Buitengewone moeder: Anne-Sophie is biologische-, adoptie- én plusmama

Feeling Redactie

08 jun 2020

‘Moeders’ zijn vandaag met meer: ze zijn ‘plus’, ‘bewust alleenstaand’ of ‘mee’. Maar ook al worden ze anders genoemd, de liefde voor hun kinderen is minstens even groot. Wij spraken met Anne-Sophie (47), biologische mama van Lou (13), adoptiemama van Melaku (18) en plusmama van Alina (25), Theo (23) en Emma (18).

Telefoontje van het adoptiebureau

“Op mijn achttiende kreeg ik van de dokter te horen dat het heel moeilijk voor mij zou zijn om op natuurlijke wijze zwanger te worden. Ik had dus nooit gedacht dat ik ooit (plus)mama zou zijn van een gezin met maar liefst vijf kinderen! Naar mijn gevoel ben ik moeder geworden op de dag dat ik een telefoontje kreeg van het adoptiebureau. Het nieuws dat we onze zoon Melaku mochten gaan ophalen in een weeshuis in Ethiopië maakte mij dolgelukkig, ook al kon ik hem pas een half jaar later in mijn armen sluiten. Jammer genoeg hield het huwelijk met zijn papa geen stand. Dat deed mij veel verdriet, want ik wilde Melaku zo graag een warm gezin geven. Maar een jaar na zijn aankomst in België zaten we al in een systeem van co-ouderschap.”

Gezinsmeetings

“Toen ik niet veel later mijn huidige man Salvatore leerde kennen, bleek dat hij al drie kinderen had uit een vorig huwelijk. Voor ons was het van cruciaal belang dat onze kinderen het goed met elkaar konden vinden. We hebben onze tijd genomen om hen aan elkaar te laten wennen en zijn pas na een jaar gaan samenwonen. Ook hij had co-ouderschap met zijn ex-vrouw, dus de kinderen waren om het andere weekend allemaal samen bij ons. Omdat Melaku al op woensdag kwam, had ik telkens twee dagen voor hem alleen, wat ik best fijn vond. Anderzijds vond ik het ook zalig om tijdens het weekend met z’n allen samen aan tafel te zitten, al was het soms een drukte vanjewelste in huis (lacht).”

‘Ik ben ervan overtuigd dat onze open manier van communiceren ervoor gezorgd heeft dat iedereen zijn plekje heeft gevonden in ons bijzondere gezin’

“Als moeder groei je mee met je kinderen, en het was voor mij niet altijd evident om plusmama te zijn van kinderen die veel ouder waren dan mijn eigen zoon. Maar er is altijd heel veel respect tussen ons geweest, en ik heb mij van bij het begin eerder naast dan boven de kinderen van mijn man geplaatst. Sowieso zie ik mezelf als een coachende moeder. We hebben altijd veel met de kinderen gepraat. Dan hielden we gezinsmeetings met een drankje en chips erbij, waarbij iedereen mocht zeggen wat er op zijn hart lag. Ik ben ervan overtuigd dat onze open manier van communiceren ervoor gezorgd heeft dat iedereen zijn plekje heeft gevonden in ons bijzondere gezin én dat ze nu allemaal hun eigen weg vinden in het leven.”

Klein mirakel

“Dat ik in 2007 uiteindelijk toch nog zwanger ben geworden, is een klein mirakel. De komst van Lou heeft ons met z’n allen nog dichter bij elkaar gebracht. Hij is de enige die met ieder ander lid van het gezin verwant is, en hij vervult ook echt die verbindende rol. Hij is als het ware de lijm die ons allemaal bij elkaar houdt. Het grootste geluk van mijn leven is de wetenschap dat onze kinderen er altijd zullen zijn voor elkaar. Ze hebben allemaal hun eigen unieke karakter, en het is zeker niet altijd gemakkelijk geweest om met z’n allen op dezelfde lijn te zitten, maar ik ben ongelooflijk trots op ieder van hen. Als moeder en plusmoeder wil je niets liever dan de liefde die je voelt doorgeven aan je kinderen.”