Als je job je nachtmerrie wordt: Els (38) haalde geen energie meer uit haar job

Goele Tielens

09 sep 2020

Met een beetje geluk is je job je grote passie, haal je er voldoening uit en is het een meerwaarde in je leven. Maar wat als dat niet meer zo is? Els vertelt hoe veranderingen in het onderwijs haar ongelukkig maakten.

“Ik zie mijzelf als kind nog voor mijn krijtbord staan en zelf toetsen maken. Toen ik mijn studiekeuze moest maken, heb ik geen moment getwijfeld: ik zou juf worden. Ik rondde mijn regentaat af met onderscheiding en was dolgelukkig dat ik op mijn stageplek aan de slag kon. De kinderen waren fantastisch, ik mocht economie doceren en er was een tof lerarenteam. Ook de directrice was goed: streng, maar rechtvaardig. Als je mij toen had verteld dat ik 15 jaar later in de economische sector werkte, had ik je voor zot verklaard.

Jarenlang legde ik mijn hart en ziel in mijn job. Veel vakantie zeg je? Ik gebruikte die tijd om nieuwe cursussen te maken, toffe opdrachten te zoeken of mijzelf bij te scholen. En ook tijdens het jaar werkte ik veel meer dan de 21 uur die we voor de klas staan: vergaderingen vonden meestal ’s avonds plaats, en we werden vaak verwacht voor een bijscholing, een extra eetdag of een ouderbijeenkomst. Ik kloeg niet, ik deed het allemaal met veel plezier en passie voor het vak.

“Het was moeilijk, maar ik had geen keuze. Het laatste wat ik wilde was een vastgeroeste leerkracht worden waar leerlingen niets aan hebben”

Toch sta ik nu al twee jaar niet meer in het klaslokaal. Ik heb mijn job als leerkracht opgegeven en werk nu als projectmanager in een bedrijf. Mijn omgeving verklaarde me gek: een vast benoemde job met veel verlof opgeven voor een job in de privé. Het was eng: ik moet mijn rekeningen betalen. De keuze was hartverscheurend, maar ik had geen andere. Ik haalde geen energie meer uit mijn werk. En het laatste wat ik wilde was een van die vastgeroeste leerkrachten worden waar leerlingen niets aan hebben.

De verandering in het onderwijs is nu al een aantal jaren bezig. Minder budget, meer administratie en grotere klassen. Toch kwam er in onze school pas een verandering toe de directrice op pensioen ging. Ze werd vervangen door een lid van het team, die wel eens de puntjes op de i zou zetten. Er kwamen nóg meer vergaderingen en werd er nog meer van ons geëist. Al was het vooral de vriendjespolitiek die me stoorde: als er een infodag was, kwamen steevast dezelfde leerkrachten opdraven. En voor nieuwe, toffe projecten was weing ruimte: ’te weinig budget’ of ‘al werk genoeg’, was meestal de uitleg. Maar ook ouders maken het er niet altijd gemakkelijker op: kreeg een leerling een minder goed punt, dan stond er regelmatig een ouder aan mijn bureau om te vertellen dat ik me vergist had. Op een opmerking in een agenda werd vaak gereageerd met kritiek.

Drie jaar geleden begon ik na te denken. Tijdens een reis stelde ik mezelf de vraag wat ik nu echt wil in het leven. En ik moest eerlijk toegeven dat ik totaal geen energie meer haalde uit mijn job. Zo’n twee jaar geleden heb ik de switch gemaakt. En ik sta er nog steeds achter. Als projectmanager werk ik hard en klop ik veel uren, maar ik haal voldoening uit mijn job. Toch moet ik eerlijk toegeven: op 1 september knaagt het nog altijd wel een beetje. Die zenuwachtige gezichtjes op de eerste schooldag bijstaan, en ze doorheen het jaar zien evolueren, is zowat het schoonste dat er is. Maar ik ben blij met mijn stap, ik ben te gepassioneerd om iets te doen waar ik niet voor de volle 100% achter sta. Misschien keer ik ooit nog terug naar school, maar dan zal er toch iets moeten veranderen. En ik vrees dat ik niet de enige leerkracht ben die zo denkt.”