedactrice Kristin Stoffels: mijn zorgeloze crèmekoek
Ik ben resoluut gestopt met snoep, frieten en - mijn absolute favoriet - de crèmekoek van bakker Domestic in Zurenborg als guilty pleasures te zien. Het afgelopen jaar besefte ik tussen drukke werkagenda’s en een al even drukke peuter dat dat schuldgevoel eigenlijk heel banaal is. Het is simpelweg onnodig om je schuldig te voelen over iets waar je blij van wordt. Een kleine aanpassing met enorme gevolgen, zo blijkt.
‘Het is simpelweg onnodig om je schuldig te voelen over iets waar je blij van wordt’
Niet voor mijn gewicht, dat bleef ongewijzigd, maar voor mijn mindset. Het is bevrijdend om je dinsdag te beginnen met een croissant en te eindigen met M&M’s in bed. Ik ben nooit een dieetfanaat geweest en toch voelt die nieuwe mindset als een zorg minder. Ik eet met plezier mijn dagelijkse portie groenten en fruit en ik sport graag om mijn hoofd leeg te maken. Maar me druk maken over die zak zure slangen? Nooit!
Het lichtpuntje van hoofdredactrice An Brouckmans: de heropening van het KMSKA
Elf jaar liep ik er voorbij en werd er telkens cru aan herinnerd dat ik nog lang, heel lang, geduld moest oefenen. Maar eind september was het eindelijk zover. Het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten (KMSKA) in Antwerpen – letterlijk in mijn achtertuin – zwaaide zijn deuren weer open. En hoe! Het ‘Schoonste Museum’ van Vlaanderen werd grondig gerenoveerd. Er werd een heus nieuw museum in het oude museum gebouwd, een helderwitte kubus voor de moderne kunst. Zeven eeuwen aan kunstgeschiedenis in 600 zorgvuldig geselecteerde werken op een totaal nieuwe en uitnodigende manier gepresenteerd. Ik kon mijn geluk niet op! Ik was en ben – gelukkig weer – een trouwe bezoeker van deze schatkamer en spring er haast elke week eens binnen.
‘Een museum is als een andere dimensie waarin alleen schoonheid, liefde en vrede bestaat’
Om even uit te blazen op een bankje voor een monumentale Rubens bijvoorbeeld. Fantaserend over de hand en de blik van de meester, het dagelijkse leven toen en de eeuwen die er overheen zijn gegaan. Het kunstwerk is bovendien nog helemaal zoals toen, met een engelengeduld gerestaureerd door kunstminnende vakmensen. Een museum straalt voor mij een immense rust uit, een andere dimensie waarin alleen schoonheid, liefde en vrede bestaat. Het is voor mij het ideale tegengif voor de harde realiteit die, als je niet af en toe dekking zoekt, je zomaar een stevige dreun verkoopt.
Het lichtpuntje van artdirector Tom Van Noten: zwemmen met bultrugwalvissen
Als kind van de jaren zeventig verslond ik alle afleveringen, films en boeken van Jacques-Yves Cousteau. Hij heeft me de liefde voor de zee en vooral voor zeezoogdieren meegegeven. Op m’n zestiende schreef ik zelfs een brief aan Cousteau met de vraag of ik in de zomervakanties niet mocht meehelpen op z’n beroemde schip Calypso. Ik heb nooit antwoord gehad, maar de passie was geboren. Ik werd een fervent zwemmer in open water en droomde ervan om ooit eens met walvissen te kunnen zwemmen. Dit jaar, op mijn 59ste, werd die wens eindelijk werkelijkheid. Ik kreeg tijdens een reis in Frans-Polynesië de kans om met de mooiste onder de walvissen te zwemmen: de bultrug, die met de lange witte vinnen en het prachtige gezang. Een halve eeuw geleden werd de walvisjacht afgeschaft, maar omdat bultruggen zich traag voortplanten, zijn ze pas sinds 2018 niet langer bedreigd. Vandaag zouden er een 135.000 exemplaren rondzwemmen. En twee daarvan heb ik van heel dichtbij kunnen zien.
In de Stille Zuidzee rond het eiland Moorea voeren mijn vriendin Sonja en ik met een gids in een kleine speedboot richting open zee. In die omgeving gaan drachtige bultrugvrouwtjes jaarlijks op zoek naar een veilige schuilplaats om hun jongen te baren en te zogen. “Walvissen spotten is gokken”, zei onze gids, “het is nooit een garantie.” Maar na een half uur hoorden we al iets spuiten tussen de grote golven. M’n hart begon sneller te slaan. We hadden geluk en zagen een moeder-bultrugwalvis en haar kalf. Voor we het diepe water indoken, gaf onze gids nog snel wat niet onbelangrijke informatie mee: “Het wemelt hier van de grote oceaanhaaien.” Bij een mogelijk contact adviseerde hij ons dadelijk te stoppen met zwemmen en verticaal te blijven hangen net onder het wateroppervlak. “Zo verdwijnt hun interesse wel”, verzekerde hij ons. Mijn vriendin was plots heel wat minder enthousiast.
‘We keken elkaar aan, allebei zoogdieren drijvend in die onmetelijke Stille Zuidzee’
Met drie zwommen we rustig naar de plek waar we de staartvin eerder zagen verdwijnen. Onder ons zweefden twee blauwzwarte schimmen. De oceaan bleek te fungeren als één grote koptelefoon: het was ontroerend hoe duidelijk je moeder en kalf kon horen communiceren met elkaar. De moeder gromde diep, het kalf brieste en zuchtte, en ik werd stil en moest slikken. Na enkele minuten kwam het kalf naar boven om te ademen. Met haar lange witte borstvinnen leek het een engel die opstijgt. We keken elkaar aan, allebei zoogdieren drijvend in die onmetelijke Stille Zuidzee. Een kwartier later volgde de moeder. Tegen elkaar aanschurkend zwommen ze rond ons, tot de moeder – 16 meter lang en 30 ton zwaar – een trage duik nam en onder ons in de diepte verdween.
Het lichtpuntje van vormgever Sofi Van Hauwe: al roeiend podcasts beluisteren
Bij de vorige jaarwisseling besefte ik dat ik dringend wat meer wilde gaan sporten. Alleen: ik houd er niet van en word niet echt enthousiast van sportclubs. Maar dit jaar vond ik eindelijk een manier waarop werken aan mijn conditie wél leuk kan zijn: ik heb een roeimachine gekocht, en meteen zo’n mooi houten exemplaar zoals in House of Cards. Het apparaat staat ondertussen ideaal gepositioneerd in mijn bureau, met zicht op de tuin.
‘Zo vliegt de tijd voorbij en houd ik het sporten makkelijk vol’
Ik combineer mijn roeisessies met het luisteren naar podcasts. Zo vliegt de tijd voorbij en houd ik het sporten makkelijk vol. Ik luister naar cultuur en humaninterestreeksen als Touché (Radio 1), Radar (De Standaard) en Koken met Classics (Radio 1), maar mijn ultieme roeipodcast is Where should we begin? van relatietherapeute Esther Perel. Het is zó boeiend om te volgen hoe zij de conflictdynamiek van een koppel ontrafelt en helpt om die te veranderen. De afleveringen duren soms wel vijftig minuten. En ondertussen roei ik argeloos verder.
Het lichtpuntje van redacteur Hanne Vlogaert: kleine conversaties
‘Mensen van wie mijn hart een beetje gaat kriebelen’. Mijn interviewee zei het zonder aarzelen toen ik haar vroeg wat een betekenisvolle relatie voor haar nu juist inhoudt. Ik vond haar antwoord bijna even mooi als eenvoudig. Mijn eigen hart ging ook een beetje kriebelen toen ik besefte dat ik ze het afgelopen jaar zelf best vaak tegen het lijf gelopen was, die mensen. Mooier nog: meestal gebeurde dat niet geheel intentioneel, maar op de meest uiteenlopende momenten. Of het diezelfde interviewee was die me erop wees dat het meestal geen filosofisch boek of grote gedachte is die je ertoe beweegt jezelf beter te leren kennen, maar wel een doodeenvoudige dialoog - en dan liefst van al nog met iemand die heel anders is dan jij – weet ik niet meer, maar ik begon wel wat te voelen voor het idee.
‘Een doodeenvoudige dialoog kan je ertoe bewegen jezelf beter te leren kennen’
Het is zeker ooit anders geweest, maar op dit moment houd ik van veel: van wandelen in de herfst, van langgerekte vriendschappen die kunnen dragen, van filmmakers die met beelden zeggen wat er zoal te voelen valt. Maar misschien houd ik nog wel het meest van het onverwachte gesprek, zoals met die ene vriend van een vriend op café of met het meisje dat net als ik haar entourage kwijtraakte in de mensenmassa onderweg van een muziekconcert naar huis. Ze lopen samen maar elk apart door mijn leven, als een netwerk van ‘kleine lichtpuntjes’.
Het lichtpuntje van chef-mode Els Keymeulen: Johan Sebastiaan Stuer
Volg Johan Sebastiaan Stuer op Instagram via @johan_sebastiaan_stuer of zie hem aan het werk in De Ideale Wereld.
Ik heb vaak moeite met de dagelijkse stroom aan hard nieuws. Het is zo serieus, zo negatief, zo uitzichtloos. Gelukkig is er Johan Sebastiaan Stuer, een man die er net zoals de betreurde Stijn De Paepe in slaagt de staat van de wereld te vangen in een raak, gebald vers dat ondanks alles doet glimlachen.
‘Of hoe je in vier zinnen vertolkt wat de halve wereld over Poetin denkt’
Zijn Dichter bij het nieuws, op rijm en voorgelezen in een staat van opperste vertwijfeling, is mijn lichtpunt van het jaar. ‘Ik wens hem met zijn ganse staf, de uitzichtloze duisternis, van het dichtstbijzijnde massagraf. Dan weet hij ook eens wat dat is’ – of hoe je in vier zinnen vertolkt wat de halve wereld over Poetin denkt.
Lees ook
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier