Column: Hoe hoofdredacteur Els Keymeulen al maandenlang aan boogschieten doet zonder het te weten
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze maand ging Els van goede kenissen over vrienden tot foprelatie met haar nieuwe Oura-ring.
Boogschieten voor beginners
Ik doe tegenwoordig twee keer per week aan boogschieten, maar niets is wat het lijkt. Komt ie!
Een paar maanden geleden vulde ik online een soort test in die peilt naar je biologische leeftijd. Ik weet dat ik 45 ben, maar het doet altijd deugd te lezen dat je er maar 33 uitziet én de fysiek van een 20-jarige hebt. Ik bleek 57, althans op basis van de antwoorden die ik had gegeven. In rood stonden de dingen die allemaal fout zaten: ik at te veel suikers, dronk te weinig water en vooral, ik bewoog ondermaats. Dik gebuisd volgens de onlinetest, dus ik besloot: ik moet aan de bak. Ik zou elke avond een half uurtje gaan lopen, thuis fitnessoefeningen doen én mezelf een stok achter de deur kopen onder de vorm van een goud blinkend gadget: een Oura-ring. Zo’n ring is de nieuwste health-tracking-hype. Het lijkt gewoon een juweel, maar via de app op je gsm houdt die ring alles bij: hoeveel je beweegt, hoe diep en effectief je slaapt, wanneer je het best even de benen strekt, hoe het met je stresslevel zit en wanneer je je maandstonden krijgt. Bovendien is Oura (niet gesponsord!) een opperbeste coach: na elke workout krijg je schouderklopjes die je motiveren bezig te blijven.
Op een dinsdagochtend kreeg ik plots een melding: “Proficiat! Vijftien minuten boogschieten succesvol afgerond!”
Maand één was het dikke liefde: Oura liet me weten dat ik “on a roll” was en elke dag mijn activity target mooi haalde. Ik kreeg af en toe de tip iets vroeger te gaan slapen, maar verder kwamen we prima overeen.
Maand twee begon Oura lichtjes te freewheelen. Een loopsessie waarbij ik – toegegeven – een iets lager tempo aanhield, registreerde mijn ring als een simpele wandeling en dus haalde ik mijn goal die dag niet. En toen ik een uur lang op de pilatesmat mezelf lag uit te sloven, vond Oura dat inactive en dus kreeg ik een waarschuwing dat ik dringend moest bewegen. Ik raakte geïrriteerd en besloot Oura te straffen door twee weken lang mijn batterij niet op te laden. Maar goed, dat ding had geld gekost en ik wilde wél nog steeds fitter worden, dus besloot ik mijn gouden gehypete ring een tweede kans te geven.
Het was toen dat Oura volledig uit de bocht vloog. Op een dinsdagochtend kreeg ik plots een melding: “Proficiat! Vijftien minuten boogschieten succesvol afgerond!” Ik begreep er niks van, maar ik dacht: één keer een syntax error moet ik misschien pardonneren. Dat weekend – ik was nét op weg naar de stad voor een rondje nieuwe collectie shoppen – kreeg ik opnieuw een melding. Ik had twintig minuten booggeschoten (geboogschiet?). HOE DAN? Ik ging mijn bezigheden van die ochtend na: ik had ontbeten. Gedoucht. Mijn haar gebrusht. Wacht, wat? Afgelopen donderdag had ik ook mijn haar gewassen en gebrusht. Plots daagde het: mijn hippe ring dacht dat ik aan het boogschieten was, terwijl ik in werkelijkheid mijn haar droogde?! Ik kwam niet meer bij van het lachen, en ik realiseerde me: een mens is véél actiever dan ie denkt. Dankjewel, Oura!
