Onze chef-mode deed mee aan een gongmeditatie: “Ik vroeg me af of ik al aan het mediteren was”
Chef-mode Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar wedervaren in modeland. Al durft er af en toe ook een meer dagdagelijks verhaal tussen kruipen. Zo ging ze voor de eerste keer gongmediteren.
Gongelofelijk
Gongmeditatie om 19u, stond er in mijn agenda en tegen 18u30 was ik een lijst met uitvluchten aan het opstellen. Van ‘hond heeft diarree’ tot ‘keukenblok in brand gevlogen’: ik overwoog de opties en besloot uiteindelijk te sturen dat ik te moe was en graag een rain check wilde. ‘Te moe om te mediteren bestaat niet’, appte de gongleraar terstond terug, en ook nog: ‘Bedot jezelf niet lieve Els’. Op zoveel brutaliteit had ik niet gerekend, dus om iets voor startuur sprong ik op de fiets met matje, Dopper en dik spijt. Waaróm toch laat ik me altijd antistressconcepten aanpraten, terwijl ik wéét dat ik er stress van krijg – heb ik dat alleen?
Het hele gong-gedeelte van de meditatie ontging me ook compleet: er mept dan iemand een vol uur op een koperen deksel, en volgens mijn Antwerpse vriendinnen word je daar niet horendol van. Au contraire: de geluidsgolven zouden je helderheid en rust brengen, en voor een soort trance zorgen. Mijn boerenverstand vond er van alles van, en dat werd niet beter toen ik in het gonglokaal aankwam: de meeste gongers op matjes leken nu al in trance te verkeren. Niemand keek op, er werd zacht gefluisterd (ik fluister nooit; mijn man beweert dat ik die stand niet heb) en ik zag mensen in hippiekleren, marcellekes en fleecedekentjes. Blijkbaar niet helemaal de juiste gelegenheid voor mijn neonroze UnRun-setje (Elodie Ouedraogo doet niet aan gong, gok ik). Ik ontrolde mijn mat, ging in kleermakerszit zitten, kreeg mijn eigenste dekentje toegestopt en besloot mezelf low key op te stellen en een beetje mee te gaan met de rest. Helaas: al na anderhalve minuut had ik mezelf uit de groep gespeeld. Bij de vraag wie nooit eerder aan gongmeditatie deed, ging er maar één arm de lucht in: die fluoroze van mezelf. En ik was ook de enige die niet de memo had gekregen dat je sokken moest meebrengen: blijkbaar krijg je van te mediteren koude voeten.
De leraar, met de fysiek van een marathonloper, sloeg klokslag 19u de gong aan, en we kregen de opdracht onszelf een doel te stellen voor de les. ‘Iets haalbaars, wees lief voor jezelf’. Ik besloot te proberen een uur niet aan mijn lange to-dolijst te denken, ging liggen, trok het dekentje over me heen en gaf mezelf over aan de klanken van de gong. Het was luid, maar niet echt lawaaierig: meer alsof het geluid echt bij je binnendringt, in je oren echoot, door je knoken gaat. Vreemde gewaarwording, en ik vroeg me af, terwijl ik dat vaststelde, of ik al aan het mediteren was, of niet.
‘Els. Lieve Els. Welkom terug’. Boven mijn gezicht bungelde het smalle hoofd van de gongleraar. ‘De les is afgelopen, dank voor je aanwezigheid’. Het duurde even voor ik wist wat er was gebeurd: ik had een vol uur geslapen. Als een blok. Niet gemediteerd. Niet naar de gong geluisterd. Niet aan mijn to-dolijst gedacht.
Ik ga volgende week terug. In een oude jogging, met sokken en zonder drinkfles – dorst heb ik niet gehad. Nu hopen dat mijn hond geen diarree krijgt.