An (41) overwon borstkanker in coronatijd: “Ik stel nu niet meer uit naar later, ik leef in het nu”

Feeling Redactie

14 okt 2024

Oktober is internationale borstkankermaand. Om collectief de strijd met de ziekte aan te binden, delen we deze maand samen Think Pink het verhaal van enkele lotgenoten. Toen bij An (41), mama van twee, vlak voor de coronapandemie borstanker werd vastgesteld, braken angstige tijden aan voor haar en haar gezin. “Ik was zo bang om ziek te worden.”

An: “Welk lootje ik trok als lotgenootje? Eind november 2019 stond mijn wereld even stil. Hoe kan dat ook anders? Ik ontdekte een bolletje in mijn borst en niet lang daarna viel het verdict. Borstkanker. Triple negatief. 1,4 cm. Geen uitzaaiingen. Daar zag ik mijn reis naar Bali wegvliegen en ik was niet mee op de ‘vlieger’. Wat stond mij te wachten? Mijn oncoloog stelde een borstsparende operatie voor. Ik kreeg een poortkatheter.

Lees ook: ‘Muriel onderging een borstreconstructie na borstkanker: “Pas na 6 tot 12 maanden voelden ze als échte borsten”‘.

Het eerste deel van mijn behandeling kreeg ik vier keer chemo volgens het EC-schema. Op het programma erna twaalf keer chemo met Taxol® en als afsluiter vijftien bestralingen. Tien dagen na de eerste toediening van EC vlogen mijn haren al in het rond. Ik probeerde allerlei sjaaltjes en mutsen, maar in de maanden daarna stapte ik gewoon met mijn kale kopje en mondmasker de deur uit om enkel die essentiële verplaatsingen te doen. Mijn periode vol kommer en kwel ging ik aan, door funny te blijven.

Bang voor informatie

Er waren natuurlijk ook mindere momenten – zeker in tijden van corona. Miss cava/champagne moest bijvoorbeeld even afkicken. Zelfs een fles mondspoeling mocht geen alcohol bevatten. Elke dag meerdere malen een shotje van deze fles uitspuwen deed me denken aan de leuke wijnproeverijen van vroeger. Mijn man en ik moesten ook noodgedwongen nieuwe inschrijvingen voor onze kinderopvang weigeren en er waren enkele aanpassingen nodig, maar ik kon het niet laten om ook in die periode nog altijd mee de handen uit de mouwen te steken. Gelukkig leefden alle ouders met ons mee, en kwam er vee begrip voor het lastige lotje uit de loterij dat ik getrokken had.

Ik had veel hulp aan het boek van Think Pink. Al duurde het ook even vooraleer ik het kon lezen: de grote hoeveelheid info joeg me ook angst aan

Tijdens mijn behandeling en traject, heb ik veel hulp gehad aan Think Pink. Met mijn vragen kon ik terecht op de Think Pink-website en ook de app gebruikte ik als hulpmiddel. Van mijn borstverpleegkundige kreeg ik het mooie Think Pink-boek cadeau. Dit heeft eventjes in mijn boekenkast gestaan voor ik erin begon te lezen. Ik kreeg wel op veel vragen een antwoord, maar op een bepaald moment werd ik toch overmand door een zekere angst. Het boek bevatte zoveel informatie dat ik tijd nodig had om die informatie ook te kunnen verdragen en te kunnen verwerken.

Naast professionele info heb je als kankerpatiënt ook heel veel steun en hulp aan een babbel met mensen die hetzelfde doormaken. Op de Facebookpagina ‘Borstkanker groep België’ kon ik terecht bij lotgenoten om de meest stomme vragen te stellen. Ik kreeg er het gevoel begrepen te worden. De steun was mentaal heel hard nodig voor mezelf. Als enige in de familie en de vriendengroep met deze diagnose kon ik mijn hart bij hen niet helemaal luchten. Maar bij de lotjes is er iets dat je verbindt in de vorm van ongezonde borsten. Al is het maar een lach, een traan, een ergernis, een opbeurend gedichtje of mijn gekke schrijfsels die ze wisten te smaken.

Coronatijden

De coronaperiode was een angstige tijd voor mij. Ik was zo bang om ziek te worden en mijn behandelingsprogramma niet meer te kunnen volgen. Ik had al die maanden lang één ankerpunt: 28 mei, de dag waarop ik mijn laatste chemo zou krijgen. Ik had geen begeleidende hand richting oncologie. Helemaal in je eentje je chemo krijgen is een domper. Maar iedereen zit in hetzelfde schuitje. Iedereen die in behandeling komt probeert sociaal te zijn – tijdens de pandemie natuurlijk wel met respect voor de social distancing-regels.

Trek het je niet aan als je vrienden verliest die er plots niet meer voor je willen zijn. Er komen wel weer nieuwe vrienden op je pad

Mijn zoon zou op 31 mei zijn lentefeest geven. Maar ook hier gooide corona gooide roet in het eten. Tijdens mijn ziekte waren de kinderen bij momenten water en vuur: ik zocht mijn woning geregeld wanhopig af naar een stuk behangpapier om ze achter te plakken. Maar ik vermoed dat ik in die periode niet de enige ouder was die er zo over dacht. Hoewel ik absoluut geen hondenliefhebber ben, heb ik het gevoel dat ik in die periode heel wat heb afgeblaft (lacht). Doordat de kinderen niet meer naar school konden, viel hun structuur helemaal weg en daar reageerden die van mij niet al te best op. Mijn zoon met ADHD en autisme had het echt moeilijk. Met mondmasker en handschoentjes aan mocht hij soms mee met mij naar de supermarkt.

Daar ging het vijftig keer van: ‘Extra korting mama’, ‘Herbruikbare zakjes mee, mama...’, ‘De soepjes staan niet meer op hun plaats, mama...’ En natuurlijk ook vijftig keer zijn twee appelsienen op de grond. Het klinkt hard, maar in de koelafdeling had ik zin om mijn sjaal van mijn kop te rukken en hem te escorteren naar de afdeling ‘Wacht hier op mijn baasje’. Ik heb het gevoel dat mijn verdraagzaamheidsniveau in die tijd wel met een paar graden gezakt is. Wie ik in deze lastige periode in mijn leven het allerergst gemist heb, zijn mijn omaatjes: mijn twee grootmoeders van 84 jaar die het even alleen moesten redden in hun eenzame huisjes. ‘Mijn twee gezonde grietjes met hun gezonde tietjes’, noemde ik ze altijd. Gelukkig konden we elkaar wel regelmatig bellen. Hun bemoedigende woorden herhaalde ik in de dagen na ons telefoontje nog vaak in mijn hoofd.

In het nu

Aan iedereen die momenteel door een moeilijke behandeling gaat of die de strijd met borstkanker moet aanbinden, wens ik veel liefde en strijdlust. Zoals jullie weten, is het niet altijd rozengeur en maneschijn in het leven. Trek je op aan de goede momentjes en aan de oprechte mensen rondom jou. Trek het je niet aan als je vrienden verliest die er plots niet meer voor je willen zijn. Er komen wel weer nieuwe vrienden op je pad. Laat het af en toe hangen en pink die tranen weg. Ons lijf heeft het soms ook eens nodig om een paar dagen niets waard te zijn. Erna kan het dan weer stralen als de grootste diamant. Probeer toch ook te genieten van de kleine dingen. Dat zijn de dingen die mij erdoor hebben geholpen.

Zelf was ik ook heel dankbaar voor mijn echtgenoot die even opgescheept zat met een kale vrouw, maar die desondanks toch altijd voor mij geweest is. Voor mijn kids die er gewoon waren en die mama in coronatijden Fortnite hebben leren spelen. Voor alle mensen die er waren – én nog steeds – zijn voor mij en voor alle lotgenoten die de tijd namen om mijn zielenroerselen te lezen. Dankzij hun steun wist ik zeker dat ik ooit opnieuw als felle roodharige door het leven zou gaan en op die dag zou stralen als geen ander. En zo geschiedde. Dus geef niet op!

Een jaar na het einde van mijn behandeling startte ik trouwens met een avondopleiding voor leerkracht lagere school. Een opleiding die ik altijd al had willen volgen, maar waar ik nog nooit tijd voor had gemaakt. Zo’n dingen pak ik nu anders aan: ik stel niet meer uit, ik leef in het nu.”

Nog meer verhalen van lotgenoten met borstkanker lezen? Of op zoek naar praktische informatie over hoe je dierbaren die met de ziekte geconfronteerd worden, kunt bijstaan? Neem dan zeker een kijkje op de website van Think Pink of lees ‘Alles over leven met en na borstkanker’ van Think Pink. Voor € 24,95 te verkrijgen bij Borgerhoff & Lamberigts.

*Het openingsbeeld is een stockbeeld.