Column: hoe een hogetaillejeans leidde tot een gênante situatie voor chef-mode Els
Chef-mode Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze maand zorgde een ondoordachte outfitkeuze voor een ietwat gênante situatie bij de kinesist...
Dresscodedrama
In een grote, kale ruimte staan drie skai kuipstoelen netjes op een rij. Ik zet me ongemakkelijk neer op de middelste: mijn onderrug zit sinds een week muurvast en elke houding voelt verkeerd. Het is mijn allereerste afspraak bij de kinesist ooit, en ik weet helemaal niet wat ik moet verwachten – áls ik überhaupt iets mag verwachten. Misschien is dit wel ouder worden: krommelings een boekje lezen bij tl-licht in een kunstleren kuipstoel. Tijdens het wachten komt er een collega van me binnen – ze heeft een hernia. We delen onze rugproblematiek met elkaar (bij haar is het erger) tot ze wordt meegenomen naar een kleine sportruimte alwaar ze oefeningen moet doen.
“Blijkt dat een hogetaillejeans niet kan dienen bij behandelingen van de onderrug”
Het zweet breekt me uit: ik heb helemaal niet gerekend op oefeningen. Ik kom recht van het werk: hogetaillejeans, cropped sweater, leren loafers. Ik googel ‘onderrug oplossingen’, kom uit bij ‘work-outs voor een sterk en gezond lichaam’ en wil bíjna naar huis vluchten wanneer ik uit de wachtzaal word geplukt. Ik mag naar een grote consultatieruimte waar tot mijn opluchting geen sporttoestellen staan, noch yogamatten liggen – centraal staat enkel een massagestoel. Dit gaat goed komen. Het intakegesprek wijst uit dat ik mogelijks een lumbago heb: een soort verhoogde spierspanning in de onderrug ten gevolge van een verkeerde houding. Veel is daar niet tegen te beginnen, behalve dan massages om de onderrug los te maken. Bijna ben ik blij (ik hou erg van massages), maar dan blijkt dat een hogetaillejeans niet kan dienen bij behandelingen van de onderrug: hij moet uit. Heel traag pel ik mijn jeans van me af. Heel snel kijk ik even naar beneden: ik draag een behoorlijk deftige, maar helaas vrij oude onderbroek. Tikje gerafeld, iets te verwassen – mijn gemoedstoestand kantelt. Ik voel me op het medisch onderzoek op school, in een triestige onderbroek, met een veel te korte sweater die een veel te groot stuk buik laat zien. Met een onderkant in winterroutine bovendien: niet bijgetrimd, zelfs niet ingesmeerd met bodylotion.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Bedrukt leg ik me op mijn buik op de massagetafel. De kinesist masseert stevig maar goed, en hij doet alle moeite om me op mijn gemak te stellen. We praten over koetjes, kalfjes en het werk, maar ik zie mezelf steeds roder worden in de spiegel tegenover me: dit is van het meest ongemakkelijke wat ik recentelijk heb meegemaakt, en ik maak weleens wat mee. Halverwege moet ik me ook nog op mijn rug draaien, de benen naar buiten zwaaien, kniezwengels doen. Jullie begrijpen: dieper zat mijn zelfvertrouwen nooit. Een halfuur massage later heeft mijn hoofd de kleur van een giftige appel, is een lumbago het laatste van mijn zorgen en vervloek ik hogetaillejeans, cropped modetrends en alle kinesisten die geen gebruiksaanwijzing sturen bij het maken van een afspraak.
We spreken af dat ik elke week twee keer kom, en vlak voor ik me snel snel uit de voeten maak, hopend dat ik mijn collega-met-de-hernia niet tegenkom in de gang, zegt de kinesist een beetje bedremmeld: “En doe volgende keer misschien een sportbroek aan.” Het is op dat moment dat ik besef: het was voor hem minstens even gênant als voor mij.