Dansduo Aki Saito en Wim Vanlessen mogen zich sinds vanmiddag Ridder in de Leopoldsorde noemen. Een hele eer, want het is de eerste keer dat dansers van Ballet Vlaanderen deze titel krijgen. In oktober mochten wij dit topduo interviewen en nu zijn we natuurlijk extra fier. Ze vertelden ons over hun intense relatie en leven, lees hier hun verhaal.
Ze zien elkaar dagelijks, en meer uren dan hun eigen partner. Soms is het zelfs letterlijk huid tegen huid. Hoe is dat om zo intensief met een man samen te werken, terwijl je zelf een relatie hebt?
Aki: “We hebben elkaar in 1991 leren kennen, we werken dus al 24 jaar samen. Ik hou ervan om met anderen te dansen, maar ik heb zo’n vertrouwen in Wim dat het toch anders is met hem.” Wim: “We hoeven er geen doekjes om te winden met elkaar. Als zij iets fout doet, zeg ik onomwonden: ‘Schatteke, je bent fout’ (lacht). Dat komt heel hard over, maar het is veel effectiever. We hebben een heel goed contact, maar het is niet altijd makkelijk. We zijn allebei heel gedreven en hebben elk onze eigen mening. Als we elkaar ’s avonds ook nog eens zouden zien om samen te eten of zo, zou het echt te lastig worden.”
Aki: “In het begin sprak ik geen Engels en moesten we echt communiceren via dans. De jeugdherberg waar ik verbleef, sloot voor twee weken en ik mocht bij Wims familie logeren. Dat was heerlijk. Ik heb hem nadien ook uitgenodigd en iedereen, van mijn ouders tot mijn vrienden, houdt van hem. Voor onze partners is onze relatie nooit een probleem geweest. Wim kent mijn vriend, dat helpt echt.” Wim: “En ik ben gay, dat helpt ook, natuurlijk (lacht).” Aki: “Ja, het zou anders zijn, mocht dat niet zo zijn, want wat we doen, is zo intiem...” Wim: “Ik kan spelen dat het intiem is, maar dat betekent niet dat ik in het echte leven tot die persoon ben aangetrokken.” Aki: “Wel wordt het emotioneler als je privéproblemen hebt. Dat wordt dan uitgepraat, we zijn bijna familie.”
We hebben een broer-zusrelatie die bijna onvoorwaardelijk is
Wim: “Zelfs al zien we elkaar twee, drie weken niet, dan weet ik dat ik Aki kan bellen als het even niet gaat. Met vrienden die je dagelijks ziet, heb je dat zelfs niet altijd. In het begin was het wel aftasten, maar we voelden al snel dat we dezelfde doelen hadden in het leven, en niet alleen professioneel: we houden allebei van mode, een beetje luxe, reizen... Het moment dat we verantwoordelijkheid kregen in de compagnie, werden we echt als koppel gezien. Een item. En zo wilden we het ook. Er zijn stukken geweest die we niet met elkaar dansten en dat was ook wel fijn, maar het is niet hetzelfde. Voor de heel moeilijke pas de deux uit Artifact van choreograaf William Forsythe vonden we onze coördinatie maar niet. Elke dag na de repetities zaten we dus uren alles te analyseren. Dat kun je echt niet met iedereen.”
We hebben dezelfde doelen in het leven, niet alleen professioneel
Aki: “Je partner pusht je naar meer. Een en een is dan niet langer twee, maar het wordt meer dan wat je bent. Dat kan alleen als er af en toe eens een stevige ruzie is. Soms praten we een hele dag niet met elkaar (lacht). Maar ik neem Wims opmerkingen nooit persoonlijk. Ik zie anderen soms denken: Jezus, dat gaat er heftig aan toe. Net een oud koppel, maar zo werkt het bij ons.”
Wim: “We zijn als het ware samen opgegroeid, we zijn een samengesteld koppel. Onze oud-directrice zag Aki op een wedstrijd; ze wilde haar omdat ze dacht dat zij goed zou matchen met mij. Ik ben niet groot en zij ook niet, maar de verhoudingen zijn zo juist dat niemand kan zeggen of we nu groot of klein zijn wanneer we op scène staan. Daar hebben we geluk mee gehad.” Aki: “Onze carrières zijn echt met elkaar verbonden. Met ons tweeën krijgen we het meeste uit elkaar en uit onszelf.”
Wim: “Maar we hebben elkaar nooit verplicht om bij het ballet te blijven – er zijn momenten geweest dat we elk onze eigen gang wilden gaan. Het is nooit het plan geweest dat we 25 jaar zouden samenblijven. Een van de mooiste momenten was de viering van ons twintig jaar samen. Sommige premières waren ook fantastisch. Impressing the Czar in Parijs ga ik niet snel vergeten. We hebben er drie weken gestaan, het leek bij momenten op een rockconcert, met rijen van hier tot ginder om toch maar kaartjes te kunnen krijgen.”
Een van de mooiste momenten was de viering van ons twintig jaar samen
Aki: “Op de mooiste momenten weet je: dit is waarom we als kind professioneel danser wilden worden. Ik hoop dat we nog lang kunnen doorgaan. Dat er uitdagingen blijven komen. Zelfs al maken we vaak ruzie tijdens het proces, het loont wel.”
Wim: “We houden niet van middelmatigheid, en zijn niet altijd makkelijk voor onze coaches. Wij willen de lat hoog leggen, dus moest iedereen om ons heen dat ook doen.”
Aki: “Als Wim zou stoppen, dan zou ik enorm triest zijn. We hebben zoveel samen gecreëerd, Wim is onvervangbaar.” Wim: “Ik ga dankbaar zijn. Dankbaar omdat we dit bereikt hebben. De viering gaf ons... Hoe zal ik het zeggen? Mensen weten sindsdien écht dat we bestaan, dat alleen is al geweldig. Maar nog een paar extra prestaties op ons cv zou mooi zijn. En dan moeten we maar hopen dat de compagnie ons nog wil. Maar we zijn allebei heel pushy, we zorgen er wel voor dat het gebeurt (lacht). Ze mogen ons niet als een evidentie zien, maar als een duo dat zo goed is dat ze niet om ons heen kunnen.”
