Binnenkijken bij Elza Wandler: “Ik houd van schoonheid, en dat gaat veel verder dan handtassen”
Accessoires zijn dan wel het focuspunt, eigenlijk creëert Elza Wandler telkens vormelijke werelden. ‘Ik houd van schoonheid, en dat gaat veel verder dan handtassen.’
Elza Wandler is een van die personen waarvoor de beschrijving ‘powerhouse’ werd bedacht, iemand waar de energie van afstraalt. Amper zeven jaar geleden richtte ze met Wandler haar eigen accessoirelabel op, in wat je niet minder dan een blitzdemarche kunt noemen. Met tienduizend euro die ze van haar vader mocht lenen, ontwikkelde ze haar eerste prototypes in Italië waarmee ze vervolgens eigenhandig naar Londen trok en de crème de la crème van de Britse onlineluxespelers overtuigde. Wandler werd de grootste onbekende handtassenlancering ooit op Net-A-Porter; Browns en het toenmalige Matches Fashion volgden en Wandler lanceerde instant. Inmiddels is het Nederlandse lederwarenmerk een vaste waarde in het luxesegment, met wereldwijd meer dan 160 verkooppunten.
‘Het is een enorm privilege om iemand het geluksgevoel van schoonheid te kunnen geven’
Ook hoe ze bij tassen uitkwam, typeert Elza Wandler: het juiste evenwicht houdend tussen creativiteit én een gezonde commerciële ingesteldheid. Toen de Nederlandse afdeling van Levi’s, waarvoor ze als ontwerper werkte, naar San Francisco verhuisde, wist ze: tijd voor haar eigen pad. En wat ze ook wist: mode is niet alleen een supercompetitieve markt, maar een handtas is – net als sierraden overigens – hét product waarmee je elke look tot in de puntjes kunt afwerken, én het is iets waarmee je niet kunt valsspelen: slechte kwaliteit haal je er zo uit. Dat maakt het een product waar je niet alleen naar aspireert, maar waarvoor heel wat mensen willen sparen.
Stiekem praktisch
Met haar architecturale ontwerpen in opvallende kleurtjes, vulde Wandler een gat in de accessoiremarkt. Tussen zwarte, rechthoekige – zeg gerust: tikje saaie – handtassen vielen modellen als ‘Hortensia’ op. Clean van design, anders dan de rest dankzij de kleuren en ronde vormen. En stiekem zijn ze nog praktisch ook. Iedereen die weleens met een handtas op stap gaat, weet dat fietsen, met een drukke metro pendelen of een glamoureus avondje andere modi operandi vereisen. Dankzij verstelbare bandjes transformeren elegante tassen als ‘Penelope slouch’ eenvoudig van schoudertas tot crossbody bag.
Mogelijkheden zien en de stappen zetten om er vervolgens iets van te maken, zit niet alleen vervlochten in het ontstaan van Wandler, je merkt het ook zo op wanneer je bij haar binnenstapt. Samen met haar man en businesspartner, Joost Doeswijk, kocht ze in 2020 een appartementje in Oud-West, een bruisende buurt op wandelafstand van het Vondelpark en het Wandler-hoofdkantoor.
“Bij alles wat ik in huis heb, hoort wel een verhaal”, zegt Wandler terwijl ze aan het keukeneiland van haar rustige, maar toch speels ingerichte appartement staat. De meeste meubels zijn ofwel coup de foudres of verzamelstukken, maar het meeste is op maat gemaakt.
Connecteren
Direct bij het binnenkomen: de eettafel. Die zou van een grote, Italiaanse designer kunnen zijn, maar Wandler ontwierp ze zelf met marmerresten: “Marmer bestel je steeds in volledige platen, ook als je maar driekwart van een blad nodig hebt. Bij leerproductie heb je ook reststukken, die we dan gebruiken voor kleinere accessoires. In andere bedrijven kan dat niet anders zijn, dacht ik.” Met de op maat gesneden resten van het Amsterdamse Red Stone Marble, en de hulp van een vriendin die kan lassen – haar bedrijf heet Staall – maakte ze haar tafel zelf.
Zo vult het appartement zich met verhalen van verbinding: “Connecteren met kunstenaars en makers is een passie van me.” Er zijn schalen van Rira, het decomerk van haar goede vriend Bart Ramakers die ook haar internationale agent is – net als die van Marie Adam-Leenaerdt en Bernadette Antwerp overigens. Er is het setje zilveren kandelaars van David Marshall op de eettafel die vriendinnen haar cadeau deden: “Joost tipte hen dat die al lang op mijn 1stDibs-wishlist stonden.” (1stDibs is een onlinemarktplaats voor luxeartikelen, red.) Andere stukken zijn dan weer geruild met kunstenaars met wie ze doorheen de tijd bevriend werd.
Zelfs de grote chocoladebruine ‘Camaleonda’-sofa van Mario Bellini die “gewoon vintage” is, blijkt zeldzamer dan gewoonlijk: “Het is een originele uit 1960 en de vrouw van Siton Vintage, waar we hem kochten, had ook nog extra van de originele stof. Zo konden we geleidelijk aan stukjes sofa bijkopen en steeds van dezelfde stof voorzien.”
Grappig: hoewel Wandler in Amsterdam zeker haar adresjes heeft voor kunst en design – The Frozen Fountain, om er één te noemen – speelt haar zoektocht zich vooral online af. “Voor design begint mijn zoektocht vaak op Instagram waar ik veel jonge ontwerpers ontdek waarmee ik dan in gesprek ga: misschien kunnen we samen iets doen? Mijn eerste contact met David Surman kwam nadat ik een kunstwerk voor in huis wou, maar uiteindelijk konden we het zo goed met elkaar vinden dat we samenwerkten aan een collab voor Wandler. Dat ging allemaal heel ongedwongen.”
Maar ook voor kunst laat ze zich niet tegenhouden: “Ik ben een echte Instagram-kunstkoper en durf geld uitgeven nog voor ik een werk in het echt gezien heb.” Al verkleint ze de risico’s heel slim tot een minimum: “Ik photoshop alles telkens eerst in de ruimte, om te zien of het wel bij de rest past.” Zowel haar eerste werk, monotonen van Aythamy Armas, als haar tot nu grootste werk van Marria Pratts kocht ze online. De felle kleuren en de ruwe lijnen van Every Landscape Have Some Wizard contrasteren mooi met de kalme ruimte. “Dat was een échte investering. Ook al kreeg ik video’s van de galerie, toch blijft het spannend: van holy shit, ik ga dit echt doen.” Tot op heden zonder spijt: “Het is prachtig.”
Contrast en samenspel is de rode draad die elk hoekje van het huis verbindt. In dit geval, versterkt door een vormentaal van golven en lijnen. Tegenover de ronde Bellini-sofa staan de strakke lijnen van de op maat gemaakte houten televisiekast en de roze ‘Candy Cube’ van Sabine Marcelis – ook een vriendin van haar. “Ik vind het belangrijk dat alles communiceert, én dat er uitschieters tussen zitten. Zoals het tafellampje van Flos. Dat is net een mannetje, ben ik dol op. Maar mijn grootste favoriet – ook al is het moeilijk kiezen – blijft de salontafel van Pietro Franceschini. Ik creëerde een ontzettend leuke band met hem en vind het design briljant. De uiteindelijke kleur van de tafel bedachten we zelfs samen.”
Ook de boven- en benedenverdieping communiceren én contrasteren met elkaar. Hoewel de inrichting even bedacht en ingetogen is, springen de kleuren meer in het oog. In die zin doet het huis ook aan haar handtassen denken: ook daar variëren de uitvoeringen van enerzijds ingetogen kleuren zoals zwart, donkerbruin en gebroken wit tot zonnig groen, okergeel of diepbloedrood. “Maar zo ben ik ook”, zegt Wandler. “Ik kan erg kleurrijk, maar ook heel rustig zijn.” Boven maken chocoladebruine fluwelen gordijnen – overstock van een schoenenontwerp – de slaapkamer knus. In de dressing contrasteert het donkere hout van de ingebouwde kasten met een paarse commode en een kobaltblauwe Rietveld-stoel. Achter een donkerrode op maat gemaakte paravent gaat het droogrek met de was schuil: geniaal! En wat ooit een klinischgrijze badkamer was, werd een wellnessruimte dankzij een stevig likje mosterdkleurige verf.
Scheve huizen
Nochtans was dit niet noodzakelijk de woning van haar dromen. Het liefst van al huisde ze in een mid century-bungalow, iets in de stijl van Richard Neutra, zegt ze terwijl ze een koffietafelboek van de Amerikaanse architect aantikt. Maar omdat ze de stad niet uit wilden, ging het koppel uiteindelijk overstag voor dit appartement in Oud-West door de hoge plafonds – “met hun 3,20 meter een zeldzaamheid in Amsterdam” – en het tuintje. “Maar voorts heeft dit appartement architecturaal niets speciaals. Het is gewoon een rechthoek. Dat maakte het aanvankelijk uitdagend, want ik houd niet van nieuwbouwachtige huizen. Maar ja: de oude huizen in het stadscentrum staan gewoon echt scheef en dat maakt me misselijk. Vloeren hebben er makkelijk een verschil van tot wel 14 centimeter, en dat evenaren kost een fortuin. Dus moest ik slim aan de slag: hoe kon ik – zonder het budget te hebben om de hele boel om te gooien – toch iets doen met deze basis, waardoor de ruimte zoveel mogelijk bij mijzelf aansloot. Waardoor het warm, rustig én eclectisch werd.”
Het huidige resultaat lijkt in de verste verte niet op de voor-foto’s die ze op haar smartphone tevoorschijn haalt. De muren kregen een zachte afwerking in beton ciré, de anonieme vloertegels werden vervangen door een natuurlijk houtparket. En ook de nietszeggende glaswanden in de inkom- en de trappenhal, loste ze creatief op: een autobestickeraar was een hele dag in de weer om de glaspartijen met een perfect geplaatste sticker smokey bruin te kleuren. Maar de grootste transformatie moet de keuken zijn, een van de weinige nog originele onderdelen van het huis: “Omdat ze nog helemaal functioneerde, stond Joost erop dat we ze behielden om de kosten te sparen.” Dankzij een professionele verflaag – “wel twintig testers hing ik op om de juiste kleur te kiezen!” – en een nieuw werkblad in terracottatinten, loste ze het euvel feilloos op.
Loslaten en vertrouwen
Maar het strafste van al? Op geen enkel punt tijdens dit proces schakelde Wandler een interieurontwerper in. Op alle vlakken had ze de regie zelf in handen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ze zich binnenkort ook professioneel in interieurontwerp wil verdiepen. “Dit is echt een passie voor me. Telkens ik iets gevonden heb dat ik zocht – een tafel bijvoorbeeld – vind ik het echt jammer dat ik daarna niets meer te zoeken heb. Ik vind het fantastisch om me in die dingen te verliezen, en heel lang en veel naar opties te kijken.” Jaarlijks zou ze een tweetal projecten willen inrichten, onder haar eigen naam. “Uiteraard ben ik geen architect, dus ik zou er dan wel mee samenwerken, maar ik zou wél diegene zijn die naar je kleerkast kijkt, om een idee te krijgen van wat je stijl als persoon is. Daar kun je veel uit aflezen over iemands persoonlijkheid, maar ook over wat iemand voor zichzelf wil. Om me dan los te laten en te vertrouwen.”
Uiteindelijk komt het allemaal op hetzelfde neer, vindt Wandler. “Het gaat over het doortrekken van vormentaal, doorheen werelden die bij elkaar passen. Ik houd van schoonheid, en dat is zo breed dat het niet stopt bij handtassen. Of bij interieur. Ik ben ook into sierraden, design, mensen en connecties leggen. Het is een enorm privilege om werk te doen waarbij je iemand het geluksgevoel van schoonheid kunt geven. Dat is voor mij de diepere laag die ik er zo leuk aan vind.”
Ondertussen is het druk, druk, druk. De nieuwste samples zijn in het atelier toegekomen en een special corner in het Parijse Bon Marché staat op de planning.
Tezelfdertijd pingpongen Wandler en haar brandmanager de eerste ideeën al heen en weer over een decoproject waarvoor ze vooralsnog – grijnzend – de lippen stijf op elkaar moet houden. En dan flikkert er bovenaan haar mentale to-dolijst nog het plan om tegen het einde van het jaar een eigen flagshipstore te openen. “Een locatie is er nog niet, maar als ik iets serieus in mijn hoofd haal, dan zorg ik er meestal voor dat het gebeurt.”
Wie is Elza Wandler (37)?
• Nederlandse accessoireontwerper die opgroeide in Roermond. • Studeerde mode aan het Amsterdam Fashion Institute waarop ze vervolgens als kledingdesigner aan de slag ging voor Levi’s’ meer upscale Made & Crafted-lijn. • Richtte in 2017 met Wandler haar eigen handtassenlabel op, met de kleurrijke, ronde ‘Hortensia’ als eerste bestseller. Voegde in 2019 ook leren schoenen toe aan de lijn. • Verhuisde in 2020 naar een huisje in de Amsterdamse Oud-West-buurt op wandelafstand van het Wandler-atelier. • Woont samen met haar man en zakenparter Joost Doeswijk. Deelt lief, leed en heel wat wandelingen met Ben en Dries, hun twee Toypoedels.
Meer lezen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier