Column: buitengepoetst in de ‘dagwinkel’, op zoek naar rubberlaarzen van Gucci
Chef-mode Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar wedervaren in modeland. Al durft er af en toe ook een meer dagdagelijks verhaal tussen kruipen. Voorbije maand werd ze buitengeveegd in de ‘dagwinkel’.
Zevenmijlslaarzen
Ik ben vorige week letterlijk buitengepoetst uit een dagwinkel in Borgerhout. Maar alles kwam weer goed. Gaan we.
Ik had weer eens iets gekocht op 2dehands.be. Een paar rubberlaarzen van Gucci. Leken me beeldig voor op de manege (mijn dochter rijdt paard) en gewoon: rubberlaarzen van Gucci! Bestaat dat zelfs?! Ik dus met de fiets naar Borgerhout, op een natte vrijdagnamiddag, laarsjes halen. Nu moet ik bekennen: ik verdwaal zelfs in de supermarkt, laat staan in Borgerhout, met z’n kleine straatjes en identieke pleintjes en ingewikkelde eenrichtingsstraten. Ik fiets bijgevolg altijd op gps en volg gewoon de vrouwenstem die ‘Alstublieft, keer om’ zegt. Alleen: halverwege mijn tocht door Borgerhout ging mijn batterij plat en viel mijn telefoon uit. Totaal verloren stond ik daar, ter hoogte van een ‘dagwinkel’ (een concept dat mij volledig ontgaat, maar wie ben ik?), met een natte hond (Bennie) en zonder enig benul van waar ik was. Ik dus die dagwinkel binnen, alwaar een oudere meneer achter de toog stond. “Excuseer meneer, ik zoek de Win-”. De meneer gooide theatraal beide armen in de lucht: “Hond niet toegelaten!” “Oh sorry,” zei ik, “maar weet u misschien gewoon waar de Wint-”. Hij nam een borstel en begon mijn richting uit te vegen. “Sorry,” zei ik, “ik ga zo, maar als u snel aanwijst waar de Winter-”. De man was nu bijna aan mijn voeten en bleef in stilte vegende bewegingen maken met zijn schuurborstel. “Oké, bedankt”, zei ik, en ik haastte me terug naar buiten, de regen in, dik beteuterd. Ik zwierde Bennie in de fiets en reed op goed geluk een paar straten in en uit, tot ik een mevrouw spotte die er wel vriendelijk uitzag. Of zij de Winterstraat wist zijn? Wist ze niet. Of ik het snel even op haar gsm mocht opzoeken misschien? Negatief.
Ik had bijna de hoop op mijn tweedehands Gucci-laarsjes opgegeven, toen ik – oh lang leve millennials – een jongen spotte met oortjes in, telefoon in de hand. Ik ging op de remmen, riep redelijk luid ‘hallo’ (oortjes, weet je wel) en vroeg hem of ik please iets mocht googelen op zijn smartphone? Het mocht! Ik tikte ‘Winterstraat Borgerhout’ in en die hele straat bleek op amper twee minuten fietsen van me af te liggen. Gewoon links, rechts, rechts en klaar. Ik dankte de millennial, trapte door en belde aan, intussen helemaal doorweekt. Bennie had ik per voorzorg in de bakfiets gelaten, want ik wilde niet nog een keer de deur uit geborsteld worden. “Goeiendag! Komt u binnen, u bent helemaal nat, er is thee. Kunt u ineens de laarzen passen; als ze niet goed zitten, hoeft u ze niet te kopen natuurlijk.” Aarzelend zei ik dat dat heel lief was, maar dat ik mijn hondje niet wou achterlaten in de fiets, dus dat ik gewoon aan de deur zou blijven, dank u vriendelijk. “Oh een hondje! Mijn kinderen gaan blij zijn! Neem die gewoon binnen! Krijgt hij een koekje! Gezellig toch?” De laarsjes zitten als gegoten. De natte hond en ik kregen hetzelfde koekje. En ik bedacht me: ik hou van 2dehands.be, én van Borgerhout. Alleen niet van dagwinkels, vrees ik.