Edito: Hoofdredactrice An Brouckmans over ’the joy of missing out’

Feeling Redactie

25 mei 2020

In het begin van de quarantaine circuleerde er een mopje op de sociale media: een grondplan van een huis, met het bijschrift ‘Eens kijken waar we dit weekend naartoe gaan’. Ik moest er toen hartelijk om lachen, maar het is exact wat ik de afgelopen weken heb gedaan. Ik heb elk hoekje van mijn appartement (130 vierkante meter) herontdekt. Zo heb ik ervaren dat het fijn mijmeren is in het oude rotan zitkuipje in m’n slaapkamer in de eerste ochtendzon. Ik heb de broeihaarden van rommel die her en der vrij spel kregen, weggewerkt en zo meer ruimte gecreëerd. Ik heb mijn terras heringericht en ben uren zoet geweest met het kiezen van de kleur van de bloemen. Ik heb ontdekt dat je nog meer geniet van een fris gepoetst huis als je het zelf doet, en dat je yogalessen (bijna) even goed van thuis kunt volgen. Ik slaap beter en drink in mijn eentje al bijna twee maanden geen druppel alcohol meer. Kortom, ik heb me eigenlijk geamuseerd in mijn kot!

Ik heb mijn lesje alvast geleerd: fomo krijgt me nooit meer te pakken, doe mij maar the Joy Of Missing Out

Nu er weer uitzicht is op een normaler leven (als ik dit schrijf, gaat de eerste fase van de exit-strategie in) is de grote vraag: hoe zal ‘het nieuwe normaal’ eruitzien? Leren we iets uit deze lockdownperiode? Ik hoop van harte dat deze wereldwijde crisis in verschillende opzichten de samenleving beter zal maken. Dan zijn de vele doden, al dat verdriet en de financiële katers tenminste niet voor niets geweest. Never waste a good crisis, en deze biedt wel heel veel opportuniteiten. Ik noem er een paar. Het vele thuiswerken met minder files en meer qualitytime tot gevolg, de opwaardering van de lokale economie, de zoektocht naar alternatieve vormen van toerisme, het cruciale belang van groen in de stad, van kleine leefgemeenschappen voor senioren, van goedbetaalde eerstelijns gezondheidswerkers… Ik kan zo nog een tijdje doorgaan. Hoe langer we onder het juk van het virus blijven zitten, hoe meer kans op wezenlijke verandering. En ook al zijn we er snel van verlost – wat we natuurlijk allemaal hopen – dan nog staan we als consument, werknemer en burger sterker dan we denken om verbeteringen door te drukken. Ik heb mijn lesje alvast geleerd: fomo krijgt me nooit meer te pakken (jomo it is: the joy of missing out!) en geen enkele broeihaard van rommel krijgt nog een schijn van kans.