Charis (33) heeft een ‘oude ziel’: “Mijn prioriteiten liggen helemaal anders dan die van leeftijdsgenoten”

Feeling Redactie

21 jan 2022

‘Age is just a number’, dat geldt soms ook voor dertigers. Want anders dan hun jonge leeftijd doet vermoeden, neigt de ziel van sommige thirtysomethings naar jaren meer. Charis Boel (33) is er zeker van dat haar innerlijke mens al meer jaren op de teller heeft staan. Ze vindt het niet verwonderlijk dat ze vooral met oudere mensen een klik voelt.

Charis Boel: “Ik heb in mijn omgeving altijd al te horen gekregen dat ik een oude ziel heb. Als kind stelde ik de hele tijd vragen over hoe de wereld in elkaar zat. Waarom voeren we oorlog? Waarom zijn we zo gemeen tegen elkaar? Daarbij kwam ook dat ik altijd heel goed overeenkwam met oudere mensen. Ik ging liever aan tafel zitten bij de volwassenen dan bij de andere kinderen. Ik voelde heel weinig connectie met mijn leeftijdsgenoten, eigenlijk is dat vandaag nog steeds zo. In principe speelt iemands leeftijd voor mij geen rol, ik heb evengoed vrienden die dertien jaar jonger zijn als twintig jaar ouder, maar het gaat om een verbinding die ik moet voelen.”

“Ik heb lang als fotografe gewerkt, waaronder voor Feeling, maar ik ben sinds september overgestapt naar een job in een rusthuis. Ik ben er logistiek medewerker, sta onder andere in voor de boterhammen voor de bewoners. Dat betekent ook dat ik regelmatig tijd heb om een babbeltje met de mensen te doen. Soms blijf ik een beetje te lang plakken en daar krijg ik dan ook af en toe commentaar op, maar voor mij betekent deze job net met mensen bezig zijn. Als mijn werk daardoor wat langer duurt, so be it. Ik geef mijn overuren nooit door, omdat het mijn eigen keuze is. Zo ben ik deze week na mijn vroege shift nog een paar uurtjes bij de bewoners gaan zitten. Ik had een heel mooi moment met een vrouw die haar fotoalbums bovenhaalde en me vertelde over alle reizen die ze in haar leven had gemaakt. Ik kan me echt in die gesprekken verliezen. Dan praat ik met de bewoners over het leven en wat ze bereikt hebben, wat ze nog willen bereiken of over hun dromen en verlangens.”

“Iemands leeftijd speelt voor mij geen rol, ik heb vrienden die dertien jaar jonger zijn en vrienden van twintig jaar ouder. Het gaat om een verbinding die ik moet voelen”

“Ik ben al vrijwel heel mijn leven slechthorend en draag een hoorapparaat. Stilaan word ik volledig doof. Ik moet soms duizend keer ‘Wablief?’ zeggen, net als oudere mensen. (lacht) Ik merk dat ik daardoor ook meer geduld heb naar oudere mensen toe en ook meer empathie. Ik kan betere gesprekken voeren met hen dan met mensen van mijn generatie. De prioriteiten van leeftijdsgenoten liggen vaak ergens helemaal anders dan die van mij. Bij hen draait het meestal om werken en feesten, en wordt er nog maar weinig naar familie gekeken. Sinds mijn papa bijna vijf jaar geleden aan kanker is overleden, is familie voor mij net heel belangrijk geworden. Ik denk niet dat de rusthuisbewoners een bepaalde leegte opvullen. Wel weet ik dat ik nu beter met de dood kan omgaan en begrip naar hen kan tonen – elke week is er immers wel een overlijden. Ik zal nooit met platitudes afkomen zoals ‘het komt wel goed’ of ‘het wordt wel beter’. Verdriet blijf je heel je leven voelen en dan wil je zulke uitspraken niet horen.”

“Het leven van leeftijdsgenoten draait vaak om werken en feesten, naar familie wordt nog maar weinig gekeken. Sinds mijn papa bijna vijf jaar geleden overleed aan kanker, is familie voor mij net heel belangrijk geworden”

“Een oude ziel is voor mij iemand die meerdere keren heeft geleefd. Ik geloof heel erg dat zielen terugkomen, vraag me alleen niet waarom. Soms voel ik gewoon een bepaalde connectie met mensen en lijkt het alsof ik hen al lang ken. En die mensen voelen dan vaak hetzelfde bij mij. Onlangs vertrok er een koppel uit het rusthuis na een korte opname en ik had het daar heel moeilijk mee. Ik vertelde hen hoe dankbaar ik was dat ze even een plek in mijn leven hadden gehad. Uiteindelijk hebben we nummers uitgewisseld om contact te blijven houden. Mensen begrijpen die behoefte van mij niet altijd, maar dat maakt me niets uit. Hoe ouder ik word, hoe meer ik mijn tijd wil spenderen aan dingen die mij deugd doen, en niet aan wat anderen van mij verwachten.”