Binnenkijken in de fiftieswoonst van interieurarchitect Tessa den Otter
Een kunsthistoricus slash interieurarchitect ruilde de Amsterdamse grachtengordel voor de Utrechtse bossen en vulde er een jarenvijftigwoning met vintage en kunst. Of hoe de vondst van Tessa den Otter het zoeken waard bleek.
Compromis
Wegtrekken uit de drukte van de stad was een bewuste keuze van Tessa en haar man Oskar. Minder prikkels en groen voor de kinderen klonk als een heerlijkheid, hoewel ze wisten dat ze Amsterdam als cultuurminnende mensen ook ongelooflijk hard zouden missen. De bossen van de Utrechtse Heuvelrug leken het ideale compromis. “We wilden centraal in het land wonen en uitkijken op de bossen, maar tegelijkertijd op fietsafstand van een boeiende stad zitten. Verder verlangden we vooral naar een bijzonder huis, een woning waarvan je er niet meteen een tweede vindt en waar wij ons eigen verhaal nog konden schrijven”, vertelt Tessa.
‘Ik wilde een warm, esthetisch en expressief hui creëren met tegelijkertijd zo weinig mogelijk ruis’
“Tijdens mijn studie in de kunstgeschiedenis deed ik een master in oude en moderne architectuur en specialiseerde ik me in Le Corbusier en zijn tijdgenoten. De eenvoud en de goed doordachte ontwerpen uit het modernisme inspireren me eindeloos. Ik ben best een gevoelig persoon; ik wilde een warm, esthetisch en expressief huis creëren met tegelijkertijd zo weinig mogelijk ruis.”
Brievenbusgeluk
In de zoektocht naar hun droomwoning stopten Tessa en Oskar briefjes in bussen van huizen die hen enthousiast maakten. Een oudere dame en eigenares van een van die huizen reageerde op zo’n briefje en nodigde hen uit op de thee. Tessa: “Hoewel het huis erg verouderd was, zat er een goeie zwier in, klopte de menselijke maat en waren er authentieke elementen die we konden bewaren, zoals de unieke boog in de leefruimte, het visgraatparket en de Winckelmans-tegeltjes bijvoorbeeld. Ik heb een groot scheppend vermogen en kan overal goed doorheen kijken. Het huis leek me een meer dan fijn project om ons aan te wagen.”
“De gevel vond ik bijzonder: langs de voorkant is het een sober, bakstenen jarenvijftighuis zonder veel opsmuk. Typische architectuur uit de jaren van wederopbouw na de oorlog, zeg maar. En hoewel de gevel best eenvoudig is, zijn er toch bijzonder mooie glas-in-loodramen. De achterkant doet dan weer denken aan een Engels landschapshuisje, met al het houtwerk en het balkonnetje. Dat contrast is heel uniek. Tel daar een diepe tuin met vrij uitzicht bij en je begrijpt waarom we meteen verkocht waren.”
Op maat
Tessa en Oskar hebben tijdens de renovatie ook zelf de handen uit de mouwen gestoken. Het meest trots zijn ze op het plafondornament dat ze zelf ontwierpen en aanbrachten. Tessa: “Ik schreef mijn scriptie over oude Romeinse architectuur en woonde tijdens mijn masterjaar in Rome. Daar zag ik bij een architect een plafond versierd met ornamenten en dat heeft duidelijk een diepe indruk op me achtergelaten. Ik wist meteen dat ik hier iets bijzonders van ons plafond wilde maken, zonder daarbij de sobere vormentaal van ons huis uit het oog te verliezen.”
“Bij het Belgische familiebedrijf Orac bestelde ik ornamenten waar we zelf mee aan de slag konden. We hebben uren aan dat plafond gewerkt, ieder latje één voor één op maat gezaagd, gevoegd en geverfd. Om over de puzzel van het patroon nog maar te zwijgen. Het was een risico of het eindresultaat datgene zou zijn wat we voor ogen hadden en of het perfect zou matchen met het huis, maar we zijn er zo ongelooflijk blij mee. Ik houd ervan als je bij een renovatie twijfelt over wat er origineel is en wat er nieuw is aangebracht. Dan pas merk je of je de tijdsgeest van je huis goed hebt bewaard.”
Huis vol kleur
“Ik heb voor deze woning een erg uitgebreide kleurstudie gedaan”, lacht Tessa. “Meer dan zestig verschillende kleuren hing ik uit vooraleer ik een keuze maakte. Ik wilde kleur, maar tegelijkertijd had ik nood aan rust. De architect die naar mijn mening het beste slaagt in die twee componenten combineren, is de Italiaan Carlo Scarpa, waar ik grote fan van ben. In november sliep ik tijdens de biënnale van Venetië in een huis van zijn hand. Een emotionele ervaring, die bevestigde wat ik uit de geschiedenisboeken leerde: Scarpa kon met zijn kleurvlakken een enorme rust creëren.”
“Ook ik werkte op onze benedenverdieping met drie zachte kleuren: in onze keuken combineerde ik hout met marmer en zachtgroen, voor de centrale speelgoedkast koos ik roze en in de living gebruikte ik cognacgele Winckelmans-tegels. Door naast die tinten vooral rustige elementen te kiezen, ademt dit huis met al zijn kleur toch eenvoud.”
Vintagespeurder pur sang
Voor de aankleding sprokkelde Tessa jaren aan een stuk de ideale mix vintage designmeubels bij elkaar. “Uiteraard heb ik ook een paar nieuwe stuks gekocht, maar het overgrote deel meubels vond ik op vlooienmarkten, op vintagewebsites, in de kringwinkel en soms zelfs op straat. Er is zoveel moois gemaakt in de wereld; eigenlijk zou je nooit meer iets nieuws moeten kopen. Al geef ik toe dat de fun van vintagevondsten er tegenwoordig wel wat af is. Vooral online rijzen de prijzen de pan uit, nu vintage zo hip geworden is.”
‘Door vooral rustige elementen te kiezen, ademt dit huis met al zijn kleur toch eenvoud’
“Op zoek gaan naar vintage parels is mijn grootste hobby, ik kan er een hele dag mee bezig zijn en weet intussen als de beste waar je ook nu nog goeie koopjes scoort. Ik kocht zo ooit een bijzondere Carlo Scarpa-tafel op een Italiaanse website voor honderd euro, die meer dan het tiendubbele waard bleek te zijn. Mijn grootste tip is vooral veel geduld hebben, soms is het maandenlang speuren naar een goed en betaalbaar stuk.”
Mix van kunst
“Kunst maakt een huis voor mij, al moet je ook hier je tijd nemen om de juiste werken te vinden. De kunst die hier hangt, is niet per se altijd werk van bekende namen. Ik koop kunst niet als investering, maar wel omdat de stukken me diep in het hart raken en in vervoering brengen. Als ik een interieur ontwerp, dan zijn er heel wat regels waarmee ik rekening houd; maat en verhouding, licht, de vormentaal, enzovoort. Maar kunst is niet gebonden aan regels, kunst mag botsen en contrasteren. Dan pas wordt het interessant.”
“Mijn man kocht toen we net afstudeerden een eerste kunstwerk voor me; een krijttekening van Lucebert. Onze kunstcollectie groeide de voorbije jaren met uiteenlopende werken. Een expressionistisch schilderij van een jarendertiglandschap combineer ik in de keuken met een realistisch-expressionistisch portret van een vrouw. In de slaapkamer hangt er dan weer iets helemaal anders, een grafisch werk van Erik de Bree. Zelfs in de kinderkamers wil ik kunst aan de muren, zodat zij zich nu al aan al dat moois kunnen verwonderen.”
Brute bende
Met hun drie jonge kinderen in huis is een bijzonder interieur ook vaak schipperen. “Een zorgvuldig samengesteld huis met kleine kinderen combineren, is een leerschool met vallen en opstaan voor me geweest. Ik vind het belangrijk mijn jongens te prikkelen met esthetische spullen, maar wil hen natuurlijk ook de vrijheid geven om echt kind te mogen zijn. Wandlampen en kunst aan de muren zijn veilig terrein omdat die spullen hoog genoeg hangen.”
Zelfs in de kinderkamers wil ik kunst aan de muren, zo kunnen ze zich nu al verwonderen
“Onze zetels vond ik gratis via Marktplaats, dus ook daar mag volop in geleefd worden. Voor de salontafel en het keukentablet kozen wij bewust marmer, een op het eerste zicht fragiel materiaal waar je door de aders eigenlijk erg weinig vlekken op ziet. Verder koos ik ervoor één grote inbouwspeelgoedkast met afgesloten deurtjes in de living te zetten. De kinderen kunnen zelf aan hun speelgoed en ook zelf opruimen. Zo slingert er niet continu speelgoed rond. Wij kopen vooral vintage speelgoed voor de kinderen. Sobere ontwerpen die hun fantasie meer dan ooit triggeren. Dat het speelgoed ook nog eens mooi is om naar te kijken, is alleen maar een plus.”
“Vergis je niet, ook wij hebben een trampoline en een speelhuisje met glijbaan in de tuin, maar die staan goed verborgen. Ik kan als de beste visueel onaantrekkelijke spullen wegwerken. De tuin legden we losjes aan en lieten we nadien vooral met rust, ik houd van zo’n ongekunstelde tuin. De trampoline staat achter wilde bosjes en het speelhuisje werd letterlijk een boomhut, verborgen onder de grote hazelaar.” Of hoe je ook mét jonge kinderen inspirerend en mooi kunt wonen.
