Bad moms: welkom in de club van slechte moeders

Feeling Redactie

29 mrt 2019

Stresskonijn, angsthaas of warhoofd, zodra je kinderen krijgt, word je verondersteld altijd kalm te blijven en verstandig te reageren. Duim omhoog voor vrouwen die het recht opeisen om af en toe een bad mum te zijn.

Eind juni: “Eindelijk vakantie”, klinkt het jubelend op al mijn sociale media, onder beelden van fotogenieke kindjes met een frisco in de hand. “Negen weken rust en genieten van elkaar!” Het contrast met hoe mijn vriendinnen en ik elkaar de weken ervoor zuchtend hebben aangeklampt, kan niet groter. “Negen weken vakantie! Hoe lossen we dat op?”, jammerden we dramatisch. Hoe overleven we het gejengel, het gezeur en geruzie? Hoe regelen we de opvang? En wat met onze me-time?

U hebt het uiteraard al door: ik ben een slechte moeder.

Roepen in het koekjesrayon

Het grappige is dat bijna iedereen die ik online volg, een geweldige moeder is. Altijd speels, enthousiast, nooit gestrest of gepikeerd. Doen niet aan slechte dagen. Allemaal genieten ze keihard van elk moment met hun koters, tellen ze meermaals per dag hun blessings (hashtag blessed), doen ze van ‘Live, love, laugh’ als bezetenen. Ikzelf, not so much. Na weer een weekend alleen met mijn twee wolfjes (6 en 2,5) omdat mijn man aan het wroeten is om onze nieuwbouwwoning af te krijgen, voel ik me op de beste dagen een butler en op de slechtste een slavin. Een gegeven dat met de regelmaat van een klok zorgt voor een extra item op mijn lijst van moederlijke dieptepunten. Op die lijst met stip op één: die keer dat ik mijn shit volledig verloor in het koekjesrayon van de Delhaize, en even luid begon te roepen als mijn kind huilde. Die woensdagnamiddag waarop ik eens bijzonder Pinterest wilde zijn, en aan de slag ging met een berg knutselmateriaal en goede moed. Waarop mijn zoon al na 25 seconden begon te zeuren dat ik de verkeerde verf had, dat knutselen stom is en dat hij tv wilde kijken. Bloeddruk van 12 naar 18 in 25 seconden, knutselgerief met hoofd naar beneden weer opgeruimd, en niet eens een foto van de 25 seconden dat hij het wél leuk vond om mee uit te pakken op het internet. Om te bewijzen wat voor topmoeder ik ben. Toen Siska Schoeters haar kinderen een tijd geleden in een interview “kleine fuckers” noemde en zich schaarde achter de gedachte dat “kinderen hinderen”, wilde ik haar persoonlijk gaan highfiven. Niet omdat ik haar wilde feliciteren met het feit dat haar kinderen kleine fuckers zijn, zelfs niet omdat ik zelf ook kleine fuckers heb. Wel omdat Siska het aandurfde om het minder rooskleurige aspect van het ouderschap te belichten. En zichzelf daarmee rechtstreeks in het vakje van ‘slechte moeder’ te parkeren. Blijkt dat daar niet eens zo gek veel voor nodig is.

‘Toen Siska Schoeters haar kinderen ‘kleine fuckers’ noemde, wilde ik haar persoonlijk gaan highfiven

Waarom mama drinkt

Siska kreeg na het interview een storm van kritiek over zich heen. Ze joeg mensen op stang met voor mij nochtans herkenbare uitspraken als “Soms denk ik: had ik maar geen kinderen. Dan kon ik met mijn vrienden een terrasje gaan doen, ladderzat worden en daarna Chinees gaan eten.” Exact vanuit die gedachte begon de veertigjarige Schotse Gill Sims haar brutaal eerlijke blog, Peter and Jane, over leven met twee jonge kinderen en “een man die zijn autosleutels altijd verkeerd legt.” Haar stukjes over uitputtende dagen met haar kinderen en het feit dat ze na een lastige dag soms gewoon wil weglopen en niet meer terugkeren, leverden haar niet alleen massa’s volgers op, maar ook een boekendeal. Ondertussen staat Why Mummy Drinks al maanden hoog in de Britse bestsellerlijsten, en werd het recent ook vertaald naar Waarom mama drinkt.

Les mamans calmes

Hall wil – net als Schoeters en Sims – een realistischer moederbeeld schetsen dan wat we voorgeschoteld krijgen via de bekende kanalen. Moeders die nooit in de kramp schieten als hun man een paar dagen weg moet voor zijn job, nooit betrapt kunnen worden op een pesthumeur of mental breakdown. Hall postte dat op haar Facebook-pagina om andere moeders een hart onder de riem te steken in de vorm van een brief, die pijlsnel viraal ging. Ze drukt haar grootste respect uit voor moeders die zich niet laten beïnvloeden door de perceptie dat je 24 uur per dag beschikbaar moet zijn voor je kinderen. Voor moeders die de afwas laten staan omdat ze meer behoefte hebben aan een kopje koffie met vriendinnen. Haar meer dan een miljoen volgers roemen haar om haar verfrissende eerlijkheid, en de manier waarop ze de vinger op de wonde van het moederlijke schuldgevoel weet te leggen, de schaamte die vaak op- duikt als moeders moeten toegeven dat ze ook maar mensen zijn. Zo is er ook de Franse comédienne Florence Foresti, die in haar show MotherFucker een prachtige persiflage brengt op hoe ze andere mama’s aan de schoolpoort altijd beheerst ziet moederen (“Les Mamans Calmes”), en hoe zij zelf als een furie door het moederschap stormt. Altijd te laat, altijd gestrest, altijd roepend en tierend.

‘Opgelucht lees ik hoe mama’s harder aftellen naar bedtijd dan hun kinderen naar de grote vakantie waarin ze zich zullen doodvervelen’

Terrible two (and three, and...)

Naast de terrible two’s, de heftige periode waarin kinderen zich om de haverklap hysterisch op de grond gooien en NEEEEEEE! roepen, bleken ook terrible three’s en fours en fives te bestaan. Van de ene fase in de andere, allemaal met hun eigen uitdagingen en vragen. Waardoor het nooit echt een walk in the park is. Behalve Jurassic Park, aldus het mopje op internet. Het is niet eens een mopje. Het is het leven zoals het is met kinderen. Toegeven dat het niet altijd regenbogen en eenhoorns die rozenblaadjes rondstrooien is, is niet simpel. Helemaal niet als je bij elke blik op je Instagram-feed het gevoel hebt dat je gevoelens abnormaal zijn. Anoniem lukt het ons gelukkig wel. Op internetfora als Mom Confessions, of The Bad Moms Club, lees je wel dat andere moeders ook kinderen hebben die, naast eeuwige ruziemakers, ook extreme verkeerdleggers zijn (ja, erger nog dan hun vaders, en dat wil in ons geval wat zeggen), treuzelaars, dramaqueens, chronische overdrijvers, neusoptrekkers, tikkende tijdbommen in leuke kleertjes. Omdat hun boterham verkeerd gesneden is, of de witte muren liever niet mogen worden volgetekend met paarse wasco. Alleen al lezen dat ik niet de enige ben die al eens uitroept dat ze er genoeg van heeft – of een loopje neemt met de schijf van vijf door ketchup als groente te aanzien – doet deugd op de dagen dat ik zin heb om de witte vlag omhoog te steken.

‘Kinderen zijn kleine mensen, en mensen vallen al eens tegen, of ze nu langer of korter zijn dan een meter’

De mooiste dag van mijn moederschap

De mooiste dag van mijn moederschap was die waarop ik mezelf toeliet om een slechte moeder te zijn. Om gewoon eens keihard door de mand te durven vallen zonder het gevoel dat ik mijn kinderen daarmee finaal naar de vaantjes hielp. Een perfecte moeder wapent haar kinderen niet tegen een minder perfect leven, las ik. Er zijn moeders die – als er weer een bord spaghetti tegen de tegels gaat – met een glimlach naar de spreuk aan de muur wijzen: “Excuse the mess, the kids are making memories.” Gezegend zijn zij. Van mij mag er nog een zinnetje achteraan: “Of me yelling at them. To clean up the mess.” God zij geprezen voor de moeders in de anonieme moedergroepen, die net als ik idiote beslissingen nemen, vergeten het goede te prijzen en het slechte met de mantel der liefde te bedekken, hun kind per ongeluk in het gezicht meppen met hun handtas (sorry, Dexter!), korte lontjes hebben, te veel aandacht schenken aan hun telefoon, en al eens vergeten hoe ze geduldig, lief en beschikbaar moeten zijn. De moeders die dromen van eindelijk nog eens een kinder – loos weekend en een toiletbezoek zonder publiek. Of ik mijn kinderen dan niet het beste vind wat me ooit is overkomen? Of ze dan niet de leukste en de grappigste van de hele wereld zijn? Natuurlijk wel. Ze hebben hun momenten, net als ik. Net als ik hebben ze goede en minder goede dagen, slaan ze de bal soms mis en is het de keer daarna wél raak. Denken ze soms iets te veel aan zichzelf, en soms weer te weinig. Het zijn kleine mensen, en mensen vallen al eens tegen, of ze nu langer of korter zijn dan een meter. Aftellen tot de volgende vakantie is niet strafbaar, ik heb het gecheckt.