Column: wie de schoen past... heeft twee rechtervoeten
Chef-mode Els Keymeulen spot elke maand what’s hot & what’s not. Afgelopen maand ruimde ze haar schoenenkast op en dat liep niet van een leien dakje.
“Alles is nu anders”, hoor ik mensen de hele tijd zeggen. Of: “Er is een leven voor en een leven na corona.” Nou, ik kan dat stellig tegenspreken. Ik slaag er nog steeds in zelfs de simpelste opdrachten tot een slecht einde te brengen. Niets veranderd hoor, ten huize Anything E. Hier is het bewijs.
Ik had mijn schoenenkast opgeruimd. Correcter: ik had mijn schoenenberg herstapeld. En kwam zo tot de conclusie dat ik a) betrekkelijk veel schoenen heb voor een mens met maar twee voeten en b) ook schoenen had bewaard die ik droeg op een foto genomen op mijn plechtige communie. Dus ik ging sorteren, en maakte drie bergjes. Bergje één: voor de kringloop. Zou ik later die week wel eens wegbrengen. Bergje twee: voor mezelf. Té leuk. Bergje drie: voor een closet sale op mijn Instagrampagina. Want wie weet, hadden er wel een paar volgers van me ook een 37? En zin in een paar laarsjes met luipaardprint tegen een waarlijk belachelijke spotprijs?
‘Ik had niet alleen iemand opgelicht, ik had duidelijk ook geen idéé wat ik allemaal verkocht’
En dus postte ik op een zonnige donderdag dertien paar schoenen op mijn feed, ging ik achterover zitten, en wachtte ik tot de bestellingen zouden binnenstromen. Dat viel tegen. De comments varieerden van ‘Waarom heb jij zo kleine voeten?!’ over ‘Niet wegdoen! Gewoon zelf nog dragen!’ tot ‘Amai jij koopt dure schoenen’. Na twee uur op ‘refresh ’ duwen, had ik nul paar schoenen verkocht, en dus schakelde ik een hulplijn in: vriendin slash influencer T.K. zou mijn schoenensale op háár Instagram delen, ter verhoging van de interesse. Het bleek een briljante zet: in no time waren al mijn schoenen verkocht. (Oké, nee: één paar Prada’s bleef over. Ik ben nog steeds een beetje beledigd.) Ik ontving geld, pakte alle schoenen netjes in, en bracht met gepaste trots dertien pakketjes naar de post. Twee dagen later kreeg ik volgend bericht: ‘Beste Els. Ik kocht van u een paar sandaaltjes. Ik ben wel ontgoocheld, want ik snap nu waarom je ze weg deed: het zijn twee rechtervoeten’.
Jullie kunnen niet bedenken hóé hard ik precies van mijn stoel tuimelde: twee rechtervoeten?! Hé? Ik dacht hard na: had ik desbetreffende sandaaltjes ooit gedragen? Had ik serieus ooit met twee rechtervoeten rondgelopen? De schaamte was compleet, want niet alleen had ik iemand opgelicht voor vijftig euro plus vijf euro verzending, ik had dus ook duidelijk geen idéé wat ik allemaal verkocht. Twee rechtervoeten. Uiteraard stortte ik het meisje haar geld terug, maar ik geloof niet dat ze ooit nog schoenen van me koopt. Diep gekrenkt, ging ik met het achtergebleven bergje naar de kringwinkel. “Hallo, ik kom een volle zak schoenen brengen. Ze zijn nog in heel goede st.... ” Ik werd koeltjes onderbroken: “Iedereen heeft zijn huis opgeruimd, mevrouw. We kunnen even geen materiaal meer aannemen.” En met een kort knikje werd ik wandelen gestuurd.
Het is tijd dat ik nog eens een paar schoenen koop. Gewoon, om mezelf op te beuren.