Anders kiezen na tegenslag: Emely (30) ruilde haar carrière als prima ballerina in voor een ‘zachter leven’ als vroedvrouw
Een job verliezen, is als een stukje identiteit kwijtspelen. Het overkwam ook Emely Aelterman (30): door een blessure zag zij haar internationale danscarrière in rook opgaan. Intussen is ze vroedvrouw en gelukkiger dan ooit: “Je ziet de vrouwen die binnenkomen bijna letterlijk van ‘meisje’ naar ‘moeder’ gaan.”
Toen Emely klein was, stond haar leven maar in teken van één ding: ballet. Op haar zesde begon ze net zoals zoveel kleine meisjes met een droom haar ‘carrière’ aan de barre van de lokale balletschool. Al snel bleek dat Emely best veel talent had voor de sport en mocht ze rechtstreeks doorstromen naar de oefenruimtes van de Koninklijke Balletschool. “Echt weten waar je precies aan begint doe je als twaalfjarige natuurlijk nog niet, maar ik had wel een droom“, zegt Emely. “Wie school loopt aan de Koninklijke Balletschool weet ook wel dat dat met oog op een mogelijke carrière in het vak is.”
Om die gedroomde carrière ook effectief van de grond te laten komen, moest de jonge Emely uiteraard heel wat opofferingen maken. “Al voelde dat zeker niet altijd zo. Mijn jeugd bestond vooral uit trainen en school: om half 8 begonnen we in onze kleine klasjes van ongeveer 14 á 15 mensen al met opwarmen, dan volgde een eerste les ballet en een lesje wiskunde of Frans om de voormiddag af te sluiten. Na een korte middagpauze volgde dan in de namiddag nog eens hetzelfde stramien – om dan ’s avonds vaak ook nog tot in de latere uurtjes solo te trainen op allerlei posities, houdingen en choreografieën om die tot in de puntjes onder de knie te krijgen.”
“Echt erg vond ik al dat trainen niet. Ik was van jongs af aan echt geobsedeerd door ballet: ik wilde er echt alles over weten. Was ik zelf niet aan het dansen, dan was ik er wel een boek over aan het lezen, of YouTube-video’s van internationale grote balletdansers aan het bekijken.”
London calling: snel opgroeien
Die obsessie voor ballet bracht Emely nog voor het einde van haar middelbare schoolloopbaan al naar het buitenland: “Londen was in die tijd echt de capital of dance: wie écht carrière wilde maken, moest daar zijn. En dus trok ik als jong meisje naar de Britse hoofdstad om er school te lopen aan de internationaal vermaarde Central School of Ballet. Ik kwam er, ver weg van familie en vrienden, terecht op een campus met vooral internationale studenten, die allemaal Engels spraken en de meesten kenden elkaar ook al van dansopleidingen uit het verleden. Op relatief korte tijd ben ik er heel volwassen geworden.”
“Omdat de huurprijzen in Londen de pan uit swingen, bracht ik mijn eerste jaar door in een klein appartementje in een grote woonblok waar veel verschillende mensen met een bruisende internationale achtergrond huisden. Datzelfde jaar leerde ik in mijn klas een Thais meisje kennen met wie ik dan de volgende twee jaar een appartement heb kunnen delen, wat de kosten toch aardig kon drukken.”
‘Als danser word je voortdurend gepusht om beter te doen. Daardoor zie je elkaar in je meest kwetsbare momenten. Dat schept een band’
“Het contact met de andere dansers verliep een beetje dubbel. De danswereld is een erg intense plek, waar er voortdurend getraind moet worden en je voortdurend gepusht wordt om nóg beter en nóg strakker en nóg straffer te doen. Daardoor zit je erg dicht op elkaars vel en zie je elkaar ook in je meest kwetsbare momenten. Zoiets schept onvermijdelijk een band. Aan de andere kant is de danswereld ook erg hard en weet je dat je eigenlijk voortdurend beter moet doen dan de danser naast je, wat het gevoel van concurrentie en competitie ergens latent toch wel ergens voelbaar houdt.”
Internationale compagnie
Een donker en hard kantje dat niet meteen stookt met Emely’s zachte persoonlijkheid en daardoor op termijn begint te wegen. Bovendien krijgt de danseres vlak voor haar eindexamen ook te maken met een tweede stevige mentale én fysieke opdoffer: “Vlak voor mijn finale proeven liep ik een zware enkelblessure op. Ik werd naar Antwerpen overgebracht voor een eerste operatie en belandde een aantal maanden in een plaster. Een zware periode van revalidatie volgde: met behulp van kine, pilates en acupunctuur probeerde ik zo snel mogelijk weer op mijn spitsen te staan, maar ballet is een sport die je moet onderhouden. Toen ik eindelijk écht terug kon dansen, had ik veel in te halen.”
Op basis van pure wilskracht en ambitie lukte het Emely echter om op relatief korte tijd haar oorspronkelijke niveau weer te evenaren. Zo goed zelfs dat ze snel na afstuderen een plekje wist te bemachtigen bij een Londense danscompagnie: “Er zijn zoveel compagnies in de wereld, maar tegelijkertijd is er ook zoveel concurrentie dat het toch altijd een beetje afwachten is waar je terecht gaat komen. Gelukkig landde ik al snel bij het gezelschap van een Russische danser en zijn vrouw die mooie voorstellingen als ‘Sleeping Beauty’ en ‘Cinderella’ opvoerden.”
‘In londen kwam ik als 16-jarige terecht op een campus vol internationale studenten met stuk voor stuk dezelfde torenhoge ambitie. Ik ben er snel volwassen moeten worden’
Na een eerste mooi dansjaar sloeg ook daar echter het noodlot toe: “Na een eerste seizoen bleven alle leden van de compagnie tijdens de zomerperiode nog een beetje in Londen hangen, in de hoop in september de draad weer op te kunnen pikken. Om de zomerstop financieel te overbruggen, had ik er zelfs een job als hostess aangenomen. Ik wilde koste wat kost bij dezelfde compagnie blijven, in de hoop dat ik er het komende jaar opnieuw wat zou kunnen groeien en weer wat grotere rollen voor m’n rekening zou mogen nemen.
Toen het dansjaar echter bijna van start ging, kregen we bericht dat de artistiek directeur en z’n vrouw terug naar Rusland trokken, wat voor de Londense compagnie het einde betekende. Tegen die tijd was het voor ons veel te laat om nog een plekje te bemachtigen bij een ander dansgezelschap en zaten we dus een jaar zonder werk. In de balletwereld is een jaar niet kunnen dansen en trainen echt rampzalig.”
Weg droom, weg identiteit
In een poging het jaar alsnog te overbruggen, probeerde Emely nog een tijdlang balletles te geven aan jonge dansers, maar dat bleek niet echt haar ding. “Op dat moment stortte mijn hele wereld zo goed als in elkaar: ik had altijd gedanst, mijn hele leven – mijn hele identiteit zelfs – hing aan een zijden draadje. Ik was altijd Emely geweest die danste, dus wie was ik nu?”
Beeld: Pete Bartlett.
Bovendien lieten ook vrijwel alle andere belangrijke polen in Emely’s leven het net op dat moment afweten: “Niet alleen liep de relatie die ik toen had net op de klippen, doordat ik zelf terug naar België trok kwam ik terecht op een plek waar ik door mijn lange afwezigheid nog maar weinig vrienden over had. Bovendien was ook het contact met de vrienden die ik wel nog had en dat met mijn familie een beetje verwaterd.”
‘Toen ik niet meer kon dansen stortte mijn hele leven – en zelfs mijn identiteit – even in elkaar: ik was altijd emely geweest die danste, wie was ik nu?’
Een zware periode, waar Emely met gemengde gevoelens op terugkijkt: “Het was niet makkelijk: de grond zakte even volledig onder mijn voeten weg. Maar achteraf bekeken zie ik er zeker ook voordelen aan: doordat ik op zo’n jonge leeftijd al uit zo’n diep dal ben moeten kruipen, heb ik denk ik veel dingen geleerd die andere zesentwintigjarigen gewoon nog niet hebben moeten leren.”
Ook zonder blessure denkt Emely trouwens wel dat ze aanvankelijk uit de balletwereld was gestapt: “Als je jong bent, heb je een droom en leef je daar in feite ‘met oogkleppen op’ helemaal naartoe: enkel het dansen zélf is belangrijk. Als je ouder wordt, en effectief in de realiteit van het vak terechtkomt, begin je te beseffen dat die er toch niet altijd zo mooi en volmaakt uitziet als je altijd hebt gedacht. Ik voelde voor het eerst dat er meer in het leven is dan dans alleen.”
Meer dan dans alleen
Die honger naar méér of alleszins andere waarden in het leven, ontdekte Emely gelukkig al snel in een tweede passie: vroedkunde. “Toen ik terugkwam van Londen en weer moest studeren, koos ik aanvankelijk voor dieetkunde. Na een intensieve danscarrière worstelde ik zelf met mijn gewicht en koos vanuit die problematiek voor een studie waarmee ik dacht een verschil te kunnen maken.”
‘Ook zonder blessure was ik vermoedelijk wel uit de danswereld gestapt. Zonder het te beseffen had ik nood aan andere waarden in mijn leven’
Die keuze bleek echter al snel een flop: “De thematiek lag mij totaal niet en ik voelde helemaal geen passie voor het vak.” Tegelijkertijd ving Emely de stichtende verhalen op van een vriendin die – eveneens na een carrière in dans – vroedkunde was gaan studeren. “Ze vertelde mij over het contact met de moeders en tal van bevallingsverhalen en ik raakte helemaal geïntrigeerd”, zegt Emely.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
“Op die manier stond ik opnieuw voor een dilemma: ik zou me graag zelf gaan verdiepen in vroedkunde, maar ik kon toch niet wéér wisselen van carrièrepad? Dat kon ik erg moeilijk aan mezelf verantwoorden. Na lang wroeten en nadenken, zagen mijn ouders echter dat ik niet goed in m’n vel zat en kwam het hoge woord eruit. Ze steunden mij onmiddellijk in mijn nieuwe keuze en het jaar daarop ben ik aan de opleiding vroedkunde begonnen. Vrijwel onmiddellijk was ik even gepassioneerd door alles wat met zwangerschap, kinderen krijgen en ‘leven geven’ te maken had, dan ik vroeger was geweest door ballet.”
Van meisje naar moeder
Met succes rondde Emely haar opleiding vroedkunde vorig jaar dan ook af en is ze nu – enkele maanden later – gelukkig aan het werk op de materniteit-afdeling van het GZA. Het mooiste stuk van haar nieuwe beroep: “Het contact met de mensen”, klinkt het resoluut. “Je mag koppels begeleiden in de mooiste en meest magische periode van hun leven. De eerste bevalling die ik deed, vergeet ik nooit meer. Je ziet de vrouwen die binnenkomen voor een bevalling in de verloskamer bijna letterlijk van ‘meisje’ naar ‘moeder’ gaan, en dát is zo mooi om te zien.”
Je ziet vrouwen die binnenkomen om te bevallen in de verloskamer bijna letterlijk van ‘meisje’ naar ‘moeder’ gaan. Dat is magisch
Bovendien valt er over vroedkunde nog zoveel te leren en te ontdekken: “Er is nog zoveel dat de wetenschap niet weet over het mysterie dat kinderen krijgen eigenlijk is. Het heeft ergens iets mythisch en iets heel aards tegelijkertijd: het gaat terug naar de essentie van wat we zijn als mens en zelfs naar onze oorsprong, de kosmos zelf.”
Wat Emely van haar carrièrepad geleerd heeft? Dat je vooral moet doen waar je gelukkig van wordt en daarbij niet teveel compromissen moet sluiten. “Ook al wil je iets doen dat in eerste instantie erg onbereikbaar of of utopisch lijkt, ervoor gaan is de boodschap. Als je je hart volgt en bereid bent om alles wat je in huis hebt in de strijd te gooien om wat je wil ook te laten slagen, ben ik ervan overtuigd dat het wel in orde komt. Want wie doet wat hij graag doet, zal zijn beroep ook écht vanuit een unieke kracht kunnen uitoefenen. Een kwaliteit die door de omgeving vrijwel altijd beloond wordt denk ik.”
Meer lezen over werk en leven:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier