Column: Hoe hoofdredacteur Els de huwelijksverjaardag van een Londens koppel kaapte
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. In Londen werd Els onverwacht gevierd – met truffels.
Verrassing!
Gevierd worden wanneer er niks te vieren valt: wie dacht dat er ergere dingen bestaan dan dat is duidelijk nog nooit op restaurant geweest in Londen. Buckle up!
Ik was eerder deze maand met mijn man in de mooiste kerststad ter wereld: Londen. Beetje werken, beetje poseren voor rode telefooncellen, beetje winkelen en ‘s avonds gezellig uiteten. De klassieke restaurants in Londen zijn mijn lievelings: het is er knus, ze serveren er pub food met champagne en het is er altijd lekker druk, waardoor het niet opvalt dat ik slecht ben met mes en vork.
We kregen een tafeltje naast twee chique oudere dames die espresso-martini’s aan het drinken waren. Ik bestelde steak tartare – spreek uit: tah tah – en genoot met volle teugen van het eten, van de Britse dames die steeds harder gingen lachen en van de bediening in groene kerstpakjes. Het leek een van die zeldzame, perfecte avonden te worden waarop er niks misging en ik het tafelkleed níét in brand stak door een kaars om te stoten.
Ik was het liefst onder de tafel door naar de uitgang gekropen
En toen klonk de muziek stiller en werd het licht gedimd. Uit de keuken kwam een kerstig vrouwtje met in haar handen een feestelijk versierd bord met kaarsjes. “Aha,” zei ik tegen mijn man, “er is iemand jarig.” Het groene kerstvrouwtje keek even om zich heen en kwam dan recht op ons afgestapt. Voor ik goed en wel kon registreren wat er gebeurde, had ze het bord bij ons op tafel gezet.
Op dat bord zes truffels van bitterbalgrootte, met daarrond in krullende chocoladeletters ‘Happy Anniversary’ geschreven. Ik keek niet-begrijpend naar mijn man, maar hij keek met precies diezelfde wanhopige blik naar mij: dit was een vergissing.
Ondertussen schoten de twee dames naast ons in feestmodus: het ging van “Cheers!” en “How nice!” tot daar drinken we elk nog drie espresso-martini’s op. Ik was het liefst onder de tafel door naar de uitgang gekropen, maar in plaats daarvan lachte ik alsof we écht iets te vieren hadden. Het bord teruggeven leek namelijk nog gênanter dan het gewoon aan te nemen, en dus duwden we even later onder toeziend oog van een half restaurant elk een gigantische truffel in onze mond.
Het was toen, met het cacaopoeder nog op de lippen, dat we ons realiseerden: íémand hier viert vandaag echt z’n huwelijksverjaardag en wilde een mooi romantisch moment beleven met zes truffels en een kaarsje. Het hele plan was vast perfect uitgekiend. Met één kleine niet vooraf in te calculeren omstandigheid: ik was er ook.
