Kunst die doet opkijken: “Bezoekers die het werk zien, happen altijd even naar adem”
Geen betere manier om persoonlijkheid in je interieur te leggen dan met een expressief kunstwerk. Toon me je kunst en ik zeg wie je bent. Maar wat zegt een (op het eerste zicht) betonnen sculptuur dan over de eigenaars? Marieke Jaenen en Tom Verhofstadt over hun ‘Composition XX 2019’ van Leyla Aydosl.
Jaenen: “Ik las haar naam enkele jaren terug in een kunstmagazine. Een galerist zei in een interview dat als ze toen iets zou kopen, het een werk van de Belgische Leyla Aydoslu zou zijn. Dat vond ik interessant. Ik kende Leyla niet, begon wat opzoekwerk te doen en belandde bij foto’s van haar oeuvre. Ik heb die beelden toen meteen naar Tom doorgestuurd.”
Verhofstadt: “We waren al langer op zoek naar een groot werk voor onze collectie. De 3,5 meter hoge Composition XX 2019 was liefde op het eerste gezicht.”
Jaenen: “We hadden de hoogte van ons plafond al nagemeten en wisten dat het moest lukken om het werk thuis te plaatsen. Maar om te weten hoe monumentaal het was, wilden we het toch in het echt zien. We spraken daarop af met Leyla in haar Gentse atelier, waar ze het werk voor ons had klaargezet.”
Verhofstadt: “Ons vermoeden werd bevestigd: haar werk was sterk en verleidelijk tegelijk. Log én licht. Statisch, maar toch vol beweging. Het straalde ontzettend veel energie uit.”
Jaenen: “Niet enkel het formaat, maar ook het materiaal sprak ons aan. Je zou denken dat het van beton gemaakt is, maar het is van papier-maché. Je kunt het gewoon opheffen. Het zwaarste deel is de voet waar het werk op staat.”
‘Bezoekers die hier binnenkomen, happen altijd even naar adem’
Verhofstadt: “Veel mensen zien er een stuk Berlijnse Muur in of een soort van architecturale structuur die uit de context is gerukt.”
Jaenen: “Zelf zie ik er niets beeldends in. Het is veeleer poëzie.”
Verhofstadt: “Ja, er lijkt een ziel in te zitten.”
Naar adem happen
Verhofstadt: “Sinds begin 2021 staat het werk in onze woonkamer. Het is het grootste driedimensionale kunstwerk van onze collectie en maakt ondertussen echt deel uit van ons zijn.”
Jaenen: “We missen het zelfs als we op reis zijn.”
Verhofstadt: “Leyla is het eigenhandig in deze hoek komen installeren. Ze was opgetogen haar werk eens in een huiselijke, niet-museale context te zien. We hechten er veel belang aan om met de kunstenaars van de werken die we kopen te praten en een band met hen op te bouwen.”
Jaenen: “Wat mensen ervan vinden, daar geven we dan weer niet zo veel om. Bezoekers die hier binnenkomen, happen wel altijd even naar adem.”
Verhofstadt: “Maar de reacties zijn overwegend positief. Ook onze twee dochters van 10 en 13 jaar houden ervan. We nemen hen al van kleins af aan mee naar kunstbeurzen en galerijen en als we iets kopen, vragen we altijd hun mening.”
Jaenen: “Ze weten ook dat ons huis, met naast deze sculptuur ook nog grote werken van Colin Waeghe en Benjamin Volckaerts, niet zo kindvriendelijk is. Feestjes geven we buitenshuis.” (lacht)
Groot is het nieuwe klein
Verhofstadt: “Wij zijn beide kunsthistorici die werken in de erfgoedsector, maar al onze vrije tijd gaat naar kunst. Het is voor ons als zuurstof; datgene waarvoor je gaat werken. Kunst kopen doen Marieke en ik trouwens altijd samen, in dialoog. We zijn heel erg op elkaar afgestemd.”
Jaenen: “Als we een werk aanschaffen, doen we dat ook nooit in functie van decoratie of kleur. Het moet zelfs niet mooi zijn, wél interessant. De rode draad in onze collectie is dan ook een zekere gelaagdheid, het werk mag letterlijk niet te vlak zijn.”
Verhofstadt: “En we geven graag een zetje aan beginnende kunstenaars.”
Jaenen: “Net als iedereen zijn wij ook ooit begonnen met kleinere werkjes, maar je evolueert mettertijd als verzamelaars. In die mate dat het werk van Leyla voor ons niet eens meer groot lijkt.”
Verhofstadt: “Het is nu onze standaard!” (lacht)
Jaenen: “We hebben plaats voor nog een groot werk. In mijn huis volledig omgeven worden door kunst: dat is geluk voor mij. Ik ben niet zo’n fan van werken achter glas. Hier zitten we er echt middenin.”
Meer lezen
Beeld: Eva Vlonk.