Blog: woedend van woede

Michaël De Moor wist even niet meer waar hij het had...

Ik moest vandaag de ganse dag aan onze premier denken. Dat gebeurt niet zo vaak, moet ik toegeven. Niet dat politiek me niet interesseert – daar heb ik het al eerder over gehad hier – maar mijn gedachten gaan zelden uit naar de dames en heren die hun best doen om het land in goede banen te leiden. Maar wat ik gisteren op het journaal zag, tartte echt alle verbeelding. Een paar heethoofden hadden het in hun hoofd gehaald om een pop van de premier op te hangen. Ik vroeg me af hoe hij zich daarbij zou voelen, wetende dat een aantal medebewoners van je land je zodanig haten dat ze je dood wensen. Ik mag er niet aan denken dat zijn kinderen meekeken naar het journaal – leg dat maar eens uit aan je koters.

En al wil ik mezelf absoluut niet vergelijken met onze eerste minister, ergens kan ik wel begrijpen wat hij moet voelen. Dat zit zo. In het verleden heb ik een paar artikels en columns geschreven die nogal gewaagd waren. Zo pleitte ik ooit voor een verantwoord gebruik van bont in de mode, wat me een hoop haatmails opleverde. Een van de Feeling-lezeressen schreef zelfs dat ik niet beter verdiende dan levend gevild te worden, net zoals met de dieren uit de bontindustrie gebeurt – wat overigens niet waar is. En toen ik een niet zo lovend stuk schreef over modebloggers, haalde ik de woede van een pak internauten op mijn kap.

Maar het mooie was: niet zoveel later kwam ik in gesprek met een van die blogsters en zij postte nadien het bericht dat ik helemaal niet zo’n engerd was en eigenlijk nog best sympathiek was. Dat vond ik mooi van haar: tegen de stroom ingaan, is niet iedereen gegeven.

Daarom hoop ik dat de mannen die onze premier symbolisch opofferden binnenkort het zinloze van hun daad zullen inzien en zullen begrijpen dat enkel dialoog een oplossing is. Voor hen, voor de premier en voor dit land dat steeds dieper in een crisis wegzakt.

 Mode- en human interestjournalist Michaël De Moor houdt van Bob Dylan, Martin Margiela en chocolade en droomt ervan ooit eigenaar te worden van een bull terrier. Elke week geeft hij zijn eigenzinnige kijk op een emotie uit de actualiteit.