Column: de irritante immo-man
Onze chef-mode Els Keymeulen was aanwezig op het prestigieuze AMFAR-gala in Milaan waar een luxe-fundraising plaatsvond tegen aidsbestrijding. Tot haar grote spijt belandde ze aan tafel naast een steenrijke immo-man, die haar een onvergetelijke avond heeft bezorgd...
The immo-man from hell
Ken je Sergio Rossi? Ik heb zijn telefoonnummer! Ik kan hem nu bellen – wacht, ik zal hem een berichtje sturen!” Waarna hij Mr. Rossi opzocht in zijn iPhone en hem een sms stuurde die begon met ‘Ciao Sergio!’, terwijl hij zijn telefoon haast in mijn neus boorde. “SEE?? I
know him! Ferragamo too! En wil je de eigenaar van Moncler ontmoeten? Ik ken hem. Persoonlijk! Wil je een ski-jas?” Aan het woord een steenrijke immo-makelaar uit Milaan met een zenuwtic (hij wreef vijf keer per seconde met z’n handrug over zijn mond) en een obsessie voor Bekende Mensen.
Ik was toevallig naast hem aan tafel beland op het prestigieuze AMFAR-gala in Milaan; een soort luxe-fundraising ten voordele van aidsbestrijding en drukbezocht door de rich and famous. Nu raakt een eenvoudig mens als ik daar normaal gezien nooit binnen (€ 1.700 voor een plekje aan tafel, al zou ik wel korting eisen als ik naast Mr. Makelaar moest zitten), maar een samenloop van gelukkige omstandigheden maakte dat ik er was. Tijdens Milan Fashion Week. In een geleende outfit, met inderhaast in de krul gedraaid haar en een 100% opgeladen telefoon (ik zou veel celebs zien en dus veel foto’s maken).
Elke keer mepte hij op mijn schouder – of ik nu wijn aan het drinken of gnocchi aan het eten was
Alleen was ik dus een beetje onfortuinlijk geplaatst: op rechts was er niets aan de hand; daar zat R., de man die me bij AMFAR had binnengekregen en dus voor eeuwig en een dag op mijn dankbaarheid mag rekenen, maar op links zat híj. De Immoman From Hell. Hij had een vrouw bij zich – twintig jaar jonger, mooi, slechtgezind – en drie telefoons (“One for every continent I work in”) en zijn allereerste zin tegen mij was: “Are you celebrity?”. Toen bleek dat ik dat niet was, schakelde hij over op plan B: hij zou me de rest van de avond de oren van de kop zagen met pocherige verhalen over zijn famous friends uit de modebusiness, niet gehinderd door enige kennis van a) de mode en b) de Engelse taal.
Eenzaamheid kun je niet afkopen
Bovendien had hij nóg een tic: elke keer als hij mijn aandacht wilde, mepte hij op mijn schouder – of ik nu wijn aan het drinken, gnocchi aan het eten, of met R. aan het praten was. “HEY!” riep hij dan in mijn oor. “You know, I know Karolína Kurková VERY well. And Mr. Armani. I sold him a house! Millions! Euro’s, not dollars!” Ik zocht de blik van zijn vrouw (glazig is het juiste woord) in de hoop dat zij hem van mij zou verlossen, maar ze had lang geleden de strijd opgegeven; ze glimlachte strak en at onverstoord verder van haar overpriced dinner.
“Weet je,” ademde de makelaar in mijn gezicht, “dit soort avonden zijn voor mij zeer vermoeiend. Ik kén hier iedereen, en iedereen wil een praatje met me maken, en eigenlijk doe ik dit gewoon om mijn vrouw een plezier te doen.” Ik denk dat ik toen meewarig naar ’m keek, want hij nam een grote gulp witte wijn (“Ik ken de eigenaar van dat wijndomein!”), en staarde droevig voor zich uit.
Tijdens het drie uur durende diner was niemand een praatje met ’m komen maken. Hij had gezwaaid naar Karolína Kurková, maar die was met een boog om hem heen gelopen. Toen hij zijn vrouw een zoen wilde geven, stond ze op en ging naar het toilet. Ferragamo was geen goeiedag komen zeggen, en Andrea Bocelli had niet naar hem gelachen vanaf het podium. En Sergio Rossi, de man die hij een sms had gestuurd, heb ik niet weten antwoorden. “Misschien kunnen we nog iets gaan drinken, hierna?”, vroeg hij, toen het dessert was afgeruimd en het dansfeest begon. Hij wachtte mijn antwoord niet af, maar trok verslagen z’n schouders op en stopte zijn drie telefoons in zijn jaszak. Eenzaamheid, zo leerde ik die avond, kun je niet afkopen met geld.