Column: waarom hoofdredacteur Els Keymeulen nooit meer in andermans vaatwasser zal kijken
Hoofdredacteur Els Keymeulen schrijft elke maand in Feeling over haar avonturen in modeland. Op bezoek bij haar buurvrouw zag Els iets dat ze nooit meer kan ‘on-zien’ met toilet-cheesecake tot gevolg.
Een gouden raad die ik jullie zomaar gratis meegeef: kijk nooit in de vaatwasser van mensen bij wie je op bezoek bent. De mentale schade kan namelijk onherstelbaar zijn. Gaan we!
De meeste van mijn vrienden ken ik al heel lang. Ik weet hoe ze wonen, wat hun lievelingsdrankje is, welke kleren ze pas hebben en of hun huisdier al dan niet goed is opgevoed. Ik weet welke fles wijn ik het best meeneem als geschenkje en doorgaans kan ik ook al voorspellen waarover onze gesprekken zullen gaan. Dat klinkt waarschijnlijk saai, maar mij geeft het een enorme rust. Op visite gaan bij ‘nieuwe’ mensen vind ik stresserend, omdat er te veel onduidelijkheden zijn en ik de neiging heb te overdenken. Gaan we weten waarover te praten, een hele avond? Gaan mijn kinderen een kaars omstoten met woningbrand tot gevolg? Kleed ik mij op of is het sympathieker op jeans en sneakers aan te bellen? Houden ze van bloemen of toch meer van champagne? Om die reden wimpel ik vaak invitaties af. Druk druk, zeg ik dan, terwijl ik eigenlijk gewoon bang ben dat het tong in madeirasaus gaat zijn.
Lichtjes zenuwachtig was ik dus toen ik geïnviteerd werd door een buurvrouw op het aperitief, omdat ik haar bloemen had water gegeven tijdens haar vakantie. Ik accepteerde, want nee zeggen leek me onbeleefd en ook wel omdat ik dacht dat er heel weinig mis kon gaan met enkel een glas wijn en een kaasstengel.
Helaas: de buurvrouw wilde me absoluut laten proeven van haar zelfgemaakte cheesecake
De start was prima: ik kreeg een royaal glas rode wijn uitgeschonken en we praatten over de andere buren, over het weer, over de ongelofelijke klucht die de Belgische politiek is geworden en over koken met kruiden uit de tuin. Mijn stresslevel was laag, maar ik wilde het lot niet tarten, dus besloot ik een dik uur en een tweede glas wijn later af te ronden – het werd donker en ik had nog werk. Helaas: de buurvrouw wilde me absoluut laten proeven van haar zelfgemaakte cheesecake, blijkbaar geroemd in de buurt en tot heinde en verre gekopiëerd met matig succes. Ze trok de vaatwasser open op zoek naar een proper dessertbord en het was toen dat de bliksem insloeg, mijn ogen uit hun kassen schoten en mijn maag een achterwaartse flikflak maakte: onderin, naast het bestekbakje, in een overvolle vaatwasser, stond fier rechtop een vaalwitte toiletborstel.
De psyche werkt op mysterieuze wijze: de cheesecake die ik mijn keelgat in duwde, smaakte naar toilet, mijn restant rode wijn had plots een bruinige gloed, en thuis voelde ik de onweerstaanbare drang mijn keel te gorgelen met gezouten mondwater.
De komende zes maanden ben ik ontzettend druk – ik zal helaas niet op bezoek kunnen komen.
