Paul Smith doet wat Paul Smith het beste kan op London Fashion Week, maar bracht ons ditmaal niet in vervoering met zijn zomercollectie.
Paul Smith hoort bij de Londense catwalk net zoals Alexa Chung op de Britse frontrow hoort te zitten. Smith is een monument in degelijke Britse menswear en zet ook al jaren behoorlijk begeerlijke vrouwencollecties neer, geruggesteund door het feit dat bijna niemand een pantalon of een mantel snijdt zoals Sir Smith. Het hoeft dan ook niet verwonderlijk te zijn dat Paul Smith steevast schittert tijdens de presentatie van de wintercollecties, waarin hij kan werken met stugge materialen als wol, tweed en velours die zijn strenge tekenpen en schaar netjes volgen.
Bij het krieken van de lentegarderobe lijkt Smith jammer genoeg een beetje verloren te lopen in het verplichte arsenaal aan luchtige stoffen en vloeiende lijnen. Ook nu vertaalde de ontwerper zijn kennis van de mannengarderobe naar die van de vrouwen en we kregen golvende pantalons, XL blazers en bloezende blouses te zien die misschien wel een coherente collectie vormden, maar die ons hart niet sneller deden slaan.
Paul Smith is overduidelijk nog steeds een vakman, maar een vrouw heeft genoeg aan slechts één oversized pantalon ( dan nog liefst in het marineblauw of oudroze, netjes gecombineerd met koraalrood zoals hij het ons opdroeg) en de pittige hotpants die de ontwerper als afwisseling tussen zijn bijna nomadische silhouetten stak konden het geheel niet voldoende kruiden.
Een jumpsuit met kleurvlakken moest de eyecatcher van de collectie worden – Smith bracht hem in een lange en korte uitvoering- maar wij onthouden vooral de hemelsblauwe oversized hemdjurk met goudbloemprint en kijken weer reikhalzend uit naar de winter.
