Soms moet je gewoon durven op de rem gaan staan, het zwarte gat inspringen. Dat deed ook Brenda, die stopte met werken om even helemaal te herbronnen.
Brenda (46): “Ik werkte als producer bij een productiehuis. Een mooie baan met een goed loon. Tot ik op een dag hoorde hoe een klant een gevestigde regisseur de grond in boorde. Plots hoefde het voor mij niet meer. Diezelfde avond hoorde ik mezelf tijdens een gesprek met mijn bazen zeggen: ‘Ik heb geen zin meer om in deze sector te werken’. Het kwam er zomaar uit, ik had er nog niet eens over gesproken met mijn partner. Wat ik dan wel wilde doen, dat wist ik niet. Ik heb drie jaar gezocht. Uiteindelijk heb ik niet genoten van die tijd. Dat mocht niet van mijn katholiek schuldgevoel, want ik had geen plan voor de toekomst. Ik volgde de verbouwing van ons huis op, we reisden veel.
Al van toen ik nog werkte, volgde ik avondles in de bakkersschool. Niet met de bedoeling om bakker te worden, het was gewoon leuk om een vaste avond te hebben waarop ik iets anders deed dan werken. Maar toen ik de kans kreeg om een winkeltje in Brugge over te nemen, heb ik die met twee handen aangenomen. Dat werd koekenbakkerij Juliette’s. De winkel draaide goed.
Na zes jaar was Juliette’s klaar voor productie voor het buitenland, maar zelf voelde ik dat het opnieuw tijd werd om het roer om te gooien. Elke dag, zeven dagen per week, pendelde ik van Antwerpen naar Brugge. Ik had geen sociaal leven, ik miste mijn man. Elke ochtend stond ik op en werd ik voortgeduwd door een bulldozer, tot ik ’s avonds weer in mijn bed rolde. Toen mijn oom vorig jaar een paar maanden voor zijn pensioen verongelukte, brak er iets in me. Ik vroeg me af waarom ik het eigenlijk deed. Ik heb een overnemer gezocht en ben gestopt met werken. Nu ben ik opnieuw aan het herbronnen. Reculer pour mieux sauter. Nog geen idee wat het volgende project wordt, maar deze keer geniet ik met volle teugen. Ik volg zelfs een cursus pottenbakken! (lacht).
Geen idee wat mijn volgende project wordt,ik geniet van het zwarte gat
Ik besef dat ik het geluk heb een partner te hebben die me steunt. Mensen zeggen me soms dat ze jaloers zijn op het feit dat ik mijn leven durf aan te pakken. Ze zijn bang om uit hun vertrouwde omgeving te komen en in het zwarte gat te springen. Terwijl ik daar bij wijze van spreken induik. Niet dat ik altijd al zo was. Toen ik jonger was, had ik altijd een reden om mijn dromen uit te stellen. Ik wilde bijvoorbeeld een tijd in het buitenland wonen, maar dat kwam er niet van. Het was moeilijk toen ik studeerde, het was moeilijk toen ik begon te werken. Er was altijd een excuus, een reden om het niet te doen. Tot ik me realiseerde dat je de dingen soms gewoon moet dóén.”
Meer getuigenissen:
