Column: Els Keymeulen ontmoette een vrouw die alle regels verbrak
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Deze keer ontmoette ze een vrouw die alle regels verbrak.
Ze was minstens vijftig, maar kan ook zeventig geweest zijn: haar gezicht was dermate chirurgisch onder handen genomen dat leeftijd een vaag begrip was geworden. Ze droeg meer juwelen dan ik bezit, vulde het hele terras met een loodzwaar parfum en droeg een lange genadeloze stretchjurk. Ze ging zitten aan het tafeltje naast me, legde haar klein handtasje (Dior) op tafel, en stak haar arm in de lucht: ze sommeerde een ober.
Even terugspoelen: zij, ik en een dertigtal andere gasten zaten op het restaurantterras van een luxehotel. Niet zomaar een luxehotel: een hotel waar je komt om aan jezelf te werken, fysiek én mentaal. Ik zat er om af te raken van mijn suikerverslaving en gezond te verouderen. Daar hoort een bepaald eetpatroon bij – en dus serveert het restaurant z’n gasten enkel dát wat door een hele resem dokters werd goedgekeurd. In mijn geval: een vegetarisch, suikervrij dieet met veel groenten en zaden. Er gold een algemeen verbod op zuivel, koffie, alcohol, snoep en frisdrank. Om mezelf af te leiden van het gebrek aan lasagne en zure beertjes, had ik een spelletje bedacht: ik zou van elke gast raden waarvoor hij/zij hier was, en dat dan later proberen te verifiëren. Tussenstand: drie keer fout, één keer juist. Van deze mevrouw wist ik het niet goed – misschien toch afvallen?
Ik begon te twijfelen: wérkte ze hier misschien? De eigenares? Een vip?
De ober kwam vragen wat ze wilde, en tot mijn verbazing bestelde ze een dubbele espresso. Ik verwachtte een harde nee, maar ze kréég haar espresso. Halverwege het voorgerecht bestelde ze een glas witte wijn, en ik begon te twijfelen: wérkte ze hier misschien? De eigenares? Een vip? De vrouw at en dronk snel en hoewel ze na mij was gearriveerd, ging ze voor mij van tafel. Shit, ik had zóveel vragen. Toen ik wat later naar mijn kamer wandelde, vond ik haar leunend op het balkon, uitkijkend over zee. Ze rookte een sigaret. Ik sprak haar aan; of ze hier werkte? Een programma volgde? Ze vertelde, sigaret in de mond, dat ze hier was om te vechten tegen haar verslavingen – alcohol, sigaret-ten ‘and other things’ (ik gok plastische chirurgie). ‘Oh’, zei ik, ‘maar hoezo mag jij van alles? Ik krijg zelfs geen granenkoffie besteld!’ Ze lachte, hard en lang. ‘Honey, you need to grow some balls. I’m 74, if I want the coffee, I get the coffee. Come, I have wine in my room.’ Als ík 74 ben, wil ik ook zo zijn.
Wie wil weten hoe het mij en mijn programma verging: afspraak volgende maand!
