Getuigenis: Francine ging na haar pensioen aan de slag als nanny

Feeling Redactie

21 jan 2020

We leven steeds harder, sneller en drukker. Soms is het moeilijk om alle ballen tegelijk in de lucht te houden. Maar wat als je nu eens hulp kreeg van mensen die jouw leven makkelijker maakten? Francine (69) zorgt er als nanny voor dat drukke ouders toch nog qualitytime met hun kinderen kunnen doorbrengen.

Francine: “Toen ik met pensioen ging, had ik me voorgenomen om veel te doen. Ik trok regelmatig naar de fitness, ging op stap met verenigingen en schreef me in voor lessen Italiaans. Maar ik merkte al snel dat ik het miste om voor iemand het verschil te maken. Niet dat ik me verveelde, je tijd opvullen kun je altijd, maar ik voelde dat ik weer deadlines nodig had in mijn leven.

Bij de organisatie Martha mocht ik meteen als nanny beginnen. Gemiddeld gezien werk ik ongeveer vier halve dagen per week bij verschillende gezinnen. Ik heb vijf kleinkinderen, en heb ook zelf alleen mijn twee kinderen opgevoed: ondertussen weet ik wel hoe een kind in elkaar zit. Bovendien snap ik uit eigen ervaring hoe moeilijk het kan zijn om een huishouden én een carrière te runnen. Ik vind het dan ook belangrijk dat die kinderen goed opgevangen worden terwijl hun ouders nog aan het werk zijn.

Huiswerk maken en boodschappen

Vaak begint de dag met boodschappen voor het avondeten, waarna ik de kinderen ga ophalen in de crèche of aan de schoolpoort. Thuis laat ik ze eerst even acclimatiseren en geef ik hen een vieruurtje, om dan te helpen bij hun huiswerk of pakweg een les Frans te overhoren. Daarnaast hebben de grotere kinderen meestal nog van alles te doen, van sporten tot naar de tekenles: er komt als nanny een hele organisatie bij kijken. Ondertussen maak ik het eten klaar of doe ik de jongste nog in bad. Liggen ze in bed en heb ik nog wat tijd over? Dan strijk ik ook nog eens een beetje.

‘Nanny zijn voelt voor mij niet aan als werk. Ik hou ervan om voor mensen iets te kunnen betekenen’

De meeste ouders zijn zelfstandigen en werken tot zeven à acht uur ’s avonds. Er zijn er die daardoor worstelen met de balans tussen hun werk en hun gezin. Door hen te helpen met al die praktische beslommeringen zorg ik ervoor dat zij bij thuiskomst qualitytime kunnen doorbrengen met hun kinderen. Het is zeker niet mijn bedoeling om de rol van mama over te nemen. Het liefst van al heb ik zelfs dat de kinderen uitkijken naar de thuiskomst van hun ouders. Dat zorgt soms ook voor moeilijke momenten. Wanneer ze zichzelf pijn hebben gedaan, is er maar één remedie die echt werkt: mama. Je kunt hen dan troosten en helpen, die plaats kan en mag je niet innemen.

Routines en loslaten

Uiteraard geef ik de ouders soms ook advies. Zo vond ik bij een van mijn eerste gezinnen dat hun tieners wat te groot werden om opgehaald te worden. Ik vroeg de ouders of het geen tijd was om hen de route van school naar huis te leren fietsen. Ik voelde me ook een beetje schuldig: een nanny kost namelijk ook wel wat geld. Nadien heb ik een prachtige kaart gekregen waarin de moeder me bedankte. Ik had haar geleerd om haar kinderen los te durven laten, schreef ze. Een andere ouder vertrouwde me dan weer toe dat ze alleen bij mij haar kinderen met een gerust hart achterliet. Zulke complimenten zorgen voor de voldoening die je uit je job haalt.

Nanny zijn voelt voor mij niet aan als werk. Ik hou ervan om voor mensen iets te kunnen betekenen. In zekere zin zie ik die kinderen ook als mijn kleinkinderen. Een van de jongens waarop ik paste, vertelde me dat hij me als een extra oma zag. Daarvoor doe je het natuurlijk.”