Column: gedumpt in Milaan
Bedenk een ongelofelijk gênante situatie en chef-mode Els Keymeulen heeft het meegemaakt. Ditmaal werd Els meermaals gedumpt, niet door een ex maar door een taxi-chauffeur in Milaan.
Ik ben in mijn leven al eens eerder gedumpt: ik was jong, arrogant en ik verdiende het. Maar toen ik in Milaan twéé keer keihard geloosd werd op evenveel dagen tijd, was het teenage drama all over again: ik begon nét niet te wenen in het midden van de Piazza del Duomo. Maar ik begin even bij het begin.
Eind november vloog ik met collega D. naar Milaan om er de Italiaanse merken waar we in Feeling vaak mee werken, te bezoeken. Altijd leuk om van Mevrouw Woolrich te horen dat we een leuk blad hebben, en het is tevens een prima excuus om een beetje aan pre-kerstshopping te doen bij Gucci & co. Maar de omstandigheden zaten ons niet mee: het was rotweer in Milaan én het openbaar vervoer staakte. Lees: de taxi’s waren in higher demand dan de gemiddelde Gucci Dionysus-tas. Veel wandelen dus, met paraplu en onflatteuze regenjas, en af en toe te midden van een enkeldiepe plas tóch proberen een taxi te gijzelen.
Tegen de avond aan was ik het kotsbeu: ik wilde gaan eten (spaghetti!) en ik wilde niet nog een keer als Ma Flodder door de miezer, dus ik besloot te wachten op een taxi. Zeven uur: de ene na de andere taxi knalde me voorbij, met op de achterbank triomferende passagiers die net niet hun middelvinger naar me opstaken.
Halfacht: wanhopig wapperde ik met ALLES wat ik had naar ELKE auto die me voorbijreed, in de hoop dat iemand medelijden met me had en me meenam, desnoods in de kofferbak. Om acht uur was ik klaar om mezelf van het leven te beroven toen een pientere ziel die ook op een taxi aan het wachten was, me meenam naar het dichtstbijzijnde hotel: ‘Daar rijden altijd taxi’s af en aan’. Okeetjes. Kwart over acht zat ik uitgeput, uitgeregend en uitgehongerd op de achterbank van, jawel, een taxi: het ging niet goed.
‘Al na vijf minuten ging mijn chauffeur vol op de rem staan: ‘Iz finish. Get out here’’
Al na vijf minuten ging mijn chauffeur op de rem staan: ‘Iz finish. Get out here’. Ik: ‘Huh? Are we there yet?’. Hij: ‘No. Iz finish. Me home. You get out’. Het duurde even eer het me daagde: hij gooide me eruit. Omdat hij klaar was met werken, in het midden van mijn rit. ‘But where áre we?’, tjilpte ik. ‘Via Invernizzi. Now get out’. ‘Dat ik niet moest betalen’, riep hij nog voor hij wegscheurde richting huis.
Daar stond ik dan: gedumpt, nat, al een uur te laat voor mijn eetafspraak, ergens in een buurt die ik niet kende. Lip bijten en níét wenen, zei ik luidop tegen mezelf, maar het lukte maar half. Ik arriveerde uiteindelijk met een andere taxi anderhalf uur te laat in het restaurant; pas na een glas spumante kon ik weer een beetje praten.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
De dag erop vond ik dat ik wel een pateeke had verdiend, dus ging ik met mijn collega’s naar de Prada-patisserie, boven de Prada-winkel in de Galleria Vittorio Emanuele. Ik zweer het jullie: de beste taartjes die je OOIT zult eten, eet je daar. Zó vreselijk lekker, dat ik dacht (ik heb een warm hart): ik neem er een paar mee voor thuis, voor man en kinderen. ‘Four of those, please’, sprak ik aan het Prada-toogje. ‘And please wrap them up carefully, because I’m taking them into the plane’. ‘Plane?! But Ma-dam no, iz bad for cakes’. Oké, zei ik, maar het is maar een uurtje vliegen hoor, en ik ga straks al naar huis. ‘No Madam’, toeterde de Prada-bakker, ‘I cannot give cakes to you. Zey will die in plane. Sorry. Buy candy’. BAM.
Ik at op het vliegtuig naar huis een hele zak zure beertjes leeg, en ik besloot: gedumpt worden in Milaan, dat klinkt toch eigenlijk wel chic, nee?