Binnenkijken: open huis met groots uitzicht op het natuurpark Pays des Collines

In hun haast onzichtbare huis, leven Mieke en Dirk hun leven in lijn met de natuur: geborgen in de helling van Pays des Collines en met groots uitzicht op de rustgevende vallei.

Toen ik voor het eerst de foto’s van het huis van Mieke (55) en Dirk (63) onder ogen kreeg, was ik meteen ‘verkocht’. Dit zou ook mijn droomhuis kunnen zijn. Magistraal uit zicht op de vallei en heuvels van het natuurpark Pays des Collines – een uitloper van de Vlaamse Ardennen, net over de taalgrens -, een schijnbaar eenvoudige bakstenen constructie met overdekt terras, hellende tuin en zwembad, één met de natuur... Hier is niet gebouwd voor het uiterlijk vertoon, maar om zo aangenaam mogelijk te leven met volle respect voor de omgeving. Het is dan ook even speuren naar de ingang van het huis langs de doodlopende privézandweg hoog op de heuvel. Gelukkig hoor ik hond Kamiel blaffen en ontwaar ik ook een stukje van het begroeide platte dak. Hier moet het zijn! Het is een prettig weerzien met Mieke; in een vorig leven hebben we nog samengewerkt. We lopen samen de trap af langs het verzonken huis. Het uitzicht beneemt mij de adem.

Nieuw nest

Mieke: “We hebben altijd op een dakappartement in Gent gewoond, maar toen onze drie dochters het nest verlieten, wilden Dirk en ik een nieuwe stek voor ons tweeën. Zeg maar een nieuw leven. Sinds we hier wonen, nu twee jaar geleden, heeft Dirk zijn drukke job moeiteloos kunnen afbouwen. Zijn ‘berg’ hier is nu zijn project. Hij heeft een moestuin aangelegd, een boomgaard, en nu is hij een tiny house met slaapplaatsen en badkamer aan het bouwen; de ideale logeerruimte voor kids en vrienden.”

Moderne grotwoning

Mieke zelf werkt nog fulltime in een groot mediabedrijf, en pendelt in normale tijden naar Antwerpen en Brussel. Niet evident. Hoe zijn ze in hemelsnaam hier beland? “Deze plek was al altijd ons toevluchtsoord. We hadden hier een vakantiehuisje wat verderop. Toen er een bouwgrond te koop kwam, hebben we niet lang moeten nadenken, ook al was de uitkomst zeer onzeker. De helling is steil en er waren geen nutsvoorzieningen. Typisch Dirk; hij heeft toen in volle vakantieperiode architectenbureaus gecontacteerd en wie er meteen werk van kon maken, heeft hij die zelfde dag nog uitgenodigd. Zo zijn we bij Hans en Bram van Studio Okami beland. Het klikte meteen. De opdracht was: ontwerp een loftachtige ruimte die maximaal geïntegreerd is in de natuur, alles plat en multifunctioneel.

Zelf droomde ik ook van een galerij rondom het huis. Dit concept van een moderne grotwoning had met een onze voorkeur, maar was niet conform de strenge Waalse bouwvoorschriften: een plat dak mocht niet. Uiteindelijk, na 9 maanden zijn ze toch gezwicht omdat het huis zo mooi opgaat in de natuur en kon de bouw starten. Eigenlijk is het huis een grote betonnen blok die in de helling is geschoven. Het achterste deel met bad- en slaapkamers zit verstopt onder de grond rondom een patio en is lekker koel, de grote open leefruimte met keuken, zit- en werkplekken heeft overal ramen. De glazen deur naar het terras staat bijna altijd open. Dit huis nodigt uit om buiten te leven.”

Estheet in huis

Ik wil alles zien en kijk mijn ogen uit. Wat meteen opvalt, is de prachtige parket vloer met lange, brede planken van lariks. Het plafond heeft ook een houtstructuur, maar is eigenlijk beton waar houten planken in ‘gestempeld’ zijn, zogenoemd ‘plankjesbeton’. Er staan weinig meubels, maar des te meer ingebouwde wandkasten van warm notelaar. Mieke moet af en toe Dirk opbellen, die in de tuin aan het klussen is, om een naam te achterhalen. “Dirk is de estheet in huis. Ik ben pragmatischer aangelegd. Met een grote hond en kinderen die regelmatig over de vloer komen, zou een Ikea-bank ook al goed zijn voor mij (lacht), maar het is er een van Antonio Citterio geworden en onze laatste aanwinst is de Tufty Time-sofa van B&B Italia. De boekenrekken heeft onze dochter Elisabeth, die interieurarchitect is, ontworpen. Dat onthoud ik dus wel.” (lacht)

Aards paradijs

Wat moet het heerlijk zijn om hier opgesloten te zitten en een verplichte staycation is ook allerminst een straf. “De kinderen vragen weleens: “Wanneer komt papa nog eens van zijn berg?” (lacht). Ik moet regelmatig de stad opzoeken, gelukkig woont een dochter in Gent en de twee anderen in Antwerpen. Daar kan ik ook blijven slapen. Maar tijdens de lockdown hebben we vooral urenlang gewandeld met de hond. We hebben een natte kant, waar we met de hond binnen komen, en een droge kant waar het proper blijft (lacht). In de buurt boodschappen doen, is ook best aangenaam. Er is meer aanbod van lokale producten, een biowinkel, een slager die fantastische lamskoteletten verkoopt... En deze ochtend vond ik een kist met appels voor de deur. Buren delen hier gemakkelijk hun overschot, de sfeer in het dorp is heel gemoedelijk.”

Hun nieuwe leven hier heeft veel weg van een aards paradijs. Zijn er dan echt geen nadelen? Mieke moet fel nadenken. “Er is maar één bureau en als Dirk toch nog eens wil videobellen moeten we de koptelefoon opzetten. Er is ook maar één binnenmuur en dus geen plaats om iets op te hangen, onze schilderijen zijn opgeslagen bij Shurgard en we moeten altijd opruimen (lacht). Maar dat weegt totaal niet op tegen de rust en het fantastische uitzicht dat voortdurend verandert. We zijn vroege vogels en kunnen lang ontbijten op de barkrukken aan de open keuken of op het terras terwijl de zon opkomt. We missen ook geen tv. We spelen ’s avonds een partijtje scrabble, lezen een boek of zitten simpelweg te genieten van de duizenden lichtjes in de vallei.”