Madel liet een borstvergroting uitvoeren maar kreeg borstkanker: “Het was een lang proces van aanvaarding”

Feeling Redactie

19 feb 2021

Een esthetische ingreep doet meer dan enkel een uiterlijk verschil maken. Drie vrouwen vertellen ons over hun operatie en hoe die een pleister legde op een innerlijke wonde. Madel liet een borstvergroting uitvoeren, maar kreeg daarna borstkanker. “Na de reconstructie, voelde ik me mismaakt: ik had twee grote littekens en mijn valse borst was anders dan de andere. Ik haatte het.”

Ik voelde me altijd het lelijke eendje; een mager, donker meisje met te dikke wenkbrauwen. Mijn zus was de natural beauty, naar mij werd niet omgekeken. Ik had ook geen borsten, nog minder dan een A-cup, ik was gewoon plat. Toen ik naar België verhuisde in 2000 (Madel is geboren en getogen in Kazachstan, red.) wist ik dat het een van de eerste dingen was die ik zou doen: een borstvergroting laten uitvoeren. Ik wilde geen auto, geen rijbewijs. Eerst borsten. Het werd mijn eerste aankoop in België. (lacht)

Het resultaat was mooi, heel natuurlijk, niet te groot. Ik ging van niets naar een B-cup en was dolblij. Eindelijk voelde ik me vrouw! Ik was zo gelukkig, het gaf me ook een boost in mijn zelfvertrouwen. Een bikini dragen was fantastisch, seks was fantastisch, het kon niet op. Tot ik borstkanker kreeg. In 2010, acht jaar na de operatie. Ik voelde een bobbel in mijn borst. Die gaat vanzelf wel weg, dacht ik. Na een paar weken ging ik toch maar naar de dokter. Ze liet meteen een biopsie doen. En het was prijs. Het bleek een agressieve vorm van borstkanker. De arts raadde me aan mijn borsten weg te halen, gevolgd door een reconstructie. Ik was 35 jaar en zag het niet zitten. ‘Geen sprake van’, liet ik de dokter verstaan. Ik moest er niet aan denken dat mijn vrouwelijkheid werd afgenomen. Want zo voelde het. Er moest een andere oplossing zijn.”

“De arts raadde me aan om m’n borsten te laten weghalen. ‘Geen sprake van’, liet ik hem verstaan. Ik moest er niet aan denken dat mijn vrouwelijkheid werd afgenomen”

“Omdat het ‘nog maar’ over een voorloper van kanker ging, werd alleen het bolletje weggehaald en ging ik om de drie maanden op controle. Vier jaar is het goed gegaan. Tot het in 2014 opnieuw begon, op dezelfde plaats als eerst. De dokter zei dat ik geluk had omdat ze er snel bij waren, maar ze konden niet iedere keer voorlopers van kanker weghalen. De kanker was te agressief, mijn borst moest worden geamputeerd. De operatie duurde tien uur. Nadat mijn borst was weggehaald, volgde meteen een reconstructie. Ik was heel bang, maakte me zorgen of ik er ooit nog ‘normaal’ zou uitzien. Het bleek uiteindelijk een lang proces; aanvaarden dat je kanker hebt, dat je borst eraf moet en dat je een borst in de plaats krijgt waarin je totaal geen gevoel hebt.”

“Eindelijk ben ik weer tevreden met mijn lichaam. Of beter gezegd: ik heb het aanvaard. Er zijn vrouwen die het wel kunnen, zonder borst leven. Ik kon het niet”

“Omdat ze weefsel van mijn buik hadden weggenomen voor de reconstructie, had ik daar een litteken van zeker 25 centimeter. Plus het litteken op mijn borst. Vreselijk vond ik het. Ik haatte het, vond mezelf mismaakt. Mijn valse borst was anders dan de andere, ik stopte vullingen in mijn bh om het toch een beetje gelijk te krijgen. Uiteindelijk kreeg ik een tweede borstvergroting in mijn nieuwe borst, de artsen gebruikten speciale siliconen die geschikt waren voor mensen zoals ik.

Het heeft een tijd geduurd voor ik het gevoel had mijn eigen lichaam weer te herkennen. Over de littekens op mijn buik en borst heb ik een tatoeage laten zetten, in de vorm van een soort smalle ceintuur en een bloem. Het is mooi geworden, eindelijk ben ik weer tevreden met mijn lichaam. Of beter gezegd: ik heb het aanvaard. Er zijn vrouwen die het wel kunnen, zonder borst leven. Ik kon het niet.”