Column: Hoe onze chef-mode Els haar GSM kwijtspeelde in het station van Knokke
Chef-mode Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze maand verloor ze bijna haar GSM in het station van Knokke. Hoe dit avontuur eindigt, lees je hier.
Bring back the walkietalkie
Medamsje. Kalm bluven. Kgo me beste doên.” Aan het woord de conducteur op de trein Knokke-Brugge, die ik seconden ervoor had overvallen met de hijgerige paniekmededeling: “MIJN GSM LIGT NOG IN HET STATION VAN KNOKKE.” Kalm blijven is op zulke momenten zeer moeilijk voor mij, omdat ik weet wat er komt: die gsm is uiteraard weg, ik ben al
mijn foto’s, telefoonnummers, notities, bankapps en favoriete spelletjes kwijt en het duurt vervolgens weken eer ik mijn leven weer een beetje op de rails heb.
Jullie snappen dat dit niet mijn eerste keer is. Ik vergeet altijd overal wel iets: soms is het ‘maar’ een Dopper-fles – ik zit aan mijn zevende -, vaak is het een paraplu, soms een gsm. De oorzaak is altijd dezelfde: ongelofelijke haast. Ik zou vanuit Knokke terug naar Antwerpen reizen, moest vijf minuten voor het vertrek nog een ticket kopen en aan het loket stond een lange rij. Dan maar de ticketmachine, dacht ik. Ik gooide mijn gsm op het tabletje ernaast, begon verwoed op dat scherm te tikken tot ik de juiste combinatie van bestemming en tickettype had gevonden, holde dan met een rotvaart richting perron 1 om puffend neer te ploffen net toen de trein vertrok. Ik zat samen met één andere vrouw in de coupé: zij ontspannen op haar telefoon aan het scrollen, ik intussen met verhoogde hartslag en een slecht voorgevoel in mijn tas aan het spitten op zoek naar ook een gsm om op te scrollen. Helaas. Terwijl de trein stilaan op snelheid kwam, daagde bij mij het besef: die ticketmachine... Dáár lag mijn telefoon.
Ik sprak de vrouw naast me aan: of ze even naar het station in Knokke kon bellen. Als je iets kwijt bent, telt elke minuut – ook dat weet ik intussen. Hoe sneller je in actie schiet, hoe meer kans op succes. Terwijl de vrouw dat nummer opzocht, holde ik naar de conducteur. Misschien konden we rechtsomkeer maken? Kon hij via de walkietalkie Knokke op de hoogte brengen? Al mijn hoop werd meteen de kop ingedrukt: we zouden niet terugkeren, de NMBS heeft geen walkietalkies en Knokke bereiken bleek lastiger dan gedacht. Ik ging weer zitten, diep bedroefd, kwaad op mezelf en kwaad op de wereld. Wáárom kun je dingen niet gewoon ergens vergeten en ze daar een dag later weer gaan ophalen?
“Wáárom kun je dingen niet gewoon ergens vergeten en ze daar een dag later weer gaan ophalen?”
Ik vroeg mijn medereiziger of ik mijn man mocht bellen met haar telefoon om te laten weten dat ik a) alweer iets kwijt was en b) de komende drie uren niet bereikbaar zou zijn. Het mocht, en toen ze mij haar iPhone gaf, vroeg ze: “Ben jij niet Els van Feeling? Van die column? Jij bent bent dus écht zo!” Met ‘zo’ bedoelde ze dat ik echt een kip zonder kop ben, wat ik enkel kon beamen. We besloten mijn droefenis weg te praten: over Parijs – waar zij woonde -, over Feeling – ze heeft een abonnement – en over de prijs van weer maar eens een nieuwe gsm. Intussen probeerde ik mijn man te bereiken. Toen ik hem eindelijk aan de lijn had, stond de conducteur voor mijn neus. Breed lachend deelde hij mee: “Medamsje, jun gsm is terechte!” Twee dingen: er bestaan nog eerlijke mensen. En voor de NMBS: niks dan lof. Alleen jammer van die walkietalkies.
Lees ook:
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier