Column: waarom Els heel gelukkig was toen collega Ellen in Milaan arriveerde
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze maand bewijst Els dat het zelfs een fashionista soms tegenzit.
Ooit al eens een omgekukelde pokébowl met stokjes uit een kartonnen zak gepeuterd? Anders ik wel – in Milaan bovendien. Andiamo! Alleen reizen vind ik het toppunt van onafhankelijkheid: het liefst stak ik een vlag in de lucht tijdens het solo boarden van een vliegtuig. Ik één glimmende bol trots dus, toen ik afgelopen modeweek alleen afreisde naar Milaan en op de luchthaven vaststelde dat ik werkelijk niks was vergeten. Ik had mijn paspoort, gsm-lader én een reservatie voor een trattoria later op de avond op zak: wat had ik het toch prima voor elkaar.
Mijn vlucht verliep vlekkeloos en om 19.00 uur was ik ingecheckt, uitgepakt en klaar voor een flukse wandeling door de stad, richting restaurant. Ergens ter hoogte van een gezellig pleintje vol terrassen en vrolijk drinkende en/of rokende mensen donderde ik van mijn roze wolk: zo helemaal alleen gaan eten, is dat eigenlijk niet heel sneu? Ik had zin in pasta en een glas rode wijn, maar ging dat niet zielig overkomen? En zo wat op je eentje zitten drinken, dat wordt vast niet meer gedaan. Ik keek door de restaurantramen die ik passeerde naar binnen en zag overal koppels en groepjes vrienden. Coole mensen, druk gesticulerend, blij lachend, eten delend, wijn drinkend. Mijn onoverwinnelijke gevoel kantelde – plots had ik geen zin meer om met drietand en cape door de stad te denderen, ik wilde gewoon met iemand samen zijn. Gaan eten en praten en niet in doodse stilte wat spaghetti in mijn mond spatelen.
“Ergens ter hoogte van een gezellig pleintje vol terrassen donderde ik van mijn roze wolk”
Het restaurant dat ik had gereserveerd, was nog enkele minuten stappen: ik zou gaan kijken, de sfeer peilen en ter plekke beslissen. Na één blik – de trattoria zat afgeladen vol opgeklede modemensen – was het beklonken: ik belde af, verzon een excuus (vlucht vertraagd) en draaide terug.
Nieuw plan: takeaway. Ik googelde adressen met positieve reviews, kwam bij een pokébowlzaakje uit en besloot voor gezond te gaan – vast een goed idee, zo vlak voor de modegekte. Ik bestelde sla met feta en krokante uitjes, koos stokjes in plaats van klassiek bestek en troonde mijn papieren zak met avondeten mee terug naar het hotel. Onderweg stopte ik bij een minimarket voor drinken (water), chips (ketchup) en kauwgom (kersensmaak). Ik propte alles bij in de papieren zak en nét toen ik mijn hotel in het vizier kreeg, scheurde de zak door. In mijn hand enkel nog de handvatten – de rest van mijn menu ging tegen de grond. Mijn flesje water rolde het voetpad af, mijn arme pokébowl lag op z’n kant in de losgescheurde bodem van de zak en overal lagen krokante uitjes.
Ik maak een lang verhaal kort: na enige verbijstering (waarom toch?!) en besluiteloosheid (ren ik snel weg of raap ik mijn zielig hoopje avondeten bij elkaar) slaagde ik erin alles onder mijn oksels en in mijn jaszakken te transporteren tot op de kamer. Ik at mijn diner met stokjes uit de bodem van een bruine kartonnen zak en dronk het kleine flesje rode wijn uit de minibar tot op de bodem leeg. En ik bedacht me: morgen komt mijn collega Ellen, dan wordt vast alles beter.
Meer columns van Els:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier