Column: hoe hoofdredacteur Els voor één dag manager werd van een Egyptisch resort
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze keer werd haar geliefde Samsonite vermist en werd Els voor één dag manager van een Egyptisch resort.
Goed gemanaged
Ik heb tijdens de kerstvakantie één dag gewerkt als manager van een Egyptisch resort. Althans: zo leek het. Komt ie!
Ik ben een van die mensen wier verlof al start bij het inpakken van een koffer: niks leukers dan midden in de winter bikini’s opvissen uit een schoendoos achter in de kast en puzzelen met outfits, schoenen en ‘dingen voor mocht het weer tegenvallen’. Mijn koffer is ook echt míjn koffer: ik vul ’m tot de nok en accepteer onderbroeken noch sneakers van de rest van het gezin. Zo’n 25 kilo kleerkast op wieltjes – een droom. Ik reis vaker en altijd met dezelfde druk bestickerde, half ingedeukte zwarte Samsonite (niet gesponsord!): een topteam zijn we en in al mijn naïviteit was ik er rotsvast van overtuigd dat er niks kon misgaan.
Enter EgyptAir: mijn lieve trouwe koffer kwam niet van de bagageband gerold en een eindeloze resem formulieren later stapte ik een Egyptisch resort binnen met enkel de kleren die ik droeg en een roze A4’tje waarop in het groot ‘Lost Luggage Claim’ stond. De eerste avond was er hoop: mogelijk was mijn koffer meegereisd met de volgende vlucht. In dat geval zou ik bij het ontbijt al een eerste bikini kunnen uitproberen.
Helaas: dat ontbijt werd er eentje in jeans en sneakers en – erger – de grijze onderbroek van de dag ervoor. Een telefoontje naar de dienst Vermiste Bagage op de luchthaven bracht slecht nieuws: mijn koffer was nog niet gelokaliseerd, en dus ook nog niet onderweg.
Ik kreeg een hotelpolo, het adres van een lingeriewinkel en saunaslippers als sandalen
Aan de receptie van het hotel vonden ze het allemaal maar sneu en wilden ze graag helpen. Ik kreeg een witte polo met hotellogo, het adres van een plaatselijke lingeriewinkel en saunaslippers die konden dienstdoen als sandalen. Niet 100 procent de look waarin ik mezelf had gezien, maar ik ben groot genoeg om te beseffen dat er andere dingen zijn om wakker van te liggen, dus ik trapte de vakantie af op one-size-fits-all plastic schoenen en een opgerolde jeans.
Na één minuut strand – ik had amper een ligbed uitgekozen – werd ik hartelijk begroet door een hotelmedewerker en voorzien van een eigen tafeltje mét drankjes. Na drie kwartier waren nog drie medewerkers gepasseerd, om me welkom te heten, me snacks te offreren en te vragen wat ik van de faciliteiten vond. Ik vond het allemaal maar raar, maar misschien was er doorgegeven dat ik geen bagage had en dat ze me extra vriendelijk moesten bejegenen.
De genaamde Saïd zou het mysterie later die avond voor me oplossen: hij kwam voorzichtig polsen of de kamer naar wens was, hoelang ik dacht te blijven en of ik feedback had? Toen ik vroeg waarom iedereen de hele tijd maar feedback van me wilde, wees hij op mijn polo. Een polo enkel gedragen door het hotelmanagement. ‘You are not here for an evaluation?’
Ik geef het al maar mee: 2024 wordt het jaar waarin ik hotelpolo’s verzamel. En met handbagage reis.
