Charlotte (27) verbouwt haar appartement solo: “Als jonge vrouw nemen werkmannen je vaak minder serieus”
Verbouwers: je herkent ze aan hun permanent stoffige haar, de vermoeide blik en een abonnement op de zelfbouwzaak. Charlotte (27) begon enkele maanden geleden aan het avontuur van haar leven: ze verbouwt helemaal in haar eentje een appartement op de derde verdieping.
‘Charlotte, kun je even komen? We hebben een probleempje’. Ik was vijf minuten weg van mijn werf om iets te eten toen het isolatiebedrijf me belde. Bij het isoleren van mijn vloer was het plafond van de onderburen naar beneden gevallen. De ravage was enorm. Stof, brokstukken en puin: allemaal in hun living. Het was alsof er een bom was ontploft. En dat nadat ik enkele maanden eerder hun badkamer al eens onder water had gezet door een waterleiding te raken tijdens de afbraakwerken bij het verbouwen … Ik voelde me verschrikkelijk. Gelukkig was het deze keer de fout van het isolatiebedrijf en hebben zij alles opgekuist en hersteld. Met het schaamrood op de wangen ben ik mijn buren, die echt heel begripvol zijn, een doosje pralines gaan brengen. En binnen enkele maanden, als het hopelijk af is, volgt een grote bos bloemen.
Ik heb een verbouwbudget van 20.000 euro. Voor ik eraan begon, leek dat waanzinnig veel geld. Maar in de verbouwwereld blijkt dat niets. Ik kan dan ook zeer gelukkig worden van een toiletpot in korting. Ook al heb ik zeven winkels moeten doen om dat toilet op de kop te tikken voor 160 euro in plaats van 400: het was me alle stress waard. Om te besparen doe ik zo veel mogelijk zelf. Ik verdiep me in bezetting, breek muren af alsof het niets is en ben een vaste klant in de doe-het-zelfzaak.
Poutrellen en roze tegels
Ik leer met vallen en opstaan. Na twee van mijn mooiste jeansbroeken verknald te hebben door te verven, weet ik dat ik een goedkope verbouwoutfitmoet kopen. Na te vriendelijk geweest te zijn tegen mijn werkmannen, ben ik kordater geworden. Als jonge vrouw nemen ze me sowieso minder serieus. Ik kan vijf keer bellen naar een werkman en niks gedaan krijgen, terwijl mijn papa maar één keer hoeft te bellen. Zeer frustrerend. Het lastigste aan alleen verbouwen is dat ik alle keuzes moet maken. In probleemsituaties – als het dak van de buren naar beneden komt bijvoorbeeld – kan ik kalm blijven. Maar het is de verantwoordelijkheid die ik, en alleen ik, draag die me soms overweldigt. Tranen horen dan ook bij verbouwen, toch in mijn geval.
In probleemsituaties – als het dak van de buren naar beneden komt bijvoorbeeld – kan ik kalm blijven. Maar het is de verantwoordelijkheid die ik, en alleen ik, draag die soms overweldigt
Mijn omgeving schakel ik enkel in wanneer ik het echt niet meer zie zitten. Na de afbraakwerken heb ik een ‘afvalfeestje’ gegeven waarbij 15 vrienden de container zijn komen helpen vullen. Ik woon op de derde verdieping en er is geen lift, dus alleen had dat superlang geduurd. Een muziekje, een drankje en drie uur later was alles achter de rug. Heerlijk.
Maar ik probeer die hulp te beperken, omdat je uiteindelijk niet verzekerd bent. Dat besefte ik toen twee vrienden me kwamen helpen om wat zware zaken weg te halen, maar uiteindelijk een poutrel van 100 kilo in mijn appartement hielpen zetten. Dat was echt levensgevaarlijk. Als die was gevallen, was ik er niet met een doosje pralines voor de buren van afgekomen. Op dit ogenblik is er nog geen licht aan het einde van de tunnel omdat ik midden in de verbouwingen zit, maar als ik binnen enkele maanden in mijn badkamer sta, met de roze tegels die ik zelf mee heb geplaatst, zal ik ongelooflijk fier zijn.”
Tekst: Lisa Gabriëls.
Lees nog meer getuigenissen:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier